hep öyleydi aslında ama çalışınca farkedılmıyor.evet haklısın yıllarca okuyup çalışıp sonra basit hayat yaşamak çocuk bakmak perde kırlenmış halı yıkanmalı yemek yapılmalı işleri tuhaf geliyor bazen ben de bunalıyorum avrupadakıler gibi her sabah kucuk bir cafe de kahvaltı yapmak istiyorum kahvaltı hazırlamak ıstemıyorum ama rutin bu maalesef
Hep bu tip konularda buluşuyoruz beIdrakyollariiltihabi ... Kader arkadaşım benim :))
Inan evim mis gibi degil,uyumuyorlarsa daginiktir dert etmem, genel olarak temiz olsun yeterli gelir ama rutin seyler bunaltiyor. Yemek ypmak,camasirlar vs. Moralim bozuksa her sey batiyor.Beni ne rahatlatir diye soruyor esim, net cevabim yok ama ne kizdiriyor dese bir suru sayarim.Beni anlasin diye gecen gun oglen ciktim aksam geldim.Bebegi anneme goturmus annem surekli beni aradi durmuyor diye,gezmek de burnumdan geldi.
hafta da bir gün istıfa edıyorum en hanımlığından kahvaltı akşam yemeği dısarda yıyorum evi toplamıyorum gönlümce geziyorum canım ısterse uyuyorum kitap okuyorum aynı unıversite yıllarımda ki gibi ama bunlar bile çocuk yanımda yapılıyor.diğer günler hiç farkım yok normal ev hanımlarından ama seçimi kendim yaptım pişman olmamaya çalışarak mutlu olmayı deniyorum daima
Gercekten mi? Geciyor mu? Butun sorumluluklarimi terkedip okula gitmek,sonra da mis gibi babaocagina gelip annemin pisirdigi yemeklerden yemek,TV izleyip kitap okumak,dus alip uyumak isterdim...Keske evlenmeseydim
Ama bunlar da geçecek, geçiyor valla bak eskiden tuvalet kapısı kapalı işeyemezdim, sonra o tuvalet kapısı kapalı önünde ulumaya doğru evrildi, şimdi bekliyor çocuk kapı önünde... Yakında beklemeyi de bırakır gidişat oraya. ne güzel anlatmışsınız blog falan yazsanız ya siz anlatımınız çok kuvvetli ve eğlenceliValla ara ara düşünmeden edemediğim şeylerden birisi de bu oluyor son iki yıldır, "Hiç evlenmeseydim, işimde gücümde takılsaydım, sorumsuzca tv zaplasaydım yemeğim pişseydi kahvaltım hazır gelmeye devam etseydi, hep evlat kalsaydım, eş-anne olmasa mıydım acaba, bana göre değil miydi ki? Yapamıyor muyum ki?" ... Ne bileyim, sonu yok ki böyle düşünmenin... Çocuklar illa büyüyecek, akıllanacak hep böyle mi kalacaklar C CeYz , onlarla biz de farklı yerlerden kendimizi tanıyıp bir daha büyüyoruz. Ne kadar meşakkatli de olsa, aramızda kalsın bazen pişman olur gibi gibi küçücük bi his gelse de, yok ya, değişilir mi bu tecrübe hiçbir şeye?
Ha kocamı boğasım geliyor o ayrı
Sonracığıma bundan aylaaar önce mümkün değil çocuğa ayakkabı giydiremezdim, koca kışı ayakkabısız geçirdik, kuzenimin düğününe gittik komple dağılmış halde, çocuk çığrınır kucağımda ayakları yalın, benim adam evde denk gele ne bulduysa giymiş hayattan kopmuş ayağında kar botları kumaş pantolon altı mı ne öyle bir iğrençlik, ben içimden "Ağlama, şimdi ağlama makyajın akacak onu düşün ağlama" diye kendimi motive etmeye çalışır...
Daha neler ohhooo... Bacağımı kaldırırım çocuk bacağımla birlikte kalkar havaya, kollarım pehlivan kolu olmuş maymun gibi tepemde sallanır... Adama çocuk emanet ederim "Durmuyöö bu seni istiyöö" diye iki saniye sonra getirir, çocuk ağlar, adamın gözler kayar mütemadiyen uykulu relaks, geceler haram, sevişmeler haram, ne biçim zamanlardı ya... Hele o ilk bir buçuk sene vayy... Vay evimizin bi dili olsa da anlatıverse o duvarlar kaç takım tuzbuz oldu "Yeteğğğrr" diyerek yere fırlattığım. Çocuğa sinirimi belli etmeyeyim derken adamı şamar oğlanına döndürmem, adamın da bi tuhaflaşması bendeki sinir arttıkça ona da ayrı bir gamsızlığın yerleşmesi... Sonra baş başa özür dileyip ağlaşıp sarılmamız ve ertesi güne yine bi soğuk hallerimiz... Ohhoo...
Şimdi şimdi ayarlarımız yerine geliyor yavaş yavaş... Hala bazı şeyleri oturtamadım zihnimde ama oluyor... Olmalı.
Çocuk da düzene girdi o düzene girdikçe ben de girdim, ben rahatladıkça o da rahatladı.
6 ay öncekiyle şimdiki çocuğum-ben arasında dağlar kadar fark var, bundan bir altı ay sonra yine bir farklı olacak...
Ha iki yaş sendromumuz geldi nur topu gibi ama ilk sene yaşadıklarım yanında çıtır çerez kalıyor diyebilirim.
Geçiyor merak etme, geçmeseydi sokaklarda "Allahım sana geliyorummm" diye cıbıldanıp koşan çok anne görürdük
Geçiyor.
yalnız başıma uzun uzun kızılay da yürümeyi özledim baştan başa.ara sıra rüyalarıma bile giriyor.Ama yıllardır yapamadım avm lerde vakit odurerek ve başağrısıyla dönerek ve neden aldığımı bilmedığım alışveriş poşetlerini eve taşıyarak geçiyor hayat bazı günler güneş gormuyorum doğru dürüst markete bile arabayla gıder olduk sanki yaşamıyoruz artık okey oynamayı ozledım ya yurt arkadaşlarımla sabaha kadar .burda buluyorum işte o ortamı yüzde 20 de olsa akşamları .Çünkü gerçek hayatımda kasıyoruz kendımizi kibar olmak resmi olmak yalandan gülümsemek sevmediklerımizi evimizde ağırlamak istemediğimiz davetlere katılmak zorundayız
Pisman degilim ben de... sadece anlayis bekliyorum. Ve birazcikta ovgu... cocuklarim yanimda olmadan biyere gitmemeye calisiyorum zaten o hic sikinti degil. Ama birilerinin ben soylemeden iki bebekle helal olsun demesine ihtiyacim var bu aralar.
Az daha vakti var,ilki emmedi icimde ukteydi.Bagisiklik yonunden asiri fark goruyorum.
biz diyelim o zaman:helal olsun süper anneeeee
