- 9 Ağustos 2017
- 815
- 526
Hanımlar merhaba..
4 aylık bir bebeğim var benim gündüz asla uyumayan gecede bir nebze olsun uyuduğu için sukrettgimden beri onuda uyumayan bir bebek..
Gündüz uyumadığı için haliyle yemek temizlik vs hep kalıyor uyumadığı zamanda kendi kendine oylanan bir bebek değil mutlaka ilgi bekleyen kucak isteyen alınmadığında kıyametler koparan bir bebek üstelik...Ben bazen o kadar yoruluyorum ki bir an önce uyusun diyorum uyumadigi kucak için ağladığı zaman içten içe öfkelenebiliyorum bazen oturup bende onunla ağlıyorum..psikolojik olarak iyi değilim eşimde sağolsun asla birseye elini atmaz bulduğum ilk fırsatta yemek yaparım ona bile bazen laf eder butun gun evdeymisim de ne yapıyormuşum...kendisi akşam 10 dk kucağında gezdirse al belim ağrıdı diye kucağıma geri veren biri ama ben gündüz bütün gün napiyormuşum..Bu sıcak günlerde banyo bile yapmaya fırsat bulamıyorum abartısız bazen wc deyken bile kıyametleri koparıyor çamaşırımı nasıl çekip çıkıyorum bilmiyorum...bi iki kere sebepsiz yere ağladığında bağırdım hatta hayatimi mafettin dedim ona acaba ben bebeğimi sevmiyormuşum diye düşünüyorum halbuki ufacik bebegin ne günahı var..uyuduğunda ise vicdan azabından kahroluyorum her sabah uyandığımda bugün hiç ofkelenmiycem diye söz veriyorum kendi kendime ama akşama doğru pilim bitik bir şekilde yine sinirlenmis oluyorum..hic birsye yetisemedikce dahada bunalima giriyorum karşı taraftan yardım görmedikçe üstüne anneligimi sorgulayinca ve bir de laf yiyince iyice icime kapanıyorum yetersiz hissediyorum kendimi..ne yapmaliyim sizce ben kotu bir annemiyim
4 aylık bir bebeğim var benim gündüz asla uyumayan gecede bir nebze olsun uyuduğu için sukrettgimden beri onuda uyumayan bir bebek..
Gündüz uyumadığı için haliyle yemek temizlik vs hep kalıyor uyumadığı zamanda kendi kendine oylanan bir bebek değil mutlaka ilgi bekleyen kucak isteyen alınmadığında kıyametler koparan bir bebek üstelik...Ben bazen o kadar yoruluyorum ki bir an önce uyusun diyorum uyumadigi kucak için ağladığı zaman içten içe öfkelenebiliyorum bazen oturup bende onunla ağlıyorum..psikolojik olarak iyi değilim eşimde sağolsun asla birseye elini atmaz bulduğum ilk fırsatta yemek yaparım ona bile bazen laf eder butun gun evdeymisim de ne yapıyormuşum...kendisi akşam 10 dk kucağında gezdirse al belim ağrıdı diye kucağıma geri veren biri ama ben gündüz bütün gün napiyormuşum..Bu sıcak günlerde banyo bile yapmaya fırsat bulamıyorum abartısız bazen wc deyken bile kıyametleri koparıyor çamaşırımı nasıl çekip çıkıyorum bilmiyorum...bi iki kere sebepsiz yere ağladığında bağırdım hatta hayatimi mafettin dedim ona acaba ben bebeğimi sevmiyormuşum diye düşünüyorum halbuki ufacik bebegin ne günahı var..uyuduğunda ise vicdan azabından kahroluyorum her sabah uyandığımda bugün hiç ofkelenmiycem diye söz veriyorum kendi kendime ama akşama doğru pilim bitik bir şekilde yine sinirlenmis oluyorum..hic birsye yetisemedikce dahada bunalima giriyorum karşı taraftan yardım görmedikçe üstüne anneligimi sorgulayinca ve bir de laf yiyince iyice icime kapanıyorum yetersiz hissediyorum kendimi..ne yapmaliyim sizce ben kotu bir annemiyim