merhaba hanımlar... bugün özellikle iş hayatı tecrübesi olan hanımlardan akıl almak için konu açıyorum, aslında bir süredir bunu size danışmayı düşünüyordum ama hep erteliyordum, amaan deyip geçiyordum.
şimdi sorun şu, ben 2016'da mezun oldum iibf'den. ilk birkaç ay deli gibi iş başvuruları yaptım, tanıdıklara haber saldım, ailemin tanıdıklarına falan hani bir şey çıkarsa ben çalışmak, işe girmek istiyorum diye. çok istiyordum bir an önce kariyerime başlamayı, paramı kazanmayı falan. ama ne yazık ki o işler öyle olmuyormuş, biliyordum zaten olmadığını. hiçbir yerden birşey çıkmadı, başvurulara dönüş olmadı, annem de bana "takma kafana, dinlen biraz, nasıl olsa çıkar" dedi. bir süre sonra tabi kış geldi, ben ehliyet kursuna yazıldım falan çünkü iş başvurularımda ya benim şansım ya da gerçekten öyle, bilmiyorum, genelde ehliyeti de olan kişileri istiyorlardı. ben ehliyetle uğraşırken bu arada web sektörüne girdim, home office para kazanmaya başladım, detay vermeyeyim. üç beş geldi işte, bilgisayar başında evimden çıkmadan kendi harçlığımı kazanmaya başladım. şu an o işe devam ediyorum ayrıca ama evdeyim yani ve o işte kariyer yapma imkanı falan yok. o genelde zamanı boş geçirmek istemeyenler için. tabi bu iş beni biraz asosyalleştirdi, zaten pek masraflı biri de değilim, aldığım parayı biriktirdim damlaya damlaya minik de olsa göl oldu. :) kazandım harcamadım yani.
ama şu an teoride tam 1 senedir işsizim yani sigortam falan yatmıyor, tabi iş başvuruları yapmaya yine devam ediyorum. ancak asıl sorunum şu ki kendimde acayip bir özgüvensizlik olmaya başladı bu konuda. yani adamlar arıyor, ben telefonu açmıyorum. şimdi gel görüşelim deseler ne giyeceğim, buna uygun kıyafetim yok, hem ingilizcem'de bazı eksiklikler var hala tamamlamadım, ayrıca ehliyetimle alakalı maddi bir sıkıntı yüzünden hala "sürücü belge"mi alamadım, iş ve staj tecrübem de yok diğer binlerce işsiz gibi, şimdi gitsem çok heyecanlanırım, ben nasıl yapacağım soruları kafamda ışık hızında geçiyor. korkuyorum galiba ama ömür boyu bundan kaçamam ki. neden okudum? tamam kimilerine göre kıytırık bir eğitim alıyoruz yeni nesil gençleri olarak ama okudum sonuçta. arayan insan demek ki benim okulumu ve tecrübesiz olmamı kafasına takmamış ki aramış, aç işte o telefonu, di mi? ruh hastası gibi davranıyorum diye kendime kızıyorum. git, en fazla konuşur konuşur, kafasına uymazsa aramaz, çağırmaz yani kendimi mi keseyim?
bütün bunları lafta kendime söylesem de pratikte çekiniyorum ve korkuyorum. yiyecekler sanki beni. öte yandan çok sorumluluk sahibi, titiz, ve düzenli biriyim, yaptığım şeyi en kaliteli, en iyi şekilde yapmaya çalışan bir insanım. yeni insanlar tanışıp kaynaşma, onlarla sohbet etme konusunda da sıkıntım yok. diksiyonum düzgün, nezaketten anlayan biriyim ne bileyim yani böyle bakınca neden korkuyorum anlamıyorum. hiç bilmediğim bir dünya, hiç bilmediğim bir ortama girme korkusu mu? yapamam korkusu mu? başkalarının da başına geliyor mu? bilmiyorum.
hanımlar siz biraz kendinizden örnek verseniz, mesela iş hayatına ilk girişiniz nasıl oldu, ne hissettiniz, kaç yaşında başladınız (ben 24 yaşındayım), iş görüşmesinde reddedilmek nasıl bir duygu, hayal kırıklığına uğradınız mı ne yaptınız yani o ilk deneyim, ilk iş görüşmesi falan nasıl oldu?
güzel bir hayata sahip olmak istiyorum, zaten teoride ve pratikte 1 senedir ailemden para pul almadan, benim de şuna ihtiyacım var demeden yaşıyorum, bir ihtiyacım çıksa çok şükür alabilecek param var acaba bu yüzden mi bir an önce işe çağırsınlar beni, hadi hemen çalışayım, ne istiyorsam alayım tutkum bitti?
annem son zamanlarda gir çalış artık böyle olmaz demeye başladı ama bunu kötü bir üslupla söylediği için beni hayattan soğutuyor, babam son zamanlarda devamlı birkaç sene önce bir market zincirine kasiyer olarak girip şu an mağaza müdür yardımcısı olan arkadaşının kızını anlatıp duruyor, ben de mağaza müdürü olabilirmişim ama önce birkaç sene kasiyer olmam lazımmış, bu esnada bana hiç "sen mağazacılık sektöründe çalışmak ister misin" diye sormuyor. :)
çok uzattım hanımlar, vallahi okuyup da yorum yapan herkese çok teşekkür ederim, sizin yazacaklarınızı merak ediyorum çünkü bunu çok dert etmeye başladım.
özet olarak, iş arıyorum ama iş hayatına atılma konusunda biraz tırsıyorum, sanırım özgüven sorunu yaşıyorum bu konuda, iş hayatında olanlar bu durumla karşılaştı mı hiç ve bunu nasıl yendiniz?
şimdi sorun şu, ben 2016'da mezun oldum iibf'den. ilk birkaç ay deli gibi iş başvuruları yaptım, tanıdıklara haber saldım, ailemin tanıdıklarına falan hani bir şey çıkarsa ben çalışmak, işe girmek istiyorum diye. çok istiyordum bir an önce kariyerime başlamayı, paramı kazanmayı falan. ama ne yazık ki o işler öyle olmuyormuş, biliyordum zaten olmadığını. hiçbir yerden birşey çıkmadı, başvurulara dönüş olmadı, annem de bana "takma kafana, dinlen biraz, nasıl olsa çıkar" dedi. bir süre sonra tabi kış geldi, ben ehliyet kursuna yazıldım falan çünkü iş başvurularımda ya benim şansım ya da gerçekten öyle, bilmiyorum, genelde ehliyeti de olan kişileri istiyorlardı. ben ehliyetle uğraşırken bu arada web sektörüne girdim, home office para kazanmaya başladım, detay vermeyeyim. üç beş geldi işte, bilgisayar başında evimden çıkmadan kendi harçlığımı kazanmaya başladım. şu an o işe devam ediyorum ayrıca ama evdeyim yani ve o işte kariyer yapma imkanı falan yok. o genelde zamanı boş geçirmek istemeyenler için. tabi bu iş beni biraz asosyalleştirdi, zaten pek masraflı biri de değilim, aldığım parayı biriktirdim damlaya damlaya minik de olsa göl oldu. :) kazandım harcamadım yani.
ama şu an teoride tam 1 senedir işsizim yani sigortam falan yatmıyor, tabi iş başvuruları yapmaya yine devam ediyorum. ancak asıl sorunum şu ki kendimde acayip bir özgüvensizlik olmaya başladı bu konuda. yani adamlar arıyor, ben telefonu açmıyorum. şimdi gel görüşelim deseler ne giyeceğim, buna uygun kıyafetim yok, hem ingilizcem'de bazı eksiklikler var hala tamamlamadım, ayrıca ehliyetimle alakalı maddi bir sıkıntı yüzünden hala "sürücü belge"mi alamadım, iş ve staj tecrübem de yok diğer binlerce işsiz gibi, şimdi gitsem çok heyecanlanırım, ben nasıl yapacağım soruları kafamda ışık hızında geçiyor. korkuyorum galiba ama ömür boyu bundan kaçamam ki. neden okudum? tamam kimilerine göre kıytırık bir eğitim alıyoruz yeni nesil gençleri olarak ama okudum sonuçta. arayan insan demek ki benim okulumu ve tecrübesiz olmamı kafasına takmamış ki aramış, aç işte o telefonu, di mi? ruh hastası gibi davranıyorum diye kendime kızıyorum. git, en fazla konuşur konuşur, kafasına uymazsa aramaz, çağırmaz yani kendimi mi keseyim?
bütün bunları lafta kendime söylesem de pratikte çekiniyorum ve korkuyorum. yiyecekler sanki beni. öte yandan çok sorumluluk sahibi, titiz, ve düzenli biriyim, yaptığım şeyi en kaliteli, en iyi şekilde yapmaya çalışan bir insanım. yeni insanlar tanışıp kaynaşma, onlarla sohbet etme konusunda da sıkıntım yok. diksiyonum düzgün, nezaketten anlayan biriyim ne bileyim yani böyle bakınca neden korkuyorum anlamıyorum. hiç bilmediğim bir dünya, hiç bilmediğim bir ortama girme korkusu mu? yapamam korkusu mu? başkalarının da başına geliyor mu? bilmiyorum.
hanımlar siz biraz kendinizden örnek verseniz, mesela iş hayatına ilk girişiniz nasıl oldu, ne hissettiniz, kaç yaşında başladınız (ben 24 yaşındayım), iş görüşmesinde reddedilmek nasıl bir duygu, hayal kırıklığına uğradınız mı ne yaptınız yani o ilk deneyim, ilk iş görüşmesi falan nasıl oldu?
güzel bir hayata sahip olmak istiyorum, zaten teoride ve pratikte 1 senedir ailemden para pul almadan, benim de şuna ihtiyacım var demeden yaşıyorum, bir ihtiyacım çıksa çok şükür alabilecek param var acaba bu yüzden mi bir an önce işe çağırsınlar beni, hadi hemen çalışayım, ne istiyorsam alayım tutkum bitti?
annem son zamanlarda gir çalış artık böyle olmaz demeye başladı ama bunu kötü bir üslupla söylediği için beni hayattan soğutuyor, babam son zamanlarda devamlı birkaç sene önce bir market zincirine kasiyer olarak girip şu an mağaza müdür yardımcısı olan arkadaşının kızını anlatıp duruyor, ben de mağaza müdürü olabilirmişim ama önce birkaç sene kasiyer olmam lazımmış, bu esnada bana hiç "sen mağazacılık sektöründe çalışmak ister misin" diye sormuyor. :)
çok uzattım hanımlar, vallahi okuyup da yorum yapan herkese çok teşekkür ederim, sizin yazacaklarınızı merak ediyorum çünkü bunu çok dert etmeye başladım.
özet olarak, iş arıyorum ama iş hayatına atılma konusunda biraz tırsıyorum, sanırım özgüven sorunu yaşıyorum bu konuda, iş hayatında olanlar bu durumla karşılaştı mı hiç ve bunu nasıl yendiniz?