Mesajlarımızı okuduğunu veya umursadığını bile sanmıyorum ama o kadar büyük hata yapıyorsun ki yazmadan duramadım. En azından benim içim rahat etsin.
Benim kayınpederim de epey epey varlıklı bir insan, senin o ayda yediğinin belki 2 misli geliyor kiralardan. Eşimin kardeşi yok. Bunların tümü bize kalacak. Benim babamın da memlekette zeytinlikleri, yazlığı, lüks bir arabası, devren kirada bir iş yeri, 3 adet de evi var. Biz 3 kardeşiz, ama bölünse bile sırf babamdan kalan bana yeter, kimsenin parasına göz dikmeye ihtiyacım yok, Allahıma bin şükür.
Ama ben çalışıyorum. Hamileyken 32. haftaya kadar ayakta çalıştım. Niye sence? Cevabı sen bulamayacaksın, çünkü yaşın sebebiyle bunlardan bi habersin, ben söyleyeyim. İnsanın alın teriyle kazandığı para bambaşka. Para kazanmanın verdiği özgüven bambaşka. Az bile olsa neye harcayacağına özgürce karar vermek bambaşka. Üretmenn, bir işe yaradığını hissetmenin kendini değerli hissetmenin tadı bambaşka. Yarın ben bu adamdan sıkılırsam, ihanete uğrarsam, şiddet görürsem herhangi bir şekilde ayrılmaya karar verirsem kendi kendime yetebilecek olmanın, güvencemin varlığı paha biçilemez. Maaşım lüks yerlerde yemek yemeye yetmez, lüks kıyafetlere de yetmez. Ancak hayatımı idame ettiririm ama ayrıca gururumu, kendime saygımı korumama yeter. Umarım bunların değerini anladığında çok geç olmaz.