Yok canım, dediğim gibi hiç aynı değildi. Hatta annem beni görünce bu defa kızın olacak herhalde kızım, çok güzelleşmişsin demişti. Tamamen her şeyi farklıydı. Dr. cinsiyetini söylediğinde emin misiniz? diye sormuştum. Hatta detaylı ultrasonda cinsiyeti ne tekrar bakar mısınız demiştim. Bu defa her gittiğimde artık Dr.um dur cinsiyetine de bakalım, değişmiş mi diyor :) Evet hala erkek diyor :)
Rabbim gönlündekini hayırlı eylesin arkadaşım...
Ah canım benim, benim de en yakın arkadaşımla aramda sadece 2 gün vardı. Ben 36.haftada kaybedince ona haber vermedim ama annesini aradım söyledim. Dedim Kübraya söyleme, ama çok dikkat etsin diye tembihledim. Sonradan öğrendi arkadaşım. Beni arayamadı, soramadı. Hatta facebookta bebeğinin resimlerini bile paylaşmışyor. Kardeşi paylaşıyor ve ben o bebeğin resmini her gördüğümde içim yanıyor. Onun ki kız ama diyorum "Benim Mustafam da mı böyle olacaktı? Benim Mustafam da mı böyle gülücükler atacaktı bana...
Ben bebeğimi kaybettikten sonra psikolojik destek aldım. Psikoloğum o bebeği görmemi tavsiye etti çünkü o bebeği görmek cidden benim için dönüm noktası olacaktı. Gidip, gördüm 5 ay sonra... Sandığım kadar çok kötü olmadım. Öyle bir sarıldı ki o bebek bana, sanki minicik şey içimdeki yarayı gördü de merhem olmaya çalıştı... Çok zor yaşadıklarımız, çok zor...
Yazını okudum. Sen de benim gibi hissetmişsin. Ona yazılar yazıyordum ve son cümlem hep aynı biliyor musun? "Beni hiç bırakma bebeğim"... Ben bebeğime tam 28.haftaya gelene kadar hiç bir şey almamıştım... 28.haftada kontrolden çıktık, her şey yolundaydı. Dedim çok şükür oğlum atlattık riskli haftaları, doğsan bile artık bir şekilde tutunursun hayata Allah'ın izniyle... O gün bir sürü, çeşit çeşit kıyafetler almıştım oğluma...
Odası için günlerce dolaştık babasıyla ve sonunda ikimizin de beğendiği bir oda aldık oğluma. 34.haftadayken geldi odası. Güzelce sildim, tozunu aldım havalandırdım. Eşyalarını yıkadım, ütüledim, katladım ve hepsini öpe koklaya yerleştirdim. Pazartesi günü bebek şekerlerini ve süslerini aldım ve dedim oğlum artık her şeyin tamam, hadi gel. Ertesi gün kontrole gittiğimde kalbi durmuştu... Ekranda ben de anladım zaten, kalbi atmıyor diye bağırmıştım...
Oğlum için hazırladığım o odaya giremedim 10 ay. Her girdiğimde ağlama krizine girdim. Şimdi Mustafam için hazırladığım odada kardeşi büyüyecek... Eşyaları nasıl yıkayıp, ütüleyip yerleştireceğim hiç bilmiyorum... Annem gelir, yapar sanırım...
Yani diyeceğim o ki evet senin de acının tarifi yok ama inan büyüdüğünde kaybetmek, hatta eminim ki kucağına alıp da kaybetmek çok çok daha acı... Hareketlerini bile hissetmedin, "Oğlum hadi babaya bir tepik at dediğinde babasına hiç senin sözünü dinleyip tepikler atmadı... Emin ol böylesi çok çok daha acı...
Bu bebeğime hamile olduğumu öğrendiğimde ne dedim biliyor musun? Rabbim kaybedeceksem ne olur hareketlerini hissetmeden, erkenden kaybedeğim dedim... Bir anne böyle dua eder mi? Maalesef biz melek anneleri ediyoruz