Canım hatırlıyorum seni. Kasım Anneleri grubundaydın değil mi? Her zaman daha kötüsünü düşünerek avut kendini. Ve inan eğer bir problem olmasaydı bebekte yaşardı zaten. Çünkü vücut bu haftalarda sağlıklı olmayan bebeği atıyor, reddediyor. Bizleri düşün, kimimiz kucağına almaya günler kala kaybetti meleğini, kimimiz ise doğduktan sonra. İnan böylesi çok daha acı, çok daha zor. Bazen dayanamayıp madem alacaktın Rabbim keşke daha erken alsaydın evladımı benden diyorum. Onun hareketlerini hissetmek, onun hareketlerini görmek ve sen onunla konuşurken sana tepki vermesi o kadar çok bağlıyor ki insanı ona. Ben 7.aya kadar hep kaybedeceğim korkusuyla yaşamıştım hiç bir problem olmamasına rağmen. 28.haftayı atlattık kendi kendime "tamam oğlum çok şükür artık riskli zamanı atlattık, doğsan da artık bir şekilde yaşarsın Rabbimin izniyle" demiştim. O zamana kadar da hiç bir şey almamıştım oğluma... Ama bu şekilde ansızın kalbinin duracağını hiç düşünemedim, hiç aklıma gelmedi... Her şeyini tamamladığım gün kaybettim oğlumu. Sadece şekerleri ve sabunları eksikti Pazartesi günü onları seçip, sipariş vermiştim ve o gece kaybetmişim meleğimi. Odası ve tüm eşyaları hazırken kaybetmek... O kadar hayal kurarken kaybetmek... Kucağına almana günler kala kaybetmek...