Daha önce de bunun hakkında bir konu açmıştım. Açıköğretim konusunda düşünceliyim ve aileme çok ısrar edersem bu işi bırakabilirim ama hala karar veremiyorum bu nedenle sizin fikrinizi almak istedim. Bir yanım işine başlamışsın devam et mezun ol diyor, bir yanımda mutsuz olduğun yerde çalışma diyor. Meslek lisesinde Moda Tasarımı okuduğum ve son sınıf olduğum için Tekstilde konfeksiyonda staj görüyorum. Ve bu staj mezun olana kadar devam edecek. Büyük bir iş yeri değil. Bir binada çeşitli farklı alanlarda iş yerleri var bizim iş yerimizde en üst katta bir tekstil atölyesi. Çalışanı da çok fazla değil. Pandemi döneminde bölümümü değiştirecektim ama okullar kapalıydı. Ve daha sonra da hocalar değiştiremezsin artık dediler. Açıköğretime de ailem izin vermedi. Okula ve işe gitmemi istiyorlar. Öğretmen sadece sınıftan 1 kişiyi moda evine verdi, o da çok sevdiği bir öğrencisi. Diğer hepimiz konfeksiyonda tekstilde çalışıyoruz. Çalıştığım iş yerindeki işçiler bile senin çizim yapman lazım burada ne öğrenebilirsin ki, ne işine yarayacak, bölümünle alakası ne diyorlar. Ve ortama ne yazık ki alışamadım. Kötü muamele görmedim şimdiye kadar. Ufak tefek şeyler oldu, yanlış yaptığımda birkaç defa azar işittiğim oldu. Ama hiç arkadaşım yok. Çoğunluğunun yaşı büyük. Benim yaşlarımda olanlar da o yaşta nişanlanan, okumayan kişiler. Bu nedenle arkadaşlık kurmuyorum. Oradaki insanları asla küçümsemiyorum ama oradaki kişiler bana farklı geliyor çevremde böyle görmediğim için. Ufak tefek işleri yapıyorum onları öğreniyorum, sürekli ayaktayız ve hiç oturmuyoruz. Sürekli arabesk müzikler ve makine sesleri içinde çalışıyorum. Mola olunca tek başıma çayımı içiyorum kadınların olduğu masada otursam da sohbet etmiyoruz bende konuşmuyorum zaten telefonumla ilgileniyorum çünkü anlaşabileceğim biri yok. İlk gün insanlara her zaman günaydın, derdim, kolay gelsin derdim. İlk gün samimilerdi soru soruyorlardı bende sohbet ediyordum molada bazen. Ama 1-2 hafta geçtikten sonra hiçbiri günaydın dememe vs cevap vermemeye, suratıma bakmamaya başladı. Bende kestim tamamen iletişimi. İşimi yapıp çıkıp gidiyorum. Çalıştığım iş yeri normalde stajyer almayan bir iş yeri. Okul gönderdiği için aldılar. Tek stajyer benim. Ve birkaç haftadır 24-25 bir gencin yanında çalışıyordum. Molada oturuyordum kadınların olduğu masada. Çocuk da masaya birşey almaya gelmişti. Kadınlar hemen şakalaştılar çocukla, " senin sevgilin var mı, o işler ne oldu, var mı konuştuğun?" gibi sorular sordular çocuğa. Tabi kadınlar arada bana bakıp gülüyorlar. Kasıtlı olarak mı yaptılar bilmiyorum ama cok utanmıştım ve çocuktan da hoşlandım sanki ondan sonra. Sürekli aklıma geliyor ve yanında çalışıyordum. Belki de bana öyle geliyor yanında çalıştığım için sadece bir sempatidir. Ve sadece bir kez benimle sohbet etti sorular sordu, o kadar. Benimle hiç konuşmuyor. Sadece molada sırada eğer benim önümdeyse bana her zaman sırasını veriyor. O da nezaketen muhtemelen. Artık yanında çalışmıyorum zaten.1 ayımı doldurdum işte ama durum böyle. Hem çok yoruluyorum, hem konuştuğum ve anlaşabildiğim biri yok. Hem de tekstilde konfeksiyon ortamında çok mutsuzum. Sizce aileme son bir kez daha ısrar edip açığa geçmek için tüm şartları zorlamalı mıyım? Yoksa 8 ay mutsuz olduğum bir işte mi çalışayım? Ve iş yerinde nasıl davranmalıyım hareket etmeliyim? Kimseyle sorun yaşamak istemiyorum
)ama bir çizim yaparken bile şuraya gaze çekilecek burada çıma olarak aksesuar şu yöntemle takılacak etek ucu şu kadar kıvrılacak vs yazıyorum. tekstilde bilmesen dikimi bilmesen hangi dikiş nerede kullanılır bilmesen nasıl yazacaksın? Herşey teoride olmuyor ben 3 ay tabiri caizse köpek gibi çalıştım bu yüzden şuan odamda oturup kahvemle tatlımla çizim yapıyorum. Emek vermeden hiçbir yere gelemezsin. Küçümseyerekte öyle.
