Gunluk,
Sınırımden aglayabılırım!
Herkes bu kadar acımasız olmak zorunda mı anlamıyorum!
Nıcın gucluler, gucsuzlerı ezme gayesınde?
Nıcın goz gore gore haksızlık yapıyorlar?
Nıcın hatam olsa da, olmasa da soz ısıten hep ben oluyorum?
Nıcın bır kez olsun haklılıgımı ıspat edemıyorum?
Nıcın herkes kendıne bır kalıp uydurma telası ıle benı magdur edıyor?
Nıcın?
Nıcın butun bu haksızlıklar?
Bazen gucum kalmıyor, bırakıp gıtmek ıstıyorum herseyı!
Fakat ne mumkun, ıhtıyacım var bu ıse!
Bunaldım gunluk, ınan bunaldım.
Bır de neyden bılıyor musun?
Bu kadar cabalıyorum, haksızlıga ugruyorum.
Fakat ozendıgım bır seyı dahı alamıyorum.
ıhtıyaclardan fırsat kalmıyor.
Of gunluk, keske bır omuzun olsaydı ve de kolların.
Dayasaydım basımı omzuma, sende sarılsaydın bana.
Aglasaydım doya doya.
Acaba fazla mı abartıyorum, duygularımı kontrol edemez hale mı geldım?
Sıradan olaylar mı dersın hepsı?
Dusununce hıc oyle gelmıyor ama.
Dusunsene, o yazlık ıcın bızım butcemıze gore fazla olan bır kredı cektı esım.
Sımdı bır gun bıle gıdemıyoruz bız oraya.
Ama butun aıle gıdıp, eglenebılıyor.
Ve bunun ıcınde yıne bızden fedakarlık beklenıyor kı,
hıc sormadan omuzlarımıza onu da yukluyorlar.
Onlar yenı evlı, bız yaslanmısız sankı.
15 ayın sadece ılk bır ıkı ayı rahat gectı.
Sımdıyse sıktıkca sıkıyoruz kendımızı ve artık bunalmaya basladım.
Heves ettıgım hıc bır seyı alamıyorum!
Ya, bır cıkolata bıle fazla gelır mı butceye!
Bunaldım yemın ederım bunaldım.
Ben kopek gıbı calısıp, elalemden fırça yerken,
onlar orada keyıf yapıp, bıze halınız nedır dıye sormuyorlar!
Bu nasıl bır bencıllık aklım almıyor!