Sevgili günlük,
bu geçtiğimiz iki yılda- annemin yıllarca daha doğrusu aklım ermeye başladığından beri beni psikolojik olarak ne kadar çok “ezdiğini” etkilendiğini anladım fark ettim. biliyorum bunları bilinçsiz yaptı ama yinede bunun hayal kırıklığını yaşıyorum… üzgünüm öfkeliyim kırgınım…
40 yaşıma geldim hala devam ediyor, 3-4-5 yaşlarındaydım bu eziyet başladığında, beni karşısına alır hep dert yanardı, hep babamı kötülerdi bana, başkalarınıda kötülerdi, kiminle sorunu varsa gelip bana anlatır bana dert yanardı tüm olup biteni anlatırdı, içindeki öfkesini, kinini nefretini gelip bana kusardı... belkide şuanki içimdeki kin öfke tohumlarını küçük yaşta annem içime ekip yeşertti… tamam evet babam ona çok çektirdi ama ben çocuk olarak ne yapabilirdimki, zaten hep huzursuzluklarına şahit oluyordum o ortamda hep bende vardım, onlarla birlikte bende yaşadım, bu yetmiyormuş gibi niye beni hep sürekli karşısına alıp bana dert anlatıyorduki… küçücük yaşta oynayıp eğlenmem gerekirken- ben hep annem için üzülürdüm, çok acırdım ona, onu yalnız bırakmak hiç istemiyordum. Bana hep ne kadar olgun bir kız olduğumu söylerlerdi, belkide bu yaşadıklarım beni olgunlaştırmıştı…
Bu böyle yıllarca devam etti.
Artık bir yerde birşeyler koptu yeter dedim, mesafe koydum araya, annemle eskisi kadar görüşmüyorum, önceden hergün telefonlaşırdık artık haftada on günde bir görüşüyorum.
İçimdeki üzüntüyü kırgınlığı anlatamam…