Popüler Konu Sevgili günlük...

Haklı olup da bunu anlatamamak o kadar yorucu ki, yaralayıcı ki...
Sessiz, içe dönük biriyim, herkesle iletişim, samimiyet kuran, çok konuşan bir tip değilim, mesafeliyim, annemse bol bol herkesle konuşur her şeyi anlatır ama kendi algısından, bazen abartarak, çarpıtarak falan... Benim hakkımda da bolca konuşuyor insanlarla ne yazık ki ve insanların bana algısı annemin anlattıkları, onun bana davranışları üzerinden oluştu ben aktif biri olmadığım için(bastırılarak da büyüdüm zaten, özgür alanım olmadı). Bu yüzden ailemden özgürleşmeyi(ve aslında fiziken yalnız kalmaya, tamamen kendi düzenimin olmasına da çok ihtiyacım var) çok istiyorum, bu şekilde ben anlatmazsam o da bir şey bilemeyecek ve anlatamayacak. Zaten bazı konularda çok tartışarak yol aldık, yavaş yavaş benim zorumla hafifledi bir şeyler ama hala var tabi etkileri, her şey tamamen düzelmedi. Sinirlerim çok çok çok bozuluyor bu duruma. Gördüğüm muameleyi asla ama asla hak etmiyorum. Kendini bilen, aklı başında biriyim ama biraz fazla iyi niyetli bir de sessiz olunca saf salakmışım gibi hissettiriliyor. Sessizlikle, içe dönük olmakla, yalnızlıkla vs. benim bir sorunum yok, yalnızlık, işsizlik vs. beni delirten, çıldırtan, depresyona sokan şeyler değil ama düşmanca tavırlar, anlaşılmamak benim gerçekten canımı sıkıyor, illa bir kendini kanıtlamam gerekliliği hissettiriliyor. Sanılanın aksine bildiğim çok şey var, gözlemci, düşünen biriyim ama aktiflik ve baskınlık bekleniyor illa. Hayır ne zaman kendimi anlatmaya kalksam anlaşılmadım da, büyüme yolunda susturuldum, söylediklerim hafife alındı, kızıldı falan ama zamanla gördüm ki kendimle alakalı şeyleri benden iyi bilen yok, kendime haksızlık etmişim çoğu zaman bir şeyleri çözme yolunda. Dar bakış açıları, kalıplaşmış düşünceler hep...
Gerçi aileme bile mesafeliyim aynı evde olmamıza rağmen yıllardır, zorunda kalmadıkça sınırlı paylaşımlar var, kendileri bunu istedi. Dolayısıyla onlar da beni "gerçekten" tanımıyor. Kendini olduğu gibi yaşama özgürlüğü vermezsen böyle olur.
İki gündür bir konuda haklı çıkmam sonucu duyduğum bazı şeyler gerçekten sinirimi çok bozdu günlük. Söylediklerime karşı hep şüpheli, ona öyle gelmiştir kafası yaklaşan insanların söyledikleri. Konu da tamamen ama tamamen benimle alakalı, benden iyi nasıl bilebildiklerini sanıyorlar anlamıyorum. Bu saygısızlık, had bilmezlik bence. Israr da böyle, sen bilemezsin, ben senden iyi bilirim ne istediğini tarzı tavırlar bunlar. Ama bunun böyle olmadığını anlatmak da aşırı zor oldu benim için

Sevgili günlük insan olmazları oldurmakla meşhur. Kimse onun gibi bakmıyor, gülmüyor, konuşmuyor, dokunmuyor ve beni anlamıyorsa suç benim mi? En acı, en sevinçli, en deli, en saçma düşüncelerimi acaba ne düşünür diye anlatabileceğim bir o varsa suç benim mi? Dilerim suların hep berrak havan hep yakmayan güneşli olur sevdiğim. Seni daima ve sonsuza kadar seveceğim.

Sevgili günlük

şöyle herşeyimi paylaşabileceğim dertleşebileceğim dostum olmasını o kadar çok isterdimki...

Sevgili günlük bugün anladimki çok seviyorum ölüyorum bitiyorum diyenler bile hikaye .4 ay sonra arayıp canımı yakmayı denedi yeni biriyle ilişkiye başlıyormuş ayrılma nedenlerimizi bile anlamamış ne salağım ayrılan taraf ben olduğum için acı bile çekmiştim üzülmüştüm onu kırdığım için oysa canımı yakma peşinde hala .Mutluluklar diledim günlük, bu çiğ hareketi için de hayatta başarılar beyefendiye artık dedim sen ve ben asla hiç bir zaman diliminde olamayız sonsuz mutluluklar sana ...En güzeli bizi bulsun be günlüğüm seyirlik değil ömürlük olsun artık .Olur mu dersin?:).

Öz güven olmadığı için, korku olduğu için ziyan olan yıllar, tek başıma kendimi büyütmek, iyileştirmek zorunda kalmam, ilerlemenin yavaşlığı... Kendini bilip anlatmaya çalışıp anlaşılmamak, yetersiz hissettirilmek(hala daha çabalıyorum bu konuda).. Şuan okuduğum kitabı keşke ailem okuyabilseydi zamanında. Gitgide daha iyi hissediyorum ama keşke bunu yıllar önceden kazanabilseydim. Sonra işte niye şunu bunu yapmıyorsun, yap hadi gibi baskılar. Neden acaba, neden!!! Tek sorumlusu benim dimi, sen ne yaparsan yap ben muhteşem olmalıydım dimi, çocuk bu çocuk! Yapamadığını yapsın istiyorsun ama tersi davranışlarla bunu sağlamaya çalışıyorsun, bir yandan kendi yetersizliklerini bastırma, hakimiyet kurup iyi hissetme derdin var ve olmuyor tabi ki, olmaz! Bazen idare edebiliyorum, yıllar geçtikçe daha iyi idare ediyorum ama bazen olmuyor, çok hassas anlar, tetikleyen durumlar oluyor, derinden kırgınım çünkü. Zamanla daha iyi anlıyorum aslında ben doğruymuşum da çevrem beni hep yanlış hissettirmiş.

sevgili günlük; bugün anlamsız yere çok neşeliyim. kızılcahamama gittim ordaki yeşillik huzur verdi sanki doğayla içiçe olmak rahatlattı. Özüme döndüm.

Anlaşılmak en büyük ilacım gibi geliyor bana.. O kadar önemli ki... Ama çook eksik...
Yıllar sonra bile olsa anlaşılmam, çok şey fark eder benim için.
Deseler ki içten bir şekilde, evet haklıydın şimdi anladım vs., çok rahatlarım, tıkanıklarım açılır, içimde bir huzur olur gibi geliyor.
Ailemden özellikle bunun olmasını çok isterdim...

Gerçekten anlaşılsam, tüm olanları silebilirmişim gibi hissediyorum, hafiflermişim gibi...

Sevgülü günlük baci bugün ballı böyrekli kuzumun kontrolü vardı çok şükür herşey yolunda ilerliyo, haftasından önde gidiyomuş danam benim babasına çekmiş kavuşsam biran önce de yesem ağzını yüzünü totişini, zaman çabuk geçiyo yine de

İnsanı sevdiği, ruhunun ihtiyaç duyduğu şeylerden alıkoyan hayat.. Haksız yere... Evet aileden ve toplumdan gelen bir şey, evet hem tekiz hem de bir bütünüz, bir davranıştan bir çok nesil etkileniyor, evet hepsi ders, ama niye, niye? Ben niye haksızlık yaşadığımı hissediyorum o zaman, yapmadığımız, ailemizin vs. yaptığı şeylerden niye sorumlu oluyoruz? Nereye çıkacak bu yolun sonu? Neden böyle bir sistem var? Büyük resmi merak etmeden duramıyorum. Dünyanın kendi içinde, belli sınırlarda bir şeyleri öyle ya da böyle anlamdırıyorsun, mesela kendini gerçekleştirmen gerekiyor, bir çok konuda dengelenmen gerekiyor vs. bunları anladım, ama illaki büyük resmin ne olduğunu düşünmeden edemiyorum.

Ne doğru söylemişler;
’’Birinin hayatının neresinde olduğumu çözemediğim zaman, hiçbir yerinde olmamayı tercih ederim. Çünkü belirsizlik, değersizliktir.’’

Bu sefer başka bir kıza başka bisey sormuş whatsabinda, ah günlük anlamıyorum niye illa kızlara soruyor sonra paranoya ben oluyorum... yapayalnız hissediyorum

Güvenli yerden çıkmam lazım. Konfor alanından çıkmam lazım. Allah'ım nolur yapabileyim artık. Artık hazır olayım. Artık tamamlanayım. Göremediklerimi, fark edemediklerimi göster bana. Sağlam ve mutlu olacağım bir adım atabileyim hayatım için.

Ya basaramazsam..

Ailemi o kadar özlüyorum ki.. yaşadığım bu evden daha çok ailemin yanında olmak istiyorum.. dün kardeşimle görüntülü konuşurken odamı gördüm ağladım... ben sanırım bu eve ait hissedemiyorum yoksa 8 yIlda insanevine alışmaz mı be günlük.. belki de artık mutlu değilim evimde.......