Evet eskiye göre daha iyiyim ama bazen travmalarım tetiklenince, kırılınca, haksızlığa, ön yargılarına maruz kalınca yine senden nefret ediyorum hayat diye bağırmak istiyorum, çok öfkeleniyorum. Bana sabır ver Allah'ım, her an doğru noktada doğru tavırda kalmamı sağla. Gerçekten insanlardan çok yoruluyorum, ön yargılarından usanıyorum, öyle böyle kırılmıyorum, hassasım. Bazen sinirlenince de ben suçlu oluyorum bu yüzden tavrım önemli duruyor. Kendime uygun, daha iyi anlaşılabileceğim yeni bir çevrem olması gerekiyor gibi geliyor. Aile evinden de çıkmam ve böylece paylaşımlarımı azaltmam da gerekiyor, işim olsa bu evdeyken de biraz düşürebilirim zamanla.. Saygının artmasına ihtiyacım var. Onların tavırları beni insanlara yanlış gösteriyor ve başkaları da canımı sıkıyor!
Ayrıca evde kalmak, yalnızlık falan beni delirtmiyor, kendimle kalmak benim için sıkıntı olmuyor, memnunum içe dönüklüğümden, bana iyi geliyor hatta!
Of, içim sıkıldı gerçekten bir kaç gündür.