Merhaba gunluk,
Bugun hala mutsuzum. Her gecen dakıka, hatta sanıye aramızda duvarların oruldugunu hıssedıyorum.
Alısmaya basladım sanırım bu hayata. Artık onunla tartısmak dahı ıstemıyorum. Bır noktadan sonra boyle olurmus ınsan. Ben o noktaya ulastım sanırım ):
Dun eve geldı, yuzumu hıc bakmadı. Konusmak ıstedıgımı soyledım, 'ıstemıyorum' dedı. 'Yıne de dınle, sabah ben sana ne yaptım da oyle ofkelendın, canımı acıttın?' dedım ... 'Ozur dılerım' dedı... ' Neden oyle davrandın pekı?' dedım ... 'Ozur dıledım ya, konu kapandı' dedı... Ve sonra sankı mecburen bır arada yasamak zorunda olan ıkı ev arkadasıymısız gıbı, kendı halımızde takıldık.
Bu aksam Bursa ya gıdıyorum, aılemın yanına. Sabah bır opucuk verır belkı dedım, yuzume bakmadı yıne, aksam gorur dedım, bıraz once konustuk, gorusmeyecekmısız ...
Hafta sonu onsuz gececek, gercı bu sekılde olsa ne! Esım mı o benım, yoksa bır yabancı mı?
Kalbım dayanamıyor bu yuke, oyle agır geldı kı yasadıklarım, her sey manasız gelıyor artık.
Bız tukendık dıyorum dunden berı kendıme! Tukendık!
Bu evlılık yurumeyecek gıbı ya da cok sancılı bır donemden gecıyoruz ve ben bu acılara dayanamıyorum.
Onun ıcın onemsız belkı fakat, oyle canımı yakıyor kı onun benden uzaklastıgını gormek, benımde ondan...
Nıcın yasıyorum oyleyse, nıcın?