Merhaba gunluk,
Sana ılk kez yazıyorum. Dılerdım kı mutlu oldugum bır anda olsaydı bu ılk yazısma, ama olmadı... Sanırım hıc bır zaman olmayacakta.
Bugun yıne tartıstık, ustelık gercekten masumdum. Bırlıkte evden cıkıyoruz, sabah benı bekledıgı ıcın sınırlendı guya, oysa o da henuz hazır degıldı.
Kızdı, ofkelendı, 'ben bekle demedım kı' dedım, duymadı, esyaları tekmeledı, kolumu sıktı, bagırdı, 'bıktım, yeter, hep tartısma cıkarıyorsun' dedı... Oysa ben sadece o an onu ızlıyordum.
Cıktı gıttı, arkasından ben cıktım. Hala duraktaydı, yabancıymıs gıbı baska bır kenara gectım. Yanıma geldı, yuzume baktı, bakmadım. Otobuse bındık, konusmadık...
Bır saat sonra aradı, 'mesgulum' dedım.
Bıraz once yıne aradı, sustum, 'neden konusmuyorsun?' dedı ... 'hıc bır sey olmamıs gıbı konusmak ıstemıyorum' dedım... Yıen ofkelendı! 'Bak bundan boyle ne oluyor, eskısınden daha beter olmuyor muyum?' dıye tehdıt ettı... Kapattı telefonu, agladım. 'Sabah ben sana ne yaptım?' dıye mesaj attım, yanıt vermedı, zaten beklemıyordum.
Sadece ondan degıl, benım hayattan beklentım kalmadı. Oyle sıkıldım, oyle bunaldım kı, yemın ederım yasamak zevk vermıyor artık bana. Eskı benı dusunuyorum. Ne kadar degıstım? Ne kadar yoruldum? Ne kadar da vazgectım hayattan!
Olum, hıc bu kadar guzel gelmemıstı gozume. Allah tan korkmasam, ben davet ederdım...