Bir ben varım, bir sen Allah'ım. Ruhen yalnız, yanlış anlaşılan bir insanım. Bazen öylesine canım yanıyor ki, biliyorsun..
Ben ki o kadar dikkat eden biriyim dürüstlük konusuna, yalandan dolandan nefret ederim, nezaketli olmaya çalışırım, niye bunu yaşıyorum peki.. Niye suçlayıcı tavırlarla karşılaşıyorum, niye yanlış anlaşılıyorum. Tam tersi biriyken kaldırması çok güç oluyor, asla hak etmiyorum çünkü... Ve güvenmek istedikçe de yara alıyorum...
Çok hassasım... Gerçekten çok fazla içim acıyor. Hak etsem, düzeltecek bir şeyim olsa da yapsam bitse. Ama nasıl olacak bilmiyorum bu durumda... İnsanlar çok ön yargılı, bir şey görmediği halde etiket yapıştırıyorlar. Anlayamıyorum bu keskinlikleri. Doğru olsa da hissediyor desem. Sadece tepkisel biriyim ki o da zorlanmadıkça sert olmaz...
Galiba kaderim bu. Yalnızlık ve yanlış anlaşılmak.
İkincisi gerçekten çok yoruyor, fobi gibi... Aileden, anneden başlayan fobi... Bununla nasıl baş edeceğim bilmiyorum...
Anlaşılmak nasıl mühim bir şey... Zorla sert ol diyorlar sanki insana... Bilmiyorum...
Kalbimi koru Rabbim. Bir gün dayanmayacak diye korkuyorum.