Kabul görmek anlaşılmak için belli bir kalıba giremiyorum, denesem de bir yerde patlak veriyor çok sıkılıyorum.
Bu yüzden de mesafe hep hoşuma gidiyor, kafam daha rahat oluyor. Aslında istediğim tam olarak bu değil fakat daha rahatım.
Ne zaman rahat hissederim bir yerde o zaman açılıyorum ama çoğu zaman pişmanlık duyuyorum yine, bazen abartıyorum bu rahatlığı bazen yanlış hislerle hareket ediyorum ve yine pişman oluyorum çünkü arıyorum istiyorum bu yüzden küçük bir fırsatta deneyebiliyorum biraz içimdekini salayım diyorum ama yok, yanlış anlaşılmaktan kurtulamıyorum, hep kontrollü olmak da pek içinden geldiği gibi olmak değil bence..
Sessizliğim sakinliğim ayrı yanlış anlaşılıyor, biraz çocukluk çılgınlık yapsam ayrı, ciddi dursam ayrı.
Herkesin kafanızdaki şekilde gösteremem her şeyi...
Ama bazı şeylere "mecburuz" her zamanki gibi.
İraden dışında bu dünyaya geldin ve yaşamak zorundasın...