Günlük ben çok yoruldum evde.
Annem kalp hastası diye, "anne" diye ben susamıyorum artık çok yoruldum.
Başkasına kızıp bana söylüyorsun diyor asıl o dış dünyaya biriktip bende patlıyor küçüklüğümden beri.
İyi biri olabilirsin çok seviyorsundur ama ben yoruldum. Ben anlaşılmak istiyorum, ben suçlanmak istemiyorum.
Ben kendimi bildim bileli bu böyle ben çok yoruldum.
Susamıyorum ben.
Ben kötü bir evlat değilim, sen ters konuştuğun için karşı çıkıyorum ben hep, başka zaman değil, ben yalancı değilim, ben her canının istediğinde bağırıp azarlanamam, her yaptığımı söylediğim kötü niyetle algılayamazsın.
Hiç olmadığım bir insan olarak suçluyorsun beni, çok kırgınım, içim acıyor artık, kaldıramıyorum.
Allah'ım bana iş ver. Lütfen yardım et.
Konuştum diye de anneme bir şey olmasın, dayanamadım.
26 yaşındayım artık hiç kaldıramıyorum, ufacık ama gerçekten çok ufacık bir şey yüzünden huzursuzluk çıkmasından, birey olarak saygı görememekten usandım...
Ne zaman rahatça bir şeyimi paylaşabildim seninle.. Hep kızdın hep kötüye çektin..
Ama ruh hastası da benim kötü de benim..
Biri kötü olmak zorunda değil bak şimdi bunu söylesem ha ben kötü anneyim dersin anlatmak istediğimi anlamadın hiç.
Ben sadece senin davranışlarına tepki verdim hep, durduk yere yapmadım...
Ama her şeyde her şeyde en ufak şeyde kimse sana haksızsın demezken bile haklı çıkmak için ters davrandın ben yoruldum... Senin patlamak için doğurduğun biri miyim bu mu yani evlat diye bağır çağır kız ez içindekini ona kus mu...
Kötü değilim.. Çok kırgınım...