- 14 Şubat 2016
- 588
- 602
- 103
- 40
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #21
Haklısınız... Korkunun hıc bır seye faydası yok ...
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Sevdiklerimi kaybetme korkusu ile başedememek..
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- Başlangıç Tarihi
- 11 Şubat 2018
- 1.451
- 2.053
- 48
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #22
Ben de annem olmadan yaşayamam diyordum. Hayatımdı... her şeyimdi... ama gitti... 5 ay önce bir telefonla gencecik 47 yaşındayken hiç bir şeyi yokken gitti.ben onun yanına gidemeden gitti... o yol nasıl geçti...O yolculuk o 6 saat nasıl geçti... Hala boşluktayım kimsesiz kaldım, kaldık... Ama yaşıyoruz güya, mecburen. Korkma, korkma, düsünme... sadece yanindayken kiymetini bil.Anlatılmıyor öyle bir şey, yaşanmıyor da. Ölü gibiyim. Hayatta en korktugum şeydi, oldu. Aniden, sebepsiz... yaşama sebebim haline getirmisim onu farketmeden. Şimdi de olmuyor, yaşayamıyorum bi saniye bile cıkmıyor aklımdan. Bağimli olma sen de. Bağimsıź ayri bir hayat yArat kendine.Çünkü olacakla öleceğe çare yok...
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #23
Amiiiin cümlemiz inşallahAllah saglıkla , mutlulukl gecırecegınız nıce yıllar nasıp etsin size
hepimiz sevdiklerimizle uzun ömürler geçirelim
- 28 Ocak 2017
- 2.460
- 5.961
- 88
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #24
Babanızla eşinizi karşılaştırmayı bırakmanız gerekiyor, çünkü ikisi farklı insanlar. Öncelikle bunu kabul etmeniz gerekiyor. Muhakkak eşinizin de iyi yanları vardır. Sadece bu aile bağları üzerinden değerlendirmeyin eşinizi. Ayrıca eşiniz yaşadığınız herhangi bir sorunu küçümsediğinde ‘benim için önemli ve etkilendim saygı duy lütfen’ şeklinde cevap verebilirsiniz. Ama sizin istediğiniz şekilde teselli etmesini de beklemeyin, bu anlamdaki beklentilerinizi azaltın bence.
Belki eşinize sorsak o da sizin her şeyi çok abarttığınızı ve oldukça dramatik bir kadın olduğunuzu söyleyebilir. Yani birbirinizin yaşadıklarını algılama biçimleriniz çok farklı. Bu durumda orta yolu bulmanın tek çaresi saygı göstermek ve saygı duymak. Eşinize sürekli ‘saygı duy’ vurgusu yapacaksınız ama sürekli teselli edilmeye muhtaç bir görüntü de çizmemelisiniz. Muhtemelen sizi öyle algılıyor ve sinirleniyor. O yüzden bazı durumlarda teselli beklemeden ‘şuan üzgünüm bu da benim yapım saygı duy lütfen’ diyeceksiniz.
Belki eşinize sorsak o da sizin her şeyi çok abarttığınızı ve oldukça dramatik bir kadın olduğunuzu söyleyebilir. Yani birbirinizin yaşadıklarını algılama biçimleriniz çok farklı. Bu durumda orta yolu bulmanın tek çaresi saygı göstermek ve saygı duymak. Eşinize sürekli ‘saygı duy’ vurgusu yapacaksınız ama sürekli teselli edilmeye muhtaç bir görüntü de çizmemelisiniz. Muhtemelen sizi öyle algılıyor ve sinirleniyor. O yüzden bazı durumlarda teselli beklemeden ‘şuan üzgünüm bu da benim yapım saygı duy lütfen’ diyeceksiniz.
- 11 Aralık 2017
- 1.488
- 770
- 38
- 32
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #25
Psikiyatriste bir git asarsin benceÖyle yorgun hıssedıyorum ki...Babama anneme asırı düşkünlüğüm , onlara bır sey olacak korkusu , kalbımın sürekli yerınden cıkacak gibi olması ... 5 yıl önce babama stent takıldı , stent yerınde bombe olmus .. yarın tekrar tomografı cekılecek .. Kımse benı anlayamaz gıbı hıssediyorum..Babam oyle , öyle iyi bir baba ki... Yaptıgı fedakarlıkların , maddi manevı cabalarının , her ne hata yapmıs olursam olayım , yeter kı canın sagolsun dıyen bir babam var benım... Sankı elım kolum en en buyul sıgınagım..
Evliliğim de umdugum gibi olmayınca iyice tavan yaptı ben de bu duygular .. Misal; Ben arabama bır zarar versem , çizilse ne bileyim bir sey olsa eşim gunlerce konusur , zindan eder dunyayı esyalar öyle kıymetlı kı onlar ıcın , oysa babam yeter kı canın sagolsun der , maddi olan her sey yerıne koyulur der .. Merhamet belkı de bu hayatta en en önemsedıgım duygu ... Ama eşim oyle rahat kalp kırar ki , öyle kolay bagırır cagırır ki dayanamıyorum , boguluyorum.Yasadıgım her üzüntüyü kucumser eşim , sen ne yasadın kı der dırekt .. Oysa cok mu zor ya gececek bu da deyıp sarılmak ... Babamların o kadar desteklerıne ragmen esımin nankorlugune , nasıl böyle bir secim yaptım dıye kendıme.. benım secımlerımın bedelını kızımın da odeyecek olmasına dayanamıyorum...
Etrafımdakılerı kırmaktan korkuyor olmam , ya belkı de sabaha cıkamayacagız duygusu benim mantıgımı tamamen devre dısı bıraktı .. Çok kızgınım kendıme , yolumu cızemedıgım oradan oraya savruldugum için ...Bazen de esımın annemleri kıskandıgını fark ediyorum , herkese benden daha fazla deger verıyorsun dıyor.. Ama öyle naz kapris yapıyor kı kacmak ıstoyorum yanından , babaannem hastahaneye kaldırıldı hastaneye gıttım , mesaj atıyor dayanamıyorum basımın agrısına dıye , ilac alıp eve gectım yatıyor dogru duzgun nasıl naptınız dıye sormadan ...
Kendımı basarısız , güçsüz hissediyorum...
Karman corman oldu biliyorum , ama kendim de öyleyim zaten...Daha önce zamanlarını ayırıp bana öneriler veren arkadaslar kızacaklar biliyorum ama dayanamadım yazmasamam ıyıce boguluyorum ...
- 2 Temmuz 2013
- 16.466
- 12.868
- 498
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #26
Psikoloğa eşinizde dahil olsun eğer karşı değilse. Ekstra bir çift terapisi sorununun kaynağını çözebilir. Bende yeni evliyim ve şunu farkettimki insan olarak eksikliklerimiz hiçbir zaman kapanmıyor. Bunu birilerine sarılarak değilde kendimize odaklanarak aşmaya çalışırsak mutlu olabiliyoruz. Eşlerimizde 20 küsür belki 30 yaşına gelip tanımaya alışmaya çalıştığımız insanlar. Onlarında çocuklukları, yaşadıkları, yaşayamadıkları ve birçok travmaları oluyor istemeden. Eşinizi sevmediğinizi sanmıyorum. Sadece bazı şeyler bazı duyguların önüne geçmiş. Siz bir adım atın o da atacaktır eminim. Birazcık karşılıklı empatiye ihtiyaç var. İki tarafta istediği duyguyu yakalayamayınca dışarıya yansıtıyor. Ben biraz çabayla birbirinizi ısıtacağınıza inanıyorum. Tedaviyi aksatmayın, eşinizide dahil edin ve renklendirin. Güzellikler sizinle olsun.Benım kı zaten bagımlılık ..Psikologa da gıdıyorum , 4 seans oldu.. İyi geliyor evet ama yine de kafamı toplayamıyorum.. Eşim genel olarak hırcın zaten , iş yerındekilere kızar , o'nun dısında herkesin iş yapıs sekli yanlıstır , yolda sesli konusana kızar , hep kızacak bir sey bulur ve inanın aynı babası ...Yanı kendımı sorguladıgım zamanlar cok oldu ama nasıl yaklasırsam yaklasayım , o'nun bu kadar kolay kırabılmesını hazmedemıyorum. Bir de sürekli ben erkegim ben senın kocanım benı dınleyeceksın tavrı iyice irrite ettı benı artık...O kadar yabancı duygular ki bana .. ve dedıgınız gibi o eksıklıkte hep annemle babamla kapandı.. onların sefkati , sıcaklıgı hep benı ayakta tuttu sanki... Eşim de merhamet duygusu agır bassaydı , belkı de bu kadar derin hıssetmezdım bu kaygıları Ayrıca ; cok tesekkur ederim , şifa dilegınız için
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #27
başınız sağolsun çok çok üzüldüm...allah size sabırlar versin...
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #28
aynı korku bendede var...artık anksiyete dönüştü...bnm ilerledi seninde ilerlemeden psikoloğa git bence..ambulans sesi duyup acaba annemleremi gidio derdim (bikaç sene önce anneme yakın oturuyordum)geceleri uyuyamazdım...hala daha var ama okdr yoğun değil çnkü ilaç kullanıyorum ve terapi alıyorum......
- 1 Ağustos 2014
- 8.810
- 12.560
- 298
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #29
Annem de babam da vefat etti, dunyanin sonu degil ama insan kendi vadesi dolana kadar yasamak zorunda. Kalan omrunu de kendine zehir etmeni seni seven annen baban da istemez zaten.
Kimse de ölümsüz degil. Bu hayati kabullenip ona gore yasamak lazim. Her dogan olecek...
Sizin aile kaybetme korkusundan ziyade esinizle problemlerinize yogunlasmaniz ve cozmeniz iyi olur. Evde huzurunuz olsa bunlari bu kadar kafaya takmazsiniz bence.
Kimse de ölümsüz degil. Bu hayati kabullenip ona gore yasamak lazim. Her dogan olecek...
Sizin aile kaybetme korkusundan ziyade esinizle problemlerinize yogunlasmaniz ve cozmeniz iyi olur. Evde huzurunuz olsa bunlari bu kadar kafaya takmazsiniz bence.
- 19 Mayıs 2016
- 54
- 40
- 18
- 45
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #30
Ben zaten babamı hiç tanıyamadım ben doğduktan sınra ölmüş o yüzden annem bize hem annelik hem babalık yaptı benim için yeri çok özeldi.Son beş yılını kanser illeti ile geçirdi ve son bir ayında yoğunbakımda yattı.Hergün görmeye gittim ve onun evinde kaldım bu sürede her evw geldiğimde saatlerce ağladım eşyalarına sarılarak ama yedi ay önce malesef kaybettim.Önce insan dayanamam sanıyor sonra yavaş yavaş tevekkül edip sadece dua ediyorsun.O dönemde eşimde şehir dışında iş buldu ve ben iki küçük çocuğumla tek başıma kaldım.ilk aylarda uyuyamadım ya bende ölürsem çocuklarım ne yapar tek başlarına benim başımda oturup kalırlar diye.Eş konusuna gelirsek bende en son geldiğinde eşime sıkıntılarımı anlattım ve yanımızda iş bul ben sıkıntı yaşıtorum dediğimde aldığım cevap ne sıkıntın var oldu.O yüzden üzülmeyin geneli böyle sanırım.Bol bol dua edin Rabbim gönlünüze ferahlık versin içisıra bana da...
- 21 Mart 2018
- 1.880
- 6.743
- 158
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #31
Bazen bende düşünürdüm gece yatarken falan. Onlara birşey olsa naparim diye.
Ama böyle düşündükçe şimdiki zamanı yasayamiyoruz.Kimin başına ne zaman ne geleceği belli değil.Belki söylemesi kolay ama sevdiklerimizle her animizi güzel geçirmek için böyle dusunmememiz gerekiyor.
Ama böyle düşündükçe şimdiki zamanı yasayamiyoruz.Kimin başına ne zaman ne geleceği belli değil.Belki söylemesi kolay ama sevdiklerimizle her animizi güzel geçirmek için böyle dusunmememiz gerekiyor.
- 2 Kasım 2013
- 7.796
- 37.039
- 748
- Konu Sahibi Angelsinthesky1
- #32
Eskiden geceleri annemle babamın öldüğünü düşünüp ağlardım ki bunu tek yapan benim sanıyorken, birçok kişiden aynı şeyi duydum sonradan :)
Artık bu durum çok korkutmuyor beni. Evet hala onları çok seviyorum ve kaybetmek istemiyorum ama anne olduktan sonra ve annesi ölmüş küçücük çocukların hallerine şahit olunca ölümü kabullendim sanırım. En azından zihnimde minicik çocukların anneleri ölmesin yeter ki düşüncesi hasıl oldu. Eskilerin hep söylediği "Allah sıralı ölüm versin" cümlesi anlam kazandı... Çok fazla ölüme şahit olunca ölümü kabullenmek kolaylaştı belki de. Tam olarak ne zaman ve nasıl yendim bu korkuyu bilmiyorum ama sanırım evladıma bir şey olacak korkusu diğer korkuların önüne geçti.
Artık bu durum çok korkutmuyor beni. Evet hala onları çok seviyorum ve kaybetmek istemiyorum ama anne olduktan sonra ve annesi ölmüş küçücük çocukların hallerine şahit olunca ölümü kabullendim sanırım. En azından zihnimde minicik çocukların anneleri ölmesin yeter ki düşüncesi hasıl oldu. Eskilerin hep söylediği "Allah sıralı ölüm versin" cümlesi anlam kazandı... Çok fazla ölüme şahit olunca ölümü kabullenmek kolaylaştı belki de. Tam olarak ne zaman ve nasıl yendim bu korkuyu bilmiyorum ama sanırım evladıma bir şey olacak korkusu diğer korkuların önüne geçti.
