öncelikle mübarek kurban bayramınızı kutlarım kızlar...gelelim sabah sabah hem de böyle bir günde canımı sıkan konuya...
biz 4 kadeşiz ama ben 3 olmasını dilerdim ve çevrem de hep beni 3 kardeş sanıyor çünkü hafızamdan silmek isteyip bir türlü silemediğim 1 ablam ve yaptıkları var.
ben çok küçükken henüz ilkokula başlamadan babam vefat etti mekanı cennet olsun.annem de hep çalışmak zorunda kaldı bizi okutmak için ve ben,2 yaş büyük ablam en büyük ablamla evde kalmak zorundaydık en büyükle aramda 10 yaş var..
Allahın her günü dövdü beni,ağıza alınmayacak küfürler ederdi,soba demiriyle döverdi,arkadaşlarımın yanında döverdi,diğer ablalarıma da fiziksel şiddet uygulardı ama en çok benim gücüm yetmediği için ben etkilenirdim.annenize söylemeyin o yarın yine gidecek yine elime düşersiniz,canınızı çıkarırım derdi.
içine kapanık hep ağlayan eve girmek istemeyen bir çocuktum.inanın yaptığı işkenceleri daha yazamıyorum yine gözlerim doldu,her gün o küçücük ellerimi açar ölmesi için dua ederdim.
neyse bu evlendi, ben liseye geçtikten sonra,yani tüm çocukluğumu mahvettikten sonra...
bi de öğretmen üstüne üstlük ve milli eğitime şikayet edildiğini duydum ,öğrencisine şiddet uyguladığı için...(hiç şaşırmadım)
şimdi iki çocuğu var onların teyzesiyim çok seviyorum ama annelerinin yüzünü görmek istemiyorum,onu ablalıktan reddettim,çocuklar büyüyünce karşılaşırsak anlatırım nedenlerini...
sabah annemi aradım bayramını kutlamak için bu çıktı telefona,annemi ver dedim hiç beni aramıyorsun dedi cevap vermedim annemi ver dedim bir de hangi yüzle konuşuyorsa..
şimdi kızlar içimden atamıyorum yaptıklarını,28ime geldim uzakta bi şehirde çalışıyorum ama üstünden bin yıl geçse de çok büyük bir öfke var ona karşı,siz olsanız ne yapardınız bi akıl verin...
unutup,geçmişte kalmış diyemiyorum,aklıma çocukluğum geldiğinde hala ağlıyorum.
siz konuşur muydunuz,ya o aklıma gelince çok kötü oluyorum.
