sen bunu hak ettin! bi bakın haksız mıyım kızlar

Yazık çocuklara . Sinir hastası bir anne.
Valla durum böyleyse eşi ile konuşurdum. Bi sakinleştirici vb versinler. Sevgi pıtırcığı olur.
 
evden kaçmayı göze almıştım 6-7 yaşlarında ,yani yaşıtlarım bebekleriyle oynayıp,anneleriyle birlikteyken...
iyi ki diyorum kaçmamışım başıma kimbilir neler gelirdi,onun yüzünden.
ama işte kaçmadım da ,üvey anneden beter biriyle her gün işkenceye maruz kaldım,
hatta bazen seni öldürüp kaza süsü vereceğim derdi çok net hatırlıyorum
 
bi arkadaş ergenlikte tüm yük ona kalmış demiş yorumlarda bize yemek asla yapmazdı,kuru ekmek yerdik,temizliği de annem 1 gün izinliydi fabrikadan annem yapardı.yük falan hiç olmadık biz ona.
 
Ben olsam asla unutmam onunlada gorusmem ama olaylari atlatabilmem icin terapiye giderdim psikolojik destek alirdim kendi basina basa cikamayabilirsin cunku
 
Ablaniz hasta yazik onun cocuklarina
Sizin yerinizde olsam kesinlikle gorusmezdim ama yegenlere de dikkat ederdim onlari da dovuyorsa mutlaka sikayet edin
Kiyamam ya cok uzuldum size nasil buyuk bir travma yasadiginiz :KK43:
 
Neden böyle biri peki önemli olan da o. Durup dururken, nedensiz herkesi dövmeye başlamışsa bilemem ama altında bir neden de olabilir. Bu onu haklı kılmaz ama bir insanın böyle olması üzüyor beni. Küçükken o da çok dövülmüş, biri tarafından istismar edilmiş olabilir belki. Böyleyse psikologa gitmesi onun yararına olurdu.
 
Bir de onun psikolojisi düşün annen çalışmak zorunda babasını kaybetmiş evin en büyüğü olmasının sorumluluğu belki psikolojik buhran yaşıyordu
Aradan 28 sene geçmiş
Hiç unutma elin iyisinden senin kötün daha iyidir
Affetmek erdemdir işte o Erdemi göstermek büyüklüktür o sana ablalık büyük edememiş ama sen o büyüklüğü yüce gönüllüğü gösterebilirsin
 
sağolun kızlar hayatımın sonuna kadar unutamayacağım yaptıklarını,belki bastırabilirim ve sanırım terapiye gideceğim aklıma gelince uykularım kaçıyor kaç yıl geçse bile...
onunla da görüşmeyeceğim zaten o evlendiğinden beri annemin evinde karşılaşmalar dışında görüşmüyorum,yiğenlerimi çok seviyorum,çocukları çok seviyorum,çocuklar benim gözümde melektir hepsi...
bazen diyorum ki ben de günahsız küçük bi kız çocuğuydum,ne suçum vardı???
 
cok üzüldüm size
ablanizin psikolojik sorunlari var bu cok net.
terapi olmasi sart
 
öncelikle mübarek kurban bayramınızı kutlarım kızlar...gelelim sabah sabah hem de böyle bir günde canımı sıkan konuya...
biz 4 kadeşiz ama ben 3 olmasını dilerdim ve çevrem de hep beni 3 kardeş sanıyor çünkü hafızamdan silmek isteyip bir türlü silemediğim 1 ablam ve yaptıkları var.
ben çok küçükken henüz ilkokula başlamadan babam vefat etti mekanı cennet olsun.annem de hep çalışmak zorunda kaldı bizi okutmak için ve ben,2 yaş büyük ablam en büyük ablamla evde kalmak zorundaydık en büyükle aramda 10 yaş var..
Allahın her günü dövdü beni,ağıza alınmayacak küfürler ederdi,soba demiriyle döverdi,arkadaşlarımın yanında döverdi,diğer ablalarıma da fiziksel şiddet uygulardı ama en çok benim gücüm yetmediği için ben etkilenirdim.annenize söylemeyin o yarın yine gidecek yine elime düşersiniz,canınızı çıkarırım derdi.
içine kapanık hep ağlayan eve girmek istemeyen bir çocuktum.inanın yaptığı işkenceleri daha yazamıyorum yine gözlerim doldu,her gün o küçücük ellerimi açar ölmesi için dua ederdim.
neyse bu evlendi, ben liseye geçtikten sonra,yani tüm çocukluğumu mahvettikten sonra...
bi de öğretmen üstüne üstlük ve milli eğitime şikayet edildiğini duydum ,öğrencisine şiddet uyguladığı için...(hiç şaşırmadım)
şimdi iki çocuğu var onların teyzesiyim çok seviyorum ama annelerinin yüzünü görmek istemiyorum,onu ablalıktan reddettim,çocuklar büyüyünce karşılaşırsak anlatırım nedenlerini...
sabah annemi aradım bayramını kutlamak için bu çıktı telefona,annemi ver dedim hiç beni aramıyorsun dedi cevap vermedim annemi ver dedim bir de hangi yüzle konuşuyorsa..
şimdi kızlar içimden atamıyorum yaptıklarını,28ime geldim uzakta bi şehirde çalışıyorum ama üstünden bin yıl geçse de çok büyük bir öfke var ona karşı,siz olsanız ne yapardınız bi akıl verin...
unutup,geçmişte kalmış diyemiyorum,aklıma çocukluğum geldiğinde hala ağlıyorum.
siz konuşur muydunuz,ya o aklıma gelince çok kötü oluyorum.

ya sanırım biraz tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış durumu var, bence neden görüşmediğinle ilgili bi bi mail at, hem içini dökmüş olursun hem de ablan nedenini anlamış olur, sonra yine görüşme, zaten pek görüşebilcek durumda da değilsin, aklına gelince bile ağladığın biriyle nasıl görüşeceksin ki, kendini bu kadar zorlamanın anlamı yok, pek değmeyecek biri için
 
Bazı şeyler ne olursa olsun unutulmuyo işte. Konuşmaman görüşmemen senin faydana. Ona baktıkça hatırlamazsın hiç olmazsa
 
Bir de onun psikolojisi düşün annen çalışmak zorunda babasını kaybetmiş evin en büyüğü olmasının sorumluluğu belki psikolojik buhran yaşıyordu
Aradan 28 sene geçmiş
Hiç unutma elin iyisinden senin kötün daha iyidir
Affetmek erdemdir işte o Erdemi göstermek büyüklüktür o sana ablalık büyük edememiş ama sen o büyüklüğü yüce gönüllüğü gösterebilirsin


O zaman kabul edip Özür dilesin kardeşlerinden dmi? Hesap sorup hakkını aramıyo ki konu sahibi mevzu o değil elin kızı olsa hesapta sorarsın hakkınıda ararsın ama bu abla işte alakayı kesmekten başka çare gelmez elinden.İçinden atamazsın çünkü.
Pişmansa Özür dileyip değiştiğine ikna ederse na âlâ.. başka türlü affedilecek bi tarafı yok bence :KK16:
 
öncelikle mübarek kurban bayramınızı kutlarım kızlar...gelelim sabah sabah hem de böyle bir günde canımı sıkan konuya...
biz 4 kadeşiz ama ben 3 olmasını dilerdim ve çevrem de hep beni 3 kardeş sanıyor çünkü hafızamdan silmek isteyip bir türlü silemediğim 1 ablam ve yaptıkları var.
ben çok küçükken henüz ilkokula başlamadan babam vefat etti mekanı cennet olsun.annem de hep çalışmak zorunda kaldı bizi okutmak için ve ben,2 yaş büyük ablam en büyük ablamla evde kalmak zorundaydık en büyükle aramda 10 yaş var..
Allahın her günü dövdü beni,ağıza alınmayacak küfürler ederdi,soba demiriyle döverdi,arkadaşlarımın yanında döverdi,diğer ablalarıma da fiziksel şiddet uygulardı ama en çok benim gücüm yetmediği için ben etkilenirdim.annenize söylemeyin o yarın yine gidecek yine elime düşersiniz,canınızı çıkarırım derdi.
içine kapanık hep ağlayan eve girmek istemeyen bir çocuktum.inanın yaptığı işkenceleri daha yazamıyorum yine gözlerim doldu,her gün o küçücük ellerimi açar ölmesi için dua ederdim.
neyse bu evlendi, ben liseye geçtikten sonra,yani tüm çocukluğumu mahvettikten sonra...
bi de öğretmen üstüne üstlük ve milli eğitime şikayet edildiğini duydum ,öğrencisine şiddet uyguladığı için...(hiç şaşırmadım)
şimdi iki çocuğu var onların teyzesiyim çok seviyorum ama annelerinin yüzünü görmek istemiyorum,onu ablalıktan reddettim,çocuklar büyüyünce karşılaşırsak anlatırım nedenlerini...
sabah annemi aradım bayramını kutlamak için bu çıktı telefona,annemi ver dedim hiç beni aramıyorsun dedi cevap vermedim annemi ver dedim bir de hangi yüzle konuşuyorsa..
şimdi kızlar içimden atamıyorum yaptıklarını,28ime geldim uzakta bi şehirde çalışıyorum ama üstünden bin yıl geçse de çok büyük bir öfke var ona karşı,siz olsanız ne yapardınız bi akıl verin...
unutup,geçmişte kalmış diyemiyorum,aklıma çocukluğum geldiğinde hala ağlıyorum.
siz konuşur muydunuz,ya o aklıma gelince çok kötü oluyorum.

Çocuğa çocuk emanet edilmez diyorum kimse inanmıyor
Babasını kaybetmiş bir çocuk, evin büyüğü ve ona yüklenen bir sorumluluk var
Size yemek yapmamış olması onun bu sorumluluktan uzak kaldığını göstermez
Hatalı olan bu davranışları gözden kaçıran anneniz maalesef
Bu kadar ağır dayak yiyen bir çocuğun şikayet etmesi gerekmez, annesinin görmesi gerekir
Bunca zaman sonra halen ona yüklenen yükü anlayabilmiş değilsiniz, geç de olsa konuyu annenizle konuşun ve bir yardım almasını sağlayın, şiddet büyük bir problem, büyük çocuklar ailede her olaydan en fazla etkilenenler oluyor ve nedense küçük kardeşlere bakma, sahip çıkma gibi sorumluluklar onlardan bekleniyor, ablam ve ben de yaşadık bu sıkıntıları, küçük kardeşlerimize hizmet ederek ve ezilerek büyüdük, annem bu hatayı çok geç fark etti. Siz kardeşsiniz ve tabi ki yaşadığınız şiddetin haklı bir yanı yok ama onu inkar da edemezsiniz, hayatınızın her döneminde karşı karşıya olacaksınız,o yüzden bir an evvel annenizi de yanınıza alarak bu sorunu yetişkin insanlar olarak konuşup çözün, yoksa yaş geçtikçe daha çok dert oluyor insanın içine
 
lütfen kızlar abla bile demek istemediğim kişiyi savunmayın bana rica ederim neler yaşadığımı bir Allah bir ben bilirim,yok ergenlikte babayı kaybetmiş yok o olmuş bu olmuş falan diye düşünmeyin bence..çünkü ben 3 yaşında babasız kaldım annem çalışmaya başladı,üstüne her gün küfür,dayak ben neden çocukları çok seviyorum arkadaşlarımın çocuklarını kucağımdan indirmem,hep hediye alırım,severim okşarım ...
bu bir bahane değil bence masum küçük çocuklara dayak atmak, bir çocuk düşse benim içim gider üstelik anne değilim...
 
O zaman kabul edip Özür dilesin kardeşlerinden dmi? Hesap sorup hakkını aramıyo ki konu sahibi mevzu o değil elin kızı olsa hesapta sorarsın hakkınıda ararsın ama bu abla işte alakayı kesmekten başka çare gelmez elinden.İçinden atamazsın çünkü.
Pişmansa Özür dileyip değiştiğine ikna ederse na âlâ.. başka türlü affedilecek bi tarafı yok bence :KK16:
psikolojisi zaten harap evin büyüğü sorsa belki inkar edecek belki kendi ikna etmiş masumum diyordur belli ki büyük bir buhran geçirmiş
İnsan psikolojisi beşer şaşar
 
psikolojisi zaten harap evin büyüğü sorsa belki inkar edecek belki kendi ikna etmiş masumum diyordur belli ki büyük bir buhran geçirmiş
İnsan psikolojisi beşer şaşar

Sanırım ben direk merhametle ilişkilendiriyorum ve merhametsiz insanlara tahammülüm yok. Konu sahibinin yerinde olmayı asla istemezdim :KK16:
 
lütfen kızlar abla bile demek istemediğim kişiyi savunmayın bana rica ederim neler yaşadığımı bir Allah bir ben bilirim,yok ergenlikte babayı kaybetmiş yok o olmuş bu olmuş falan diye düşünmeyin bence..çünkü ben 3 yaşında babasız kaldım annem çalışmaya başladı,üstüne her gün küfür,dayak ben neden çocukları çok seviyorum arkadaşlarımın çocuklarını kucağımdan indirmem,hep hediye alırım,severim okşarım ...
bu bir bahane değil bence masum küçük çocuklara dayak atmak, bir çocuk düşse benim içim gider üstelik anne değilim...
Ne mutlu sana çok güzel bir davranış ama herkeste aynı psikoloji olmaz
Benim ablamda aşırı yalan söylerdi Yaptığı bir suçu ona buna yığardı
45 yaşında ve geçen sene tehşis koyuldu
Allah herkesin yardımcısı olsun
 
çok haklısınız bu tamamen ama tamamen merhametle ilgili bi durum o şahısta merhametin m harfi bile yok ne yazık ki

Ben sizi burdan doldurmuş olmayayım asla

Ablanızın öğretmen olmasına çok şaşırdım demekki cahil biri değil hatalarının muhakkak farkındadır.
Pişman olup Özür dileyip etraflıca konuşup değiştirdiğine önce kendini sonra sizi inandırırsa "affetmeyi" ancak o zaman düşünün derim
Hakkınızda hayırlısı olsun inşallah
 
X