Kızlar öyle zor bir ruh halindeyim ki.Ben siteyi uzun süredir takip ediyorum ama üyeliğimi pek kullanmıyordum.Canım dara düşünce atıyorum kendimi buraya kah kimisinde kendimi görüyorum kah benden beteri varmış diyip ona daha çok üzülüyorum.Belki sıkacağım sizi ama yorumlarınıza, tecrübelerinize çok ihtiyacım var.
Gel gelelim konuya...2 sene önce başlamıştı bizim hikayemiz.Ben başlarda sevmemiştim ama yaptıkları o kadar etkileyiciydi ki 2. görüşmemizde aşık oldum.Benim dünyanın en iyi erkeği,Allah'ın bana bir lütfu dediğim adam öylesine yalancı ve karaktersizmiş ki bilemedim.Benim ilk sevgilimdi, onun da ilk aşık olduğu kişiydim.Onu sevmek için Allah'a çok dua etmiştim ve kabul olmuştu.Ama şimdi keşke kabul olmasaydı o duam diyorum.Biraz da büyük konuşmuştum hayatta olmaz onunla demiştim ama oluvermişti işte.Hep çok güzel gidecek sanıyordum o yüzden de yaşanacak güzel günler için acele duymadım. Çokça da ürktüm. Aklımda aldatılırsam biterse diye düşüncelerle kendimce sağlam adımlar atmaya çalıştım.Bunlar benim hatalarımmış galiba kader yüzüme yüzüme vuruyor.Onun da çok hataları vardı benim gibi tecrübesizdi birçok kızla ilişkisi olmuş olmasına rağmen.Kuzenlerimiz evliydi zaten ailem tanıyordu onu.Birbirimizin kaderiyiz diye düşünüyordum evlenmemiz kesindi.2 aya az bir süre kala onun bana olan inadıyla bir yalanına bitti.Kartepe'ye gitmeyi çok istemişti ama annem izin vermezdi.Korkuyordum başıma bir şey gelirse nasıl eve giderim diye.Sonra demiştim kırılmıştı o da.Sonrasında da gel görüşelim dedim ama o kuzenini bahane etti.Sonrasında da Kartepe'ye gittiğini söyledi.Kuzeni sanmıştım ama eski sevgilimle gittim diyince bitirdim.Aradan 1,5 sene geçtikten sonra onunla gitmedim dedi ama ne değiştirir ki artık gerçek.Keşke gitseydi bir hiç uğruna bitmezdik bizde. Ayrıldıktan sonra deli gibi ağladım onu daha çok sevdiğimin farkına vardım ama barışmak için adım atmak yerine beni namus konularında suçladı.Neyse 1 ay sonra körkütük aşık ben onunla barıştım ama barışmaz olaydım.Hayatımın en büyük hatasını yaptım ilişkiye girdim.Önceden kendimi oraya buraya gitme,sevdiğini belli etme diye diye bastırmıştım ama ben barışırken artık aşkımın farkına varmış şekilde barışmıştım.Meğer o öyle değilmiş.İlk defa benim için ağlamış ve onu terk ettiğimi unutmamak üzere beynini şartlamış.Ben içimde en ufak kin tutamazken o kinini her gün beslemiş.Neyse ben onun evinde kaldım okuduğum şehre döndüm filan başladı ben soğudum demelere.Vize haftamı rezil etti.Ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı.Ben 39 kiloya düştüm üzüntüden.Kabullenememiştim onun bu yüzünü.Hala da zorlanıyorum kabullenmekte.Bir sene beni kırarak,parçalayarak devam etti.Bana o kadar çok yalan söyledi ki kendisinin yalan söyleme hastalığı olduğuna eminim.Ama inanmak istedim her şeye rağmen.Neyse çok uzattım farkındayım.1. yıldönümümüzde tekrar barıştık ama ben hatırlattım ona, kutlamadım bile. Zaten alışmıştım güzel bir sözünü duyup hareketini görmeyeye.Belki düzelir diye bekledim.Beni paramparça eden o sözlerine bile üzmek için söylüyor diye katlandım.Neyse en son barışmamızda da adam cinsel anlamda da hevesini aldıktan sonra başladı dökülmeye....Ben başkasına aşık oldum falan filan.Yine bitmişti.1 ay sonra da kızla çıkmaya başladı 1 hafta sonra seneleri bitiyor.Ama kızlar ben 2 yıldır bu aşkın eziyetini hala çekiyorum. O mutlu mesut aşkını yaşarken ben bana yaşattıklarına üzülüyorum.İnanın yaptıklarını anlatmaya sayfalar yetmez.Allah'a hergün dua ettim ettim ama geçmiyor 2 senedir.2 gün önce ilk ayrılık yıldönümümüzdü.Tüm ipler o zaman kopmuş.Beni çok seviyordu dediğim adam artık başkasının olmuş. Bana sevgili yaptığını söylemedi aradı helallik istedi yüzsüzce vermedim.Sonrasında öğrendim tabii.Sevgilisi 17 kendi 23 yaşında.Kız benden de güzel kabul ediyorum.Onunla çıkarken de 3 4 kere konuştuk helallik istedi, kızdan ayrılınca bana dönmek istedi ben istemeyince de onunla barışıp seni denedim dedi.Ben artık en fazla bu kadar yapar dediysem de daha da aştı.Her yerden engelledi beni . Hala onu düşünüp ağlıyorum kızlar sanki ben dünyanın en kötü insanıymışım da bunları hak etmişim gibi hissediyorum.Dayanamadım profili karşıma çıktı baktım da kızla kayak yapmaya kar olan bir yere gitmişler.Benim korkup da gitmeye cesaret edemediğim şeyi yapmışlar.Sanki bak sen haksızsın sen yaşatmazsan başkası yaşatır diyormuş gibi hayat.Bizim hiç fotoğrafımız yok kalabalıkta olan var o kadar.Şimdi boy boy fotoğrafları var o kızla.O da biz çıkarken büyük konuşmuştu ben o x köyünden(o kızın köyü) biriyle hayatta evlenmem diye.Aklımdan geçmişti o zamanlar büyük konuşuyor bu lafı yüzünden ayrılacağız diye.Keşke o an dışa vursaymışım.Liseli birini de istiyordu buldu sonunda Allah gönlüne göre verdi galiba.
Çok uzattım farkındayım ama içim öyle dolu ki...Artık kimseyle paylaşmıyorum, gözyaşlarım hep gizli gizli akıyor herkes unuttuğumu sanıyor.Ben değil biriyle çıkmak konuşmazken bile o fırsatlarını kaçırmadı işte.Şimdi keşkelerim o kadar çok ki...Keşke onu seveyim diye dua etmeseydim, keşke onun olmasaydım vs vs. Asıl anlatmak istediğim de sanki her şeyin suçlusu benmişim gibi onun mutluluğu,aşkı bulması,bizim yaşayamadıklarımızı onunla yaşaması yüzüme öyle çarpıyor ki.Kendimi dünyanın en kötü insanı gibi hissediyorum.Onun beni kandırması, aşağılaması, aldatması,kırıp dökmesi hak mı acaba ? Ben bu acıları hak mı ediyorum sizce ? N'olur benim gibi hislere kapılmış olan, atlatmış olan,yaşamış olanlar yardım edin.Zaman ayırıp okuyan,yorumlayan herkese teşekkür ediyorum.
