İlk olarak teşekkür ederim. Bunu kendi oluşturduğum bir günlükte de yapabilirdim ama bu şekilde geri bildirim almak da ,ne yalan söyleyeyim, beni motive ediyor.
İlk konumda yazdığım gibi çok uzun süre depresyondaydım.Bu "kafana takma" diyerek geçiştirilecek bir durum değilmiş; bunu 2 yıl sonra anladım.İlk başta şımarıklık olarak algılasam da bu doğru değildi.Bu bir çeşit hastalık. Hemen herşey bunu tetikleyebiliyor.İlk olarak tıpkı nezle gibi farkına varmıyorsunuz ve sadece hayata karşı bir kırgınlık olarak başlıyor.Hastalık ilerledikçe bir şeylerin ters gittiğinin farkına varsanız da gündelik işlerinize devam ediyorsunuz hatta koşturuyorsunuz. Vücudunuz alarm verdiğinde ise iliklerinizde hissediyorsunuz.
Yaklaşık iki yıldır kendimi iyileştirmeye çalışıyorum. Elbette bu durumu tetikleyen olaylar olduğunda bazen dipte hissediyorum kendimi. .Belki ailem uzakta olduğu için,belki çoğunlukla yalnız bir hayat yaşadığım için ve belki de işim çok zor olduğu içindir bilemiyorum ama kendimi dipte hissettiğim zamanlar artık en azından farkındalık hali oluşmaya başladı.
Düşünün ki ben bir ay boyunca evini temizlemeyen,odası sigara dumanı altında kalmış,mutfağı ağzına kadar pis bulaşıklarla dolmuş biriydim. Kendine acımanın dip noktasını görmüştüm. O nedenle şu halimi bir başarı olarak görüyorum.
Sürekli disiplin hali çok önemli, bulunduğun anın farkına varmak;aldığın nefese şükretmek çok yardımcı oluyor. Spor yapmak,bir şeyler okumak,yemek yapmak,bir şeyleri tamir etmek,insanlarla havadan sudan konuşmak da öyle...Mutsuzluk içimde bekleyen sinsi bir mikrop gibi;benim ruh halimin kötüleşmesini bekliyor saldırmak için.Böyle düşünüyorum en azından.O kazanmasın diye ben kendimi hep sağlıklı tutmak zorundayım.İnşallah bu şekilde de devam eder...Ve umarım başkalarına da bunun umutsuz bir durum olmadığını hatırlatır..
