Sadece bir tavsiye bir bakış açısı istiyorum..

Evet kreşe gidebilecek yaşta 2 yaşında kendisi bi yolu bulunabilir dediğiniz gibi. Samimiyetinize güvenerek soruyorum; kendinizi benim yerime koyun,siz veya evladınız veya başka bir sevdiğiniz sizin kapınıza bu sıkıntılarla gelse ne önerirdiniz
Yine aynı şeyi yani çalışmasını önerirdim. Bence tüm kadınlar çalışmalı.
Sonra isterseniz evliliğinizle ilgili daha rahat daha doğru kararlar verebilirsiniz.
 
6 sene neden beklediniz. Eşinizle açık açık konuşun. Sizin adınıza kararlar almasın. Babamı çağırdım, anneme gidecegiz.. gibi. Empati yapıyorum eşime taşınmayı yoksa bitireceğimi önerirdim. Böyle sorunlu ailelerle sürekli görüşmek zorunda degiliz, olmamalıyız....
Maalesef aynen öyle. Birde eşim kardeşleri ve anne babasıyla aynı binada iş yerleri ortak sürekli onlara maruz kalıyor hergün görüyor etkilerinden çıkması çok zor oluyor
 
bence dik durun , bu şekilde devam ederse boşanacağınızı hissettiirn . hala aynı kafadaysa anneniizn yanına gididn . yoksa sağlığınızdan olacaksınız .
Oldum zaten. Uzun yıllar tedavi gördüm ciddi bi rahatsızlığım var ömür boyu sırtımda taşıyacağım.. hamdolsun buna diyip devam ettim. Hastalığımda eşim deliye döndü çok uğraştı çok. Belkide hasta olmamda kendisine ve ailesine pay çıkardı bilmiyorum. Yurtdışından ilaçlar tedaviler 3 ev parası harcamıştır. Hala bi yerim ağrısa işten erken gelir. Covid oldum günlerce ağladı üstelik kendi de coviddi. Cocuga baktı bana baktı başımda bekledi yemeğimi yaptı evi temizledi. Ailemi arayıp ağlamış ona bişey olursa ne yaparım diye. Canım tatlı çekti gece yarısı bi tanıdğı arayıp özellikle o tatlıyı yaptırmış gelip kapıya bıraktılar hasta olduğumuz için çıkamamıştık karantinadaydık. Böyle işte..ama söz konusu ailesi olunca herşey yersine dönüyor o naif yürekli adam beni gözünü kırpmadan harcıyor. Benim içimi de yakan bu
 
Senle aynı şeyleri yaşadım üstüne bi de şiddetle. Ben düzeltme hevesimi yitirdim şimdi kusursuz olsa istemem.
Ama sen hala istiyorsun belli ki.
Hazır hissettiğinde konuş ve terket inan ki kaybetme korkusu kadar işe yarar şey yok.
Poz kesme, rol yapma, hemen cayma biraz buna inansın.
O kadar çok yazmak istiyorum sana ama o kadar da yazarkan bile midem bulanıyor ki yazamıyorum.
Belki daha sonra yazarım yine.
Aklına gelebilecek her yolu denedim.
Bu göz açılması sonra daha da artacak sende.
Kolaylıklar diliyorum..

Senle aynı şeyleri yaşadım üstüne bi de şiddetle. Ben düzeltme hevesimi yitirdim şimdi kusursuz olsa istemem.
Ama sen hala istiyorsun belli ki.
Hazır hissettiğinde konuş ve terket inan ki kaybetme korkusu kadar işe yarar şey yok.
Poz kesme, rol yapma, hemen cayma biraz buna inansın.
O kadar çok yazmak istiyorum sana ama o kadar da yazarkan bile midem bulanıyor ki yazamıyorum.
Belki daha sonra yazarım yine.
Aklına gelebilecek her yolu denedim.
Bu göz açılması sonra daha da artacak sende.
Kolaylıklar diliyorum..
Uzun zamandır hiç kimseyi ve hiçbir hikayeyi bu kadar merak etmedim sanırım. Okurken içimde bişeyler titredi adeta. Size özelden yazmak istiyorum, mümkünse biraz sohbet etmek isterim
 
Ama sen üzülmüşsün bırak üzülürse üzülsün. Kocanı terapiste götür bence sağlıklı düşünemiyor belki bi uzmandan dinlerse dank edebilir. Ben olsam çekemezdim kendi öz ailemi bile çekemiyorm değil ki eş ailesi çok zor.
Gittik zaten orda da herşeyi kabul etti. Annem babam sıkıntı dedi hatta başka şeylerde söyledi fakat bidaha gelmedi ve bu konuyuda hiç açmadı. Kısacası kaçıyor gerçeklerden. Onları üzmemek için beni üzüyor,harcıyor. Halbuki anne babalar gidince kalacak kişi kendi ailesi yani eşi ve çocukları değil mi ?
 
Psikolog değilim ama o kadar manipüle etmiş ki, boşanırsam da hata yaparım evli kalsam da diye düşünüyorsunuz.
Eşinize bence çift terapisi almak istediğinizi yoksa bu şekilde devam edemeyeceğinizi söylemelisiniz.
Sanki kendi kendime vereceğim her karar yanlış diye düşünmeye başladım. Sürekli bir onay,bir yönlendirmeye ihtiyaç duyuyorum adeta kemdi özgüvenimi yitirdim
 
Tabikide evlenmeden böyle olduğunu bilemezdim bu denli şiddeti görsem evlenmezdim bende. Bazı sıkıntılar her ailede olur ama evlenmeden,içlerine girmeden çok göze batan bi problem yoktu. Ben şuanda bir çözüm arıyorum,düşünüyorum. Eğer bu evliliği yapmak bir hataysa(ki şuan öyle görünüyor)evet bende bi hata yaptım lakin hepimiz insanız ve hatalar yapabiliyoruz. 11 senedir tanışıyoruz severek evlendik ve Evlenene kadar 1 kere bile olsun birbirimize tek saygısızlık yapmadık rüyaları süsleyen,her kadının hayali bi ilişkiydi bu. Ailesinin içine girene kadar beni böyle yıpratacağını bilemedim
Anladım sizin ki kendini iyi gizlemiş evlenesiye kadar iyiymiş. Yanlış anlamayın bunu bilerek evlenen o kadar çok kadın var ki daha doğrusu bu huyları herkeste var normal evlenince düzelir gibi düşünüyorlar oysa ki aksine çok daha kötü bir hal alıyorlar. Maalesef böyle evlilikler çok yıpratıyor insanı ben 25 yaşındayım hiç sevgilim olmadı olamıyordu tabi kısmet işi her zaman bunlar ama benim de korkuyla yaklaşıp hep böyle ya kıskanç, ağzı bozuk, ergen... kişilerle karşılaştığım için direk eliyorum evlensem nolucak ilk günden soğurum zaten evlilik mutlaka biter bana seçicisin diyorlar ama seçmekle alakası yok sen mutlu değilsen bu hareketlerle o evlilik yürümez. Sizin de son çare boşanmak o zaman bir de şiddet var sanırım orasını kaçırmışım şiddetin olduğu yerde alttan almak bile ilerisi için daha kötü
 
Flört döneminiz ne kadar sürdü?Bu süreçte eşinizin ailesi hakkında bilgi edinme fırsatınız olmadı mı?Türkiye'de evlilikler genellikle aile faktörü yüzünden sekteye uğruyor.İyice ölçüp,tartıp öyle evlenmeli insanlar.Bu adam değil de başka bir adamla evli olsaydınız yine de sorun yaşama olasılığınız olacaktı.Çünkü evlilikte iki farklı aileden gelmiş,iki farklı birey hayatlarını birleştiriyor.
4 sene birlikteydik 6 senedir de evliyiz. Sevgiliyken herşey mükemmeldi. Ailesi işin içine girince beni unuttu,görmezden geldi,beni saydırmadı arkamda durmadı
 
kimsenin kölesi olamayacak kadar kısa bir hayat öyle manipülatif şekilde işlemiş ki sizi şu an gitmeye korkuyorsunuz eşinize ne yapıyorlarsa size de eşiniz aynısını yapmış lütfen öncelikle bunu fark edin.

Bir daha yanlış yapmak istememekte çok haklısınız fakat bu şekilde mutlu olabilecek misiniz? Restinizi çekin o şehirden taşınırsa sizinle devam edersiniz önce tufan bir kopsun gerekirse ayrılmayı göze alın düzelirse bir şans verin yoksa bunu çekmeyi hiçbir kadın haketmiyor
Sanırım okuduğum en katı ama en gerçekçi yorum sizinki.. kimsenin kölesi olmayacak kadar hayat kısa.. hayatımda bi dönüm noktası bile olabilir sizin bu cümleniz....
 
Anladım sizin ki kendini iyi gizlemiş evlenesiye kadar iyiymiş. Yanlış anlamayın bunu bilerek evlenen o kadar çok kadın var ki daha doğrusu bu huyları herkeste var normal evlenince düzelir gibi düşünüyorlar oysa ki aksine çok daha kötü bir hal alıyorlar. Maalesef böyle evlilikler çok yıpratıyor insanı ben 25 yaşındayım hiç sevgilim olmadı olamıyordu tabi kısmet işi her zaman bunlar ama benim de korkuyla yaklaşıp hep böyle ya kıskanç, ağzı bozuk, ergen... kişilerle karşılaştığım için direk eliyorum evlensem nolucak ilk günden soğurum zaten evlilik mutlaka biter bana seçicisin diyorlar ama seçmekle alakası yok sen mutlu değilsen bu hareketlerle o evlilik yürümez. Sizin de son çare boşanmak o zaman bir de şiddet var sanırım orasını kaçırmışım şiddetin olduğu yerde alttan almak bile ilerisi için daha kötü
Sadece psikolojik şiddet var. Diğer türlüsü olsa beni burda hiçbişey tutamazdı bunu asla kaldıramam
 
Sadece psikolojik şiddet var. Diğer türlüsü olsa beni burda hiçbişey tutamazdı bunu asla kaldıramam
Kesinlikle öyle kabul etmek zaten her şeyi kabul etmek demek. Ayrıl demek insanın vermek istediği en son tavsiye aslında keşke böyle sonuçlanmasa ama belki onu karşınıza alıp ayrılmaya kadar gider böyle devam edersen kendine çeki düzen var ben mutlu değilim diye bir konuşma yapın önce yine de direk ayrılmayın önce ciddi ciddi her şeyiyle konuş içinde kalmasın sözler. Bakalım tepkisi ne olacak nasıl davranacak genelde olumsuz sonuçlanıyor ama belli de olmaz belki kaybetme korkusu ile bir tık iyi ilerleyebilir.
 
Kesinlikle öyle kabul etmek zaten her şeyi kabul etmek demek. Ayrıl demek insanın vermek istediği en son tavsiye aslında keşke böyle sonuçlanmasa ama belki onu karşınıza alıp ayrılmaya kadar gider böyle devam edersen kendine çeki düzen var ben mutlu değilim diye bir konuşma yapın önce yine de direk ayrılmayın önce ciddi ciddi her şeyiyle konuş içinde kalmasın sözler. Bakalım tepkisi ne olacak nasıl davranacak genelde olumsuz sonuçlanıyor ama belli de olmaz belki kaybetme korkusu ile bir tık iyi ilerleyebilir.
Kaybetme korkusu mu ağır basar yoksa ailesine olan mahcubiyeti mi bilemiyorum. Zaten bugün gitsem kocamı en geç 1 seneye evlendirrler. İftiralar atarlar bana,zaten şöyleydi böyleydi biz sana söylemedik vs vs . Bunlar canımı yakamaz yaşadıklarımın yanında bu ne ki. Sadece geçen zamana yanarım
 
Kaybetme korkusu mu ağır basar yoksa ailesine olan mahcubiyeti mi bilemiyorum. Zaten bugün gitsem kocamı en geç 1 seneye evlendirrler. İftiralar atarlar bana,zaten şöyleydi böyleydi biz sana söylemedik vs vs . Bunlar canımı yakamaz yaşadıklarımın yanında bu ne ki. Sadece geçen zamana yanarım
Böyle bir ailede drama yaşayacağın kesin. İyi bir şekilde anlaşmalı ayrılsanız da kavga ederek ayrılsanız da her türlü sana atacaklar yükü. Burada güçlü kalmak zorundasın zaten seni bu iftiralara maruz bırakan biriyle boşanacağın için de mutlu olacaksın da. Benim annem de felaketlerini yaşamış ben bebekken ayrılmışlar tabi babam beni bile kabul etmemiş başkasından diyerek ailecek iftira atmışlar yani neleri var bir görsen. Çok şükür hiç tanımadan büyüdüm onları. Evet annem birçok lafa iftiraya maruz kaldı ama onlar da geçti bir şekilde evli kalsaydı daha neler olurdu kim bilir.
 
Merhaba,

soylediklerinizden anladigim kadariyla henuz ayrilik dusunmuyorsunuz ve esinizi de seviyorsunuz. ama bunaldiginiz da anlasiliyor. ama tam olarak neyden rahatsiz oldugunuzu anlamadim. ben buradaki diger insanlar gibi cok keskin konusmuyorum, caninin istedigini yap vs diye tavsiye vermeyi de mantikli bulmuyorum. cunku iliskilerde zaten yonetmek, gecinmek onemli. hele ki sizin durumunuzda esinizin memleketine gitmissiniz, esiniz de ailesi ile calisiyorsa, zaten ic ice olmamak imkansiz. siz de mutlaka bu insanlarla goruseceksiniz, o zaman da size en az nasil zarar verecek ona bakmaniz lazim. mesela esiniz mi sizi bunaltiyor? yoksa esinizin ailesinin mi istekleri cok fazla? mesela esinizin ailesi size is yaptiriyor mu? yoksa daha cok hurmet mi bekliyorlar? bunlari yazdiklarinizdan anlamadim. tabi ki size hakaret ediyorlarsa, ya da sizi ezip kole gibi is yaptiriyorlar ve esiniz de sizi korumuyorsa o zaman tabi ki ciddi seyler dusunmeniz lazim. ama eger oyle yapmiyorlarsa, sadece klasik erkek ailesi gicikliklari yapiyorlarsa (size mudahele etmeye calismak, laf carptirmak vs gibi) bence hemen ipleri koparmak dogru degil. bunun yerine yonetmeyi ogrenmeniz gerek. mesela gerekli seyleri yapip gerekmeyen noktalarda esinize ya da ailesine hayir diyebilmeniz lazim. mesela normalde herhangi bir insana yapacaginiz bir seyi zaten onlara da yaparsiniz, hasta ziyareti, giderken ikram goturme, belli araliklarla arayip hal hatir sorma gibi. ama istemediginiz noktalarda da yapmazsiniz ve boylece dengeyi korumaya calisirsiniz. ayrica esinizin sizi korumasi yerine kendi sinirlarinizi cizmeye odaklanin. esinizin ailesi oncelikle sizden cekinmeli.

diger bir tavsiyem de madem ayrilmayi dusunecek raddeye geldiniz, sakin ilerde duzeldi vs diye ikinci cocuk islerine girmeyin. cocugunuz zaten yakinda okula krese baslayabilir. siz de bir yandan bir an once is bakmaya ya da kendinizi hazirlamaya baslayin. calisirsaniz hem onlara kafanizi takmazsiniz, hem esinizden ayri hayatiniz olur, hem de herkesin herseyine evet demek zorunda kalmazsiniz. sonra da siz esini ve tek cocugunuz ile kendi isinize ve sosyal hayatiniza vakit ayirarak daha saglikli bir yasama devam edersiniz, belki esiniz de sizi o kadar sik bogaz etmez..
 
Merhaba,

soylediklerinizden anladigim kadariyla henuz ayrilik dusunmuyorsunuz ve esinizi de seviyorsunuz. ama bunaldiginiz da anlasiliyor. ama tam olarak neyden rahatsiz oldugunuzu anlamadim. ben buradaki diger insanlar gibi cok keskin konusmuyorum, caninin istedigini yap vs diye tavsiye vermeyi de mantikli bulmuyorum. cunku iliskilerde zaten yonetmek, gecinmek onemli. hele ki sizin durumunuzda esinizin memleketine gitmissiniz, esiniz de ailesi ile calisiyorsa, zaten ic ice olmamak imkansiz. siz de mutlaka bu insanlarla goruseceksiniz, o zaman da size en az nasil zarar verecek ona bakmaniz lazim. mesela esiniz mi sizi bunaltiyor? yoksa esinizin ailesinin mi istekleri cok fazla? mesela esinizin ailesi size is yaptiriyor mu? yoksa daha cok hurmet mi bekliyorlar? bunlari yazdiklarinizdan anlamadim. tabi ki size hakaret ediyorlarsa, ya da sizi ezip kole gibi is yaptiriyorlar ve esiniz de sizi korumuyorsa o zaman tabi ki ciddi seyler dusunmeniz lazim. ama eger oyle yapmiyorlarsa, sadece klasik erkek ailesi gicikliklari yapiyorlarsa (size mudahele etmeye calismak, laf carptirmak vs gibi) bence hemen ipleri koparmak dogru degil. bunun yerine yonetmeyi ogrenmeniz gerek. mesela gerekli seyleri yapip gerekmeyen noktalarda esinize ya da ailesine hayir diyebilmeniz lazim. mesela normalde herhangi bir insana yapacaginiz bir seyi zaten onlara da yaparsiniz, hasta ziyareti, giderken ikram goturme, belli araliklarla arayip hal hatir sorma gibi. ama istemediginiz noktalarda da yapmazsiniz ve boylece dengeyi korumaya calisirsiniz. ayrica esinizin sizi korumasi yerine kendi sinirlarinizi cizmeye odaklanin. esinizin ailesi oncelikle sizden cekinmeli.

diger bir tavsiyem de madem ayrilmayi dusunecek raddeye geldiniz, sakin ilerde duzeldi vs diye ikinci cocuk islerine girmeyin. cocugunuz zaten yakinda okula krese baslayabilir. siz de bir yandan bir an once is bakmaya ya da kendinizi hazirlamaya baslayin. calisirsaniz hem onlara kafanizi takmazsiniz, hem esinizden ayri hayatiniz olur, hem de herkesin herseyine evet demek zorunda kalmazsiniz. sonra da siz esini ve tek cocugunuz ile kendi isinize ve sosyal hayatiniza vakit ayirarak daha saglikli bir yasama devam edersiniz, belki esiniz de sizi o kadar sik bogaz etmez..
 
Bebeğim doğmadan önce 1 sene çalıştım ve evet bazı şeylerin şiddeti daha azdı.. ya da ben kafamı sürekli dağıttığım için o kadar önemsemiyordum bilmiyorum. Eşimin ailesi üzerimizde çok büyük bi etken öyle yetişmişler ki çocuklarını hep hak helallik iyi evlat olma gibi korkularla büyütmüşler . Bu dünyada anne baba gerisini asla önemseme mantığındalar bunu görüyorum ama dillerinde böyle değil tabi. Eşimde ailesinin isteklerini yaptırrken onların söylemesine gerek bile kalmadan,akıllarından geçecek şeyleri önceden bilip,yapar ki kendisini ıspatlasın. Cocukluktan gelen bi komplex belki bilemiyorum. Tek bildiğim artık çok yorulduğum..önceden bu kadar gözüme batmıyordu 24 yalında evlendim ve tek problem eşimin ailesi yoksa bi sıkıntımız yok diyordum. Şimdi 30 yaşındayım ve diyorum ki hayır bizim problemmiz ailesi değil(çünkü seçme sansı yoktu ve değiştiremez onları ) eşimin dengeyi iyi kurması gerekiyordu. Bir onlara fedakarlık yapıyorsa birde bana yapmalıydı. İki tarafı da yönetebilmeli,tampon görevi görmeliydi. Ama onları üzmemek adına sadece beni harcadı nasıl olsa karım affeder,unutur,sineye çeker dedi heralde. Dediğim gibi daha önceleri böylesine gözüme batmıyodu yaşım ilerledikce ağır gelmeye başladı kaldıramamaya başladım ve eşimden uzaklaştım
 
Peki

öyle mi peki eşiniz size karşı nasıl bir tavır sergiledi
İlk başta ailesini savunmaya geçti sonra sen çok abartiyosun buyutuyosun diye beni suçlamaya kalktı ama ben hiç umursamadım çünkü verdiğim örnekler yaşadığım şeyler ağırdı. En son kabullendi ve benim baktığım pencereden baktı ailesinin yaptıklarına . Bu süreç bir iki gün de olmadı yaklaşık beş ay içinde tüm dediklerim yaşandı.
 
anne babayı seçemiyoruz ama kocayı seçebiliyorken neden ısrarla yanlış yapıyoruz anlamıyorum? 6 yıl boyunca çekmişsiniz çekeceğinizi zaten, kendiniz için yaşayın biraz... Eşinizde büyüsün ve aile olmanın ne demek olduğunu anlasın. 6 senede düzelmediyse hiç düzelmez boşuna çabalama
 
Merhaba Güzel kadınlar
Ben 6 senelik evli,dünya güzeli bir kız annesi,üni mezunu ama işsiz,evli ama mutsuz 30 yaşında bir kadınım..
6 sene önce üniden tanıştığım ve kör kütük aşık olduğum o mükemmel adamla ailemle yaşadığım "A" şehrini bırakıp "B" şehrine gelmek pahasına evlendim..birbirini çok sevem 2 insandık. O hala öyle olduğumuzu düşünmek istese bile maalesef artık değiliz. Bunun tek sebebi ise eşimin ailesi,ataerkil ve oldukca geri kafalı varlıklı,dediğim dedik,manipülasyon dolu bir aile.. her ferdinde ayrı bi sıkıntı var gerçekten ve benim kültürüme uzak oldukları için bu sıkıntı daha çok göze batıyor. Onlar için Gelin rziyet öekmeli iş yapmalı hep ezilmeli ve hiçbirşey laik görülmemeli .. tabi dillerimde böyle deil bu durum hareketleri bu yönde. Eşim bana düşkün istediğimi alır ucuz pahalı asla demez hasta olurum başımda sabahlar ama gel gör ki kan mı çekiyor huy mu bilmem. Üzerimde inanılmaz bi psikloljik baskı var sürekli olarak "Aradın mı? Sordun mu ? Elini öptün mü ? Nasılsın dedin mi?ee ben anneme senin adına gelir diye söz verdim,e ben babama sana sormadan tamam dedim,bize gelsinler,biz gidelim,ara sor bişey yap götür,annem yorulmasın sen yap vs vs vs... sonsuza kadar gider böyle. Annesi ve babası cocukları böyle itaatkar yetiştirdkleri için her istedinlerini elde edeceklerinin farkındalar. Özellikle annesi gözyaşı silahı masumiyet perdesi arkasında her istediğini öyle müthiş yaptırır ve işin içinden öyle kolayca çıkar ki.. 40 yıllık entrika dizisi senaristleri şaşar kalır. Onları üzmemek için sürekli beni,gençliğimi,sağlığımı,evliliğimizi harcayan eşimle benim açımdan hiç sevgi kalmadığını hissediyorum. Bana ait değil ailesine ait..ona ait değilim ailesine aidim. Tüm kararlarımızı ufacık bi ima ufacık bir tavsiye altüst edebilir. Böyle ki ailesinin etkisi altında.bugün değişir yarın düzelir derken 6 sene oldu ve üzerimdeki psikolojik şiddet beni artık çok yoruyor. Çok hakaratlere uğradım çok üzüldü evet ama beni koruyamadı hep harcadı beni.. idare et alttan al üzülme aşarız diye diye bugünlere geldik.Eşimden soğudum onunla bi hayatı paylaşmak ağır geliyor. Bugün çok çok ufak bir olay yaşandı sanki bardağın son damlası gibi. 6 senedir yani evlendiğim günden beri boşanmak aklımda sürekli boşanırsam şöyle mi olur böyle mi olur çocuk ne olur soruları kafamda dolaşıyor. Bunun üzerine bir de kendi ailemden km lerce uzakta olmanın ağırlığı ekleniyor.. bugün farklı bişey hisettim şu 2 gün içerisinde sakince konuşup kendisinin de mutsuz oldugunu farketmesni sağlayıp arkadaş kalmayı önericem. Sanırım sona yaklaşıyoruz fakat ben alacagım kararlardan emin değilim kendime güvenmiyorum çünkü zaten bu evliliği yaparak yanlış bi karar verdim. Şimdi 2.kez yanlış karar vermek istemiyorum ama sürdürmekte çok zor ruhen ve psikolojik olarak sürekli şiddet altındayım .. her hareketmi bakışımı analiz eden gözümün içine bakan o adam söz konusu aile olunca beni yerle yeksan ediyor.......düşünce hareket ifade özgürlüğüm yok.. sadece bir fikir istiyorum siz,kızınız,kardeşiniz olsaydı ne önerirdiniz?
Eğer sussaydım aynı senin gibi olacaktım . Kayınpederim dünya iyisi . Öz babam vefat etti . Kendi babamı aratmıyor o kadar söyleyeyim her gün beni arar . Ama kaynanam tam ortalık karıştırıcı . Neler demedi ki bana ilk evlendim eşimib eski sevgilisi açtı , yok gelin cam siliyor mu diye soran varmış akrabadan . Yok eşim bana iPhone almış şu dedi şanslı gelinin var . Ben de en sonunda bi bağırdım.bi de dedi kaynanan kötü olsa naparsın. Ben de dedim asla suratına bakmam eşimle aramı bozan kendi annnem bile olsa affetmem ömür boyu keyfime bakarım Kocam ilgilendirir beni dedim. Bana birdaha elin lafını getirip açma onlar senin yanında nasıö rahat konuşuyorlar ne konuşturuyorsun dedim . Mum gibi oldu . Daha neler var nelerrrr. Eşiminde söylediği annem öyle demek istememiştir,yok alttan al.eşime dedim ki aptallık gelip sana anlatmakta , sana anlatmayıp annene bugüne kadar cevap soksaydımm aram bozulmazdı seninle. Yalnız değilsin canımm Türk tipik aile hep böyle oluyor
 
X