- 7 Aralık 2018
- 6.788
- 17.690
- 27
- Konu Sahibi Cileklivanilinn
- #1
Merhaba hanımlar ben 22 yaşındayım 15 yaşımdayken annem bizi terk etmişti 3 yılda eve dönmedi. Bu dönem içinde sürekli babamdan annem hakkında şeyler dinledim,eskiden yaşadıkları babam ve annemin ailesi arasındaki eski problemler annemle neden anlaşamadıkları, annemin ne kadar sert ve soğuk olduğu küçükken bana hiç sarılmadığı vb. Ben de soğuk bazen de agresif biriyimdir ama sinirli olduğumu dışarda belli etmem. Burda yazdığım gibi saçma biri de değilim sevgili diye bahsettiğim sadece iki kişi var sürekli ilişki yaşamıyorum. Annem evden gittikten 1 yıl sonra ilk aşkımla tanışmıştım çok alakasız kişilerdik benim maddi durumum iyiydi bunu çok sorun ediyordu ve soğuktum sevebiliyordum ama nasıl göstereceğimi hiç bilmiyordum. İlgimi çekmek için türlü numaralar yaptı başkasına aşıkmış beni onu unutmak için kullanmış numarası bile yaptı her seferinde affettim çünkü ilk aşkımdı ve annemle ilgili yardımcı oluyordu bir de aşk acısıyla uğraşamam diyordum.
Sonra üniversite kazandım iyi bir bölümdü sevgilimden de ayrılmıştım zaten annem de geri dönmüştü çok geçmeden tamamen boşandılar. O sırada da son sevgilim girdi hayatıma her şeyi anlattım ilk aşkımdan sonra ufak kısa ilişkilerim de olmuştu birinde aldatıldım falan. Son sevgilim çok ilgiliydi onun yanında her sorunumu unutuyordum üniden yeni bir arkadaş ortamım olmuştu her şeyimiz çok benzerdi sürekli beraberdik ve sevilmek çok güzeldi.Sonra aniden soğudum dedi depresyondayım çok kötüyüm kimseyle görüşmek istemiyorum dedi. Benim de canım çok yandı çünkü eve gitmek istemiyordum babamın yeni bir ilişkisi vardı annem beni babama benzemekle babam da anneme benzemekle onun gibi soğuk olmakla suçluyordu.
Sevgilim de ayrılmak bilmiyordu sürekli oyalıyordu arkadaşlarıma gidip ayrılamıyorum falan dedikçe iyice gururum kırıldı beş günlüğüne başka bir şehre gittim daha da kötü oldum atlayıp döndüm konuştum ayrılalım dedim. Bir saat sonra ayrılmak istemediği söyledi sabaha kadar konuştuk çok kötü şeyler söyledi arkadaşları beni istemiyormuş daha güzellerini bulursun diyorlarmış ben soğukmuşum çok iyi bir insanmışım ama gözü başka kadınlardaymış bana aşık değilmiş falan yine de ayrılmak istemiyorum diye yalvardı ben anlam veremedim. Söyledikleri babamın söylediklerine çok benziyordu uzun yoldan geldiğim için çok yorgundum uyuşturucu kullandığını bunu bana söyleyemediğini falan anlattı ilk tanıştığım kişiyle alakası yoktu kabus gibiydi. Yine de aptal gibi barışmayı kabul ettim, yine aynı şeyleri yapınca tamamen ayrıldım doğum günüme bile zorla gelmişti sürekli beni ezmeye çalışıyordu boyumla bile dalga geçti ertesi gün ayrıldım. Ayrıldıktan sonra sevmediği biriyle oturdum diyen beni rezil etti şehrin en işlek yerinde abuk sabuk hareketler yaptı polis geldi falan çok utandım.
İlk dönem derslerim çok iyiydi 3.40 ortalamam vardı sonra mahvoldu her şey tüm arkadaşlarımla arama girdi haklarında şikayet edip durdu şu şöyle bu böyle diye ama aileden hiç ilgi görmediğim için daha önce erkekler tarafından hep hırpalandığım için çoktan bağlanmıştım bile. Yazın sürekli farklı şehirlerdeydi peşinden gittim 10 saat yol çektiğim de oldu 2 gün de. En son kovdu beni üstelik kendisi sarılmıştı çok özledim demişti sonra da kovdu. İlaç almaya başladım hastaneye yattım derslerim iyice kötüleşmişti ama bölümümü seviyordum her şey için çok pişmandım kendime yediremedim yaptıklarımı. Küçükken babam şey demişti “güzel kadınlar bile evlenemiyor lost nasıl evlensin” çok üzülmüştüm. Bu son olaylar bunları tekrar yaşattı bana sanki annemin kaderini yaşayacakmışım buna mahkummuşum gibi hissettim. Hiçbir ilişkim düzgün gitmedi hep beni ezmeye sindirmeye çalıştılar halbuki iyi bir bölüm okuyorum ve bu insanların aksine normalde beni çok beğenirler asla çirkin olduğumu düşünmüyorum. Dediğim gibi son sevgilimin peşinden kaç şehir gezdim hatırlamıyorum en son bana ben senin sorunlarınla uğraşamam defol git dedi. Şimdi sevgilisi varmış çok mutluymuş eski sevgilimi ve eski flörtümü takip etmiş eskiden beni sevmeyen insanlarla takılıyor abuk sabuk şeyler yapıyor. Kendimi çok güçsüz hissettim ve buraya yazdım çünkü arkadaşlarımla paylaşmak istemiyorum güvenmiyorum kimseye.
Annemin olmadığı üç yıl babamın söyledikleri hayatıma girenlerin sebepsizce yaptıkları kafamda oturtamıyorum nerde yanlış yaptığımı sorguluyorum sürekli. Geçen gün dayanamadım aradım kendi kendime hesaplaşmak yerine içimdekileri dökmek istedim anneme küfretti. Sürekli kafamı kurcalayan bir soru var ben de annem gibi mi olucam hiç sevilmeyecek miyim? Alkol problemli yaşıyorum çünkü uyuyamıyorum. Bu kişi benim yüzümden mi böyle davrandı soğuk biriyim kendimi sevdiremedim ondan mı böyle oldu şimdi sevgilisi var ona iyi davranıyor sanırım yani ben hak mı ettim sürekli kendimi suçluyorum. Ayrıldıktan sonra istemediği biriyle oturmam suç muydu bütün erkek arkadaşları üstüme geldi. Uzun oldu ama açıklamak istedim çünkü ayrı konular açılınca dalga geçiliyor ten uyumu olayı da takıntım da bunlar yüzünden. Babam da annemle anlaşamadı soğuk buldu beni de o yüzden istemiyorlar bir haltı beceremiyorum diye düşünüp kötü hissettim hep. Okuduysanız teşekkür ederim yorumlarınızı bekliyorum..
Sonra üniversite kazandım iyi bir bölümdü sevgilimden de ayrılmıştım zaten annem de geri dönmüştü çok geçmeden tamamen boşandılar. O sırada da son sevgilim girdi hayatıma her şeyi anlattım ilk aşkımdan sonra ufak kısa ilişkilerim de olmuştu birinde aldatıldım falan. Son sevgilim çok ilgiliydi onun yanında her sorunumu unutuyordum üniden yeni bir arkadaş ortamım olmuştu her şeyimiz çok benzerdi sürekli beraberdik ve sevilmek çok güzeldi.Sonra aniden soğudum dedi depresyondayım çok kötüyüm kimseyle görüşmek istemiyorum dedi. Benim de canım çok yandı çünkü eve gitmek istemiyordum babamın yeni bir ilişkisi vardı annem beni babama benzemekle babam da anneme benzemekle onun gibi soğuk olmakla suçluyordu.
Sevgilim de ayrılmak bilmiyordu sürekli oyalıyordu arkadaşlarıma gidip ayrılamıyorum falan dedikçe iyice gururum kırıldı beş günlüğüne başka bir şehre gittim daha da kötü oldum atlayıp döndüm konuştum ayrılalım dedim. Bir saat sonra ayrılmak istemediği söyledi sabaha kadar konuştuk çok kötü şeyler söyledi arkadaşları beni istemiyormuş daha güzellerini bulursun diyorlarmış ben soğukmuşum çok iyi bir insanmışım ama gözü başka kadınlardaymış bana aşık değilmiş falan yine de ayrılmak istemiyorum diye yalvardı ben anlam veremedim. Söyledikleri babamın söylediklerine çok benziyordu uzun yoldan geldiğim için çok yorgundum uyuşturucu kullandığını bunu bana söyleyemediğini falan anlattı ilk tanıştığım kişiyle alakası yoktu kabus gibiydi. Yine de aptal gibi barışmayı kabul ettim, yine aynı şeyleri yapınca tamamen ayrıldım doğum günüme bile zorla gelmişti sürekli beni ezmeye çalışıyordu boyumla bile dalga geçti ertesi gün ayrıldım. Ayrıldıktan sonra sevmediği biriyle oturdum diyen beni rezil etti şehrin en işlek yerinde abuk sabuk hareketler yaptı polis geldi falan çok utandım.
İlk dönem derslerim çok iyiydi 3.40 ortalamam vardı sonra mahvoldu her şey tüm arkadaşlarımla arama girdi haklarında şikayet edip durdu şu şöyle bu böyle diye ama aileden hiç ilgi görmediğim için daha önce erkekler tarafından hep hırpalandığım için çoktan bağlanmıştım bile. Yazın sürekli farklı şehirlerdeydi peşinden gittim 10 saat yol çektiğim de oldu 2 gün de. En son kovdu beni üstelik kendisi sarılmıştı çok özledim demişti sonra da kovdu. İlaç almaya başladım hastaneye yattım derslerim iyice kötüleşmişti ama bölümümü seviyordum her şey için çok pişmandım kendime yediremedim yaptıklarımı. Küçükken babam şey demişti “güzel kadınlar bile evlenemiyor lost nasıl evlensin” çok üzülmüştüm. Bu son olaylar bunları tekrar yaşattı bana sanki annemin kaderini yaşayacakmışım buna mahkummuşum gibi hissettim. Hiçbir ilişkim düzgün gitmedi hep beni ezmeye sindirmeye çalıştılar halbuki iyi bir bölüm okuyorum ve bu insanların aksine normalde beni çok beğenirler asla çirkin olduğumu düşünmüyorum. Dediğim gibi son sevgilimin peşinden kaç şehir gezdim hatırlamıyorum en son bana ben senin sorunlarınla uğraşamam defol git dedi. Şimdi sevgilisi varmış çok mutluymuş eski sevgilimi ve eski flörtümü takip etmiş eskiden beni sevmeyen insanlarla takılıyor abuk sabuk şeyler yapıyor. Kendimi çok güçsüz hissettim ve buraya yazdım çünkü arkadaşlarımla paylaşmak istemiyorum güvenmiyorum kimseye.
Annemin olmadığı üç yıl babamın söyledikleri hayatıma girenlerin sebepsizce yaptıkları kafamda oturtamıyorum nerde yanlış yaptığımı sorguluyorum sürekli. Geçen gün dayanamadım aradım kendi kendime hesaplaşmak yerine içimdekileri dökmek istedim anneme küfretti. Sürekli kafamı kurcalayan bir soru var ben de annem gibi mi olucam hiç sevilmeyecek miyim? Alkol problemli yaşıyorum çünkü uyuyamıyorum. Bu kişi benim yüzümden mi böyle davrandı soğuk biriyim kendimi sevdiremedim ondan mı böyle oldu şimdi sevgilisi var ona iyi davranıyor sanırım yani ben hak mı ettim sürekli kendimi suçluyorum. Ayrıldıktan sonra istemediği biriyle oturmam suç muydu bütün erkek arkadaşları üstüme geldi. Uzun oldu ama açıklamak istedim çünkü ayrı konular açılınca dalga geçiliyor ten uyumu olayı da takıntım da bunlar yüzünden. Babam da annemle anlaşamadı soğuk buldu beni de o yüzden istemiyorlar bir haltı beceremiyorum diye düşünüp kötü hissettim hep. Okuduysanız teşekkür ederim yorumlarınızı bekliyorum..
Son düzenleyen: Moderatör:
