Buradaki birçok kişi gibi ben de 21+3 de bebeğimi kaybettim. Ben de senin gibi herkesle iletişimimi koparmak, normal yaşantıma dönmek istemedim. Sürekli ağlamalar, bebeğimin resmine bakmalar vs. Ailemin yoğun ısrarı üzerine psikoloğa da gittim. Psikolog benim yas sürecinde olduğumu bunun 2- 3 aya kadar sürmesinin normal olduğunu söyledi. Ama bizimkiler bununla da yetinmeyip psikiyatriste de götürdüler. Psikiyatr da normal yaşantıma dönmem gerektiğini söyledi ve buna ilaveten cipram denilen bir ilacı kullanırsam daha kolay atlatacağımı söyledi. Ben de 8 ay kadar bir süre ilacı kullandım yararını da gördüm. Bunların dışında eşinin desteği de çok güzel birşey. Ben bu desteği eşimden yeterince göremedim.Eşim benim durumuma 1 ay bile katlanamadı ve ben bunun üstüne bir de aile meseleri, boşanma vs. gibi şeylerle uğraşmak zorunda kaldım. Eşim yaptığı yanlışın ancak 2-3 ay sonra farkına varabildi. Sonrasında yalvarmalar, özürler vs. Bunlara rağmen evliliği bitirmek kolay olmuyor. Bazen düşünüyorum bana destek olmayan bu kişiyle hala nasıl yaşayabiliyorum ama...
Gelgelelim şu an ki durumuma; bebeğimi kaybettiğim o dönem benim acımı yalnızca yeni bir bebeğin dindireceğini düşünüyordum o da çok büyük bir tepkiyle karşılanmıştı. Bütün bunların yüzünden ben kesinlikle bebek defterini kapatmışken ve eşimle yeni biraraya gelmişken hamile olduğumu öğrendim. Hatta antidepresan da kullanıyordum. Ağlayarak doktora gittim ve kürtajı düşündüğümü söyledim. Doktor kürtaj için biraz daha düşünmemei istedi ve ben bebeğime kıyamadım. Şu an 32+4 haftalık hamileyim.
Sana tavsiyem eşinle tatile çık ve normal yaşantına dön. Bebek olayını biraz ertele. Çünkü hamilelik zor bir süreç ve psikolojin düzeldikten sonra yeni bir bebek daha doğru bence. Umarım doğru zamanda hamilelik ve ardından sağlıkla bebeğini kucağına alırsın.
(
