O kadar samimi yazmışsınız ki inanın bende az çok bu depresyonu yaşadım hatta hala kalıntısı var diyebilirim. Yazınızı okumadan önce ben neden böyle biriyim diye aklımdan geçiriyordum hiç bir işim yok evliyim ama dediğiniz gibi tutunamıyorum insanlardan hayattan yaşamaktan o ne der bu ne der düşüncesinden hep korkuyorum, benimde çocukluğumda yaşamış olduğum travmalar var büyük ya da küçük ama hayatıma çok etki etti, evlendim ve etkisi arttı, 2 sene gitmediğim, boş boş bakıp dinlemediğim özel doktor kalmadı verdikleri ilaç zaten sadece sakinleştirmekten başka hiç bir şey yoktu ben yine aynı bendim. Sizinde dediğiniz gibi yapılıcak şeyleri biliyordum ki doktorlar zaten benim bildiklerimi konuşup duruyorlardı ama anlamadıkları bir şey vardı.. bildiklerimi doğru olanı yapıcak ufacık ne umudum ne gücüm ne de kendime güvenim vardı. Kullandığım ilaçlar yüzünden bu kahrolası depresyon yüzünden 2 seneliğine bebek düşüncemizi kafamızdan acıya acıya sildik, sonra zaman geçtikçe farkettim ki bu ilaçlar bana kilo aldırmaktan başka hiç bir şey yapmadı ama etrafımdaki insanlar ailem eşim benim daha iyi olduğumu söyleyip duruyodu ama bir insanı sadece dış görünüşüne bakıpta karar vermek çok kolay önemli olan içini hissettiklerini beyninden geçenleri bilmekti ama kimse beceremedi ve 2 sene sonra ilaçları bıraktım ne olursa olsun bir daha kullanmamak üzere. Bebek düşüncemizi büyük heyecanla hayatımıza geçirdik ama beni bu dönemde de kötü şeyler bekliyomuş. 13 ay bebek hasreti çektim canım acıdı isyan ettim sabrettim dua ettim sonra Allah bana mayıs ayında en çok istediğim güzelliği verdi ve hamile olduğumu öğrendim, tabi bu da uzun sürmedi 23 haziran yani geçen cuma günü çok farklı bir duyguyla ilk kalp atışını duymak için doktorda kontrolümüz vardı ve beni yıkan şey doktorun ağzından çok basit şekilde kelimelere döküldü gebelik çok sağlıksız kalp atımı yok kan akışı dahi yok kürtaj yapmamız lazım dedi, düşünebiliyomusun 13 aydır yolunu gözlediğim bebeğimin benimle yani onu daha hissetmeden çok seven annesiyle bir bağ bile oluşmamış.. Doğumhanede kürtaj oldum bir tarafta benim bebeğimi hayattan kopartırlarken bir tarafta hayata gözlerini yeni açan bebekler ağlıyodu, bu nasıl bir acıdır böyle. Şuan artık yalnızım ve toparlanmaya çalışıyorum eğer ben kendimi bırakırsam inan çok çok daha zor duruma düşerim tek yaptığım Allaha dua edip sağlık, sabır ve hayırlı sağlıklı evlat dilemek çünkü beni hayata en çok bağlıycak şey bi bebeğimin olması.. Sizin evladınız var sanırım o yüzden nolur bırakmayın kendinizi hayat çok acımasız sizi kendinizden başka kimse kolay kolay anlayamaz, destek alın tabi ki ama önce kendi kendinizin doktoru olun olur mu çünkü sizin için iyi olan şeyi de yine bilicek olan sizsiniz. DUAM SİZİNLE, Umarım hayatınız çektiğiniz sıkıntıdan kat kat daha güzel huzurlu mutlu ve sağlıklı geçer..
