Yıllarca ara ara depresyon yasadığım olurdu.lakin birgün oyle bir geldi ki feleğimi şaşırdım .doktorum majör depresyon dediğinde daha hiç duymadım bunu demiştim.günlerce yıkanmıyordum,dişlerimi fircalamiyordum,aynı kıyafetler,taranmamış yağlı saçlarla bir de çalışıyordum.ben ben değildim artık.tüm duygularım alınmıştı.sinirlenmeyi ,birseylere uzülmeyi bile ister olmuştum.bunu yaşamayan birine anlatmak imkansız.hiçbirsey yapilmıyor yapilamıyor,hicbirsey tat vermiyor iyi gelmiyor ki.ağlama krizleriyle boğularak acillerde buluyordum kendimi.bogazımdan lokma geçmiyordu geçemiyordu.erimiştim.konuşamıyordum.etrafımdaki insanların konuşmaları gulüşmeleri ne tuhaf geliyordu.Allahım boyle olacaksam ne olur al canımı diye yalvariyordum.ne sure ne ayet be de esmaul hüsnalar dilimin ucuna geliyordu ama olmuyordu okuyamiyordum.sabah kalktıgımdaki o his of offfff.çalan tlfna bakamazdım.evde boğulurdum.yemek yapamaz mutfaga giremezdim.Allah kimseye vermesin.Nasıl bir boşluk ,nasıl bir bilinmezlikti yarabbim.ve kimse anlamazdı.çık gez ,takma bişeyi,herşey sende bitiyor cümleleri beni daha da uçuruma sürükleyen cümlelerdi.intihar planları yapardım devamlı ama inancımdan ve sevdiklerimin uzulmemesi icin vazgecerdim.doğru ilaçla yenebildim ben bunu.uzun süre icmemistim hamile kaldım kalacağım derken sekiz ay icmedim.hamile kalinca da 7.haftamda yine hortladı.hamileligimin ortalarına kadar süründüm.yillardır bekledigim bebegime sevinemedim.sonra yavaş yavaş iyileştim fakat okb ve anksiyete de var bende.ama hicbiri majör dep.kadar yıkıcı değil Allah sizi de kurtarsın inşallah.bizi biz anlarız.