Yıllardır kurtulamadığım majör depresyon

yogayi evde mi bir spor merkezinde mi yapıyorsunuz? salondaki uyeligim bu ay bitiyor evde başlamak i istiyorum yogaya ne kadar faydali olur merak ediyorum yapan varsa paylaşırsa sevinirim.


konu sahibi, bir hobi edinmeni tavsiye ederim. hepimiz gun geliyor hayattaki amacimizin kalmadığını hissediyoruz bu bir evre, depresyona girersin ve çıkarsın. sonra da su anki halini düşününce garipsersin. su anda caresizlik duygusunu cok düşündüğün için karamsarlasiyorsun. o yüzden öncelikle düşünmeye daha az vakit ayırabilmek icin aklini baska bir seyle meşgul edeceksin.

asla amaçsız olduğunu düşünme. birilerine yardim et mesela? sokakta muhtac bi cocugu sevindir, kedilere mama ver ya da bi kedi sahiplen? kedilerde insanlar için strese iyi gelen bir enerji aktarımı olduğunu duymustum. cevremde kedisi olan insanlarin özellikle ev yaşamı cok huzurlu. cevrende kimse yoksa burası gibi sitelerden insanlarla tanış sohbet et, baska insanlarin dertlerini oku, yardimci olmaya calis, fikir üret, sohbet et. yani olabildigince kendini oyala. bu tip düşünceler boşlukta olan herkesi bulur. ne kadar az dusunecek zamanin olursa, o kadar cabuk atlatirsin.

aaa bir de kimse yazmamış ama, d vitamini, b12 ve demir eksikliği tahlili yaptır mutlaka ama mutlaka. ben ne zaman senin gibi hissetsem demir eksikligim çıkıyor. daha iki hafta once oyle bir moda girmistim ve hemen demir ilaclarimi almaya basladim yeniden ve enerjim yükseldi. bu son dediklerimi ilk söylemişim gibi öncelik olarak kabul et, eksiklik cikmazsa diger dediklerimle devam edersin:)
Bir toplulukla birlikte yapmak daha iyi hem aynı zamanda sosyallesiyorsun ve motivasyonu artırıyor. Yani en azından başlangıçta bir iki sene öyle olmak gerekiyor.
Herkes zaman zaman düşer muhakkak. Ben artık genetik yatkınlık mı ne? Uzun süredir çöküntüyle mucadele ediyorum ve ara ara ortaya çıkıp bir kalıyor. Nefes arası buldun mu kendini sokağa atacaksın.
Mesela siz de şu an çözüm arıyorsunuz bu o arada olduğunuzu da işaret ediyor yani şimdi duvar takvimi ya da masa takvimi alın ve yoğun olmayan, uygulanabilir ve hazırlanma süresini hesap ederek bi planing yapın.
Sporu boşuna önermiyoruz salgılattığı hormonlar, iyi hissettirecek. Sadece ilk adımı atın. Biraz kendinizi zorlayın.
 
Majör depresyon kısa sürede geçmez bazen yıllarca mücadele etmek gerekir sabırlı olun lütfen. Devlet hastanesinden psikoloji psikiyatri randevusu kovalayın ayda bir bile gitseniz kardır. Prozac toplumu diye çok güzel bir roman vardı majör depresyonla mücadele eden Amerikalı bir kadının anıları. İyileşmeler geriye dönüşler çöküşler olacak maalesef o romanı okursanız yaşadıklarınızda yalnız olmadığınızı göreceksiniz. Çok geçmiş olsun ne kadar bunaldığınızı anlıyorum ama geçecek emin olun
 
konu sahibi ingilizceniz varsa şayet ben bazen günlük yaşadığım problemleri internetten aratıyorum ve uzmanların yazılarını okuyorum. atıyorum aldatıldım nasıl kendime gelebilirim? annemle kavga ettim napabilirim? vs gibi (ing tabi)

bana çok faydası oldu bu araştırmaların. böylece sorunlarımın üstüste birikip benim temelli hayata bakışımı mahvetmesini engellemeye çalışıyorum.
 

Bu anlattığınız şeyleri aslında herkes yaşıyor..kimisi ne zorluklar yaşarsa yaşasın güçlü olup ayağa kalkıyor yada öyle görünmeye çalışıyor bir şekilde..bazısıda dünya yıkılmışta altında kalmış gibi hissediyor..hiçbir şeyden mutlu olamama yada ilerde hiç güzel bir şey yaşamayacak gibi bir umutsuzluk hali..

Bende anlattığın gibiyim aslında malesef hayata çok olumlu tarafından bakamıyorum sanki en mutsuz ben gibi..

Dediğim gibi aslında bu anlattıkların çoğu kişide var kimisi işiyle kimisi okuluyla kimisi eşiyle çocuklarıyla bu ruh halini düzeltmeye çabalıyor..bir uğraşı olmayanlarda malesef her şeyi gözünde büyütüyor ve kendini yıpratıyor

Ama seni anlayabiliyorum Allah’ın gücüne gitmesin ama ruhsal bunalım fiziksel hastalıktan daha kötüdür en dipte hissettirir insana..yaşın çok küçük umarım bir an önce düzelirsin
 
öncelikle devlet hastanelerine gidip psikiyatristen randevu alıyorsun. psikiyatr seni psikoloğa yönlendiriyor ve böylece seanslarına başlayabilirsin ücretsiz biçimde. işe yaramıyor falan deme arkadaşımın gittiği psikolog üç sene önce seans başına 250 tl alıyorken aynı sene bir belediyede de çalışyıordu ve aynı seansları veriyordu. bunu öğrenince terapiyi bırakıp belediyeye gitmeye başladı arkadaş ve aynı verimi aldı. ücretsiz diye önemsenmeyeceğini sanma.

ikincisi, kesinlikle bence yapabileceğin şeylerin en güzellerinden biri, spora başlaman. hergün önce hafif sonra yüksek tempolu bir salona yazılman. saatine 200 lira veremezsin ama aylık 150 liraya gayet güzel bir kursa yazılabilirsin. spor kısmını atlama. damarlarının genişlemesi zamanla bedensel olarak kendini iyi hissettirecek ve sonrasında sporun ruhuna ne kadar iyi geldiğine hayret edeceksin. eğer bunu yapar ve dua etmek için gerçek adımı öğrenmek istersen özelden görüşürüz :)

iyi olmaya çalış, güzel bak güzel gör demeyi ben de isterdim ama öyle olmuyor o işler. bizzat yaşamadım ama en yakın arkadaşım rahatsızdı. az buçuk biliyorum.

lütfen sporu klişe bir tavsiye olarak okuma, hiç olmazsa iki üç ay dene. (sallıyorum ip atlama ustası olmaya çalış, gibi hedefler edin)
Önce ailevi sonra arkadaşsal sonra ilişkisel problemleri ard arda yaşadım başta atlatırım sandım ama geçmişin de birikimi vardı sanırım bir anda çöktüm asla yalnız kalamaz oldum başka insanların evinde kalmak zorunda kaldım çünkü tek başıma asla kalamıyodum insanların beni oyalaması gerekiyodu sonra başkaları da kar etmemeye başladı bedenen vardım ama ruhen asla yoktum git gide içime kapandım sabaha karşı uyuyup gece uyanıyordum gündüz yüzü görmedim uzunca bir süre aynadaki kişi ben değilim sanki çirkinleşmiş hissediyorum önceden burnumu çok beğenirdim şimdi kocaman geliyo gözüme o kadar itici buluyorum ki kendimi anlatamam küçücük kalmışım gibi hissediyorum sanki dünyadaki herkes bir takım bense karşı takımdanım gibi geliyor günleri takvimi devirmek için yaşıyorum hayatımın en güzel günlerini yaşamışım bitmiş şimdiyse Allah ne verdiyse dümdüz yaşamam gerekiyormuş gibi..Sanki eski beni kaybettim yerine başkası geldi beni en çok üzen şey bu kendime yabancılaştım yaşadığım hayatı yadırgıyorum spor denmiş fakat yerimden kalkacak gücü zor buluyorum bazen güç bela yürüyüşe çıkıyorum hani zinciri atmış bisikleti çevirmek gibi boşa bir çabaya giriyorum sonra daha da dibe batıyorum ama beni en çok yoran şu kendime yabancılaşma durumu
 
Merhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Öncelikle çok geçmiş olsun.
Kaygı bozukluğuna eşlik eden öfke kontrolsüzlük ve depresyon yaşayan eşim var. Doktora gidiyoruz ilaç kullanıyor ve konuşmak iyi geliyor.
120 tl seans başı gittiği yer. Onuda veremem diyorsan internetten Psikolojik destek videoları var onları dinleyebilirsin. Birine anlatmak yerine yazabilirsin içindekileri. Buda bi tedavi yöntemidir.
Depresyonu ilaçla değil farkındalık ile yenebilirsiniz. Farkındalık bu noktada çok önemli çünkü kişi kendi sorununu kabullenmeden ilaçla düzelemez. Siz farkındalık kısmını geçmişsiniz ne mutlu.
Bir video vardı youtubeda depresyon kara bir köpek olarak tasvir edilmiş. Kişi farkındalıktan öncesinde köpek birden karşısına çıkıp peşine takılıyor kişinin morali düştükçe köpek devleşiyordu. Farkındalıktan sonra ise kişinin morali yükseldikçe köpek küçülüp güçsüzleşip kayboluyordu. Ara ara tekrar görünse bile kişi ne yapması gerektiğini bildiğinden köpeğin güçlenmesine asla izin vermiyordu.
Yani aslında kontrol sizin elinizde. Zihninizi berraklaştırmak için bir seans bile olsa doktorla görüşün ve ilaç alın. Şuanki ilaçlara bünyeniz alışmış olabilir değişmesi yada dozununun artması gerekebilir. Çok faydası oluyor.
Unutmayın depresyonu kontrol edebilirsiniz. Kendinizi bu konuda eğitin. Zor bir süreç allah yar ve yardımcınız olsun...
 
Hiç bu durumu yaşayan yok mu:KK43:
Depresyon herkesin ağzında sakız, herkes dipte.

Umarım gerçekten yaşama.
İlaç yazması için tanı gerekir doktorun
Yazmış işte tanı. İlaçla sakin kalamıyorsan
Yatarak tedavi ol?
Yok o kadar değil?
Ee?
Depresyon dediğin o kadar ağır ki,
Hem de o kadar ağır ki
Prozac içip ilaç iyi gelmedi diye yazmak değil.

Lütfen kimse depresyonu hafife alıp, basite indirmesin.

Pişmanlık, mutsuzluk ve desprsyon aynı değil
 
Geçmiş olsun öncelikle. Devlet hastanelerinde psikolog var hem de ücretsiz.
Bu arada karşına senin bu halinden faydalanmak isteyenler çıkabilir çok dikkatli olmalısın. Duygusal boşluk insana yanlış şeyler yaptırabilir.
Ailen nerede sana yardımcı olmuyorlar mı
 
Bu endişe ve korku hali bende de surekli mevcut. Birkac yil once yasadigim bir travmanin etkisi ile oldu onceden ne kadar iyiydim....
 
Merhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Nasılsınız biraz düzeldiniz mi
 
21 yaş klasik... bende geçirdim şimdi gülüyorum aptallığıma bunu kendime diyorum üzerine alınma, aç değildim Parasız değildim ailem vardı diyorum ki şımarıklığımdan rahat batmış, biraz böyle baksana olaya ??? Şimdi yaş 28.. çocuksun daha
 
Bağlı bulunduğunuz ilçeye ait kadın ve aile sağlığı merkezleri var randevu sistemiyle psikologlardan randevu alabiliyorsunuz. Denemenizi öneririm. Durup dururken ağlıyoruz diyoruz ama o maalesef durup dururken değil altında yatan bir neden var mutlaka. Rabbim şifa versin. Elinizde olmayanları düşünmeyin, sahip olduklarınızla mutlu olmaya çalışın. İnancınız varsa eğer dua edin bol bol. Ben bu durumlarda dua edemiyorum, kendimi zorlayıp dua ettiğim, namaz kılabildiğim zamanlar da daha iyi hissediyorum kendimi.
 
Merhaba hanımlar neredeyse 1 yılı aşkın süredir majör depresyon tedavisi görüyorum son dört aydır ilaçların yeterli gelmediğini konuşma terapisine ihtiyacım olduğunu fark ettim fakat psikolog seans ücretleri çok pahalı en az 200 diyorlar ben de öğrenciyim psikologa gidenler vardır mutlaka aranızda bu ücret size de çok gelmiyor mu yani hem diyorlar ki herkes psikologa gitmeli hem de böyle bir fiyat biçmişler. Evden dışarı adımımı atamıyorum herkesi kendimden uzaklaştırıyorum güç bela dışarı çıkıyorum ama eski halimden eser yok gülmek konuşmak bile zorla sanki bambaşka biri oldum eskiden her dediğime gülerdi insanlar mizahi yönüm çok kuvvetliydi çok deli dolusun derlerdi şimdi eski arkadaşlarımla oturunca çok değişmişsin diyorlar geçen bir arkadaşım durduk yere günden güne çöküyorsun farkında mısın dedi belli etmemeye çalışırken bile o kadar çok belli ediyorum ki insanların beni böyle görmesini istemiyorum sanırım ihtiyacım olan tek şey şefkat birinin omzunda konuşarak uyuyakalmak ya da birine sımsıkı sarılmak ama bunu istediğim hiç kimse yok kimseye duygusal yakınlık hissedemiyorum olduğum hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor hep kas ağrılarım var sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum kendimde değilim hiç okulu da bıraktım çünkü derslere gidemiyorum zor bela gitsem bile işkence gibi geliyor yeniden sınava hazırlanıyorum başka bir şehirde yeni bir başlangıç yapabilmek için her an boşlukta gibiyim sanki bir geleceğim yok hayat bitmiş benim için her şey son bulmuş asla kurtulamazmışım gibi geliyor eskiden çok sevdiğim biri vardı o geldi aklıma acaba onunla hala konuşuyor olsaydık ona karşı da bu kadar hissiz olur muydum diye düşündüm sanki kendime acıyor gibiyim bazen durduk yere ağlamaya başlıyorum ama onu da tam yapamıyorum o kadar çok özledim ki içinde yorgunluk acı olmadan bir şeyler hissedebilmeyi derin bir nefes almayı gülerken içimde bir şey sızlıyor nedenini bulamıyorum ne yapmalıyım nasıl geçer bu neden böyle olmuş olabilir bir fikri olan var mı?
Geçmiş olsun öncelikle majör depresyon değil ama uzun yıllar OKB hastasıyım çok ilaçlar kullandım bıraktın tedaviyi yarım bıraktım yalnıs yaptım ama en sonunda kararlı bir şekilde ilaçlarimi kullanıyorum bir yıldır maalesef ilaç olmadan yapamıyorum majör depresyon bilmiyorum ama OKB için çok zor dönemler durumlar yaşadım bazen üstesinden geliyorum bazen yeniliyorum ben kendimi boya yaparak terapi ediyorum
 
Okula devam etmeni öneririm. Acilirsin olumsuz dusuncelreden uzaklasirsin. Iyi olmadigini doktora şöyle ilacını değiştirir belki. Son olarak maneviyata yönel daha iyi hissedersin
 
X