Uzun olacak ama beni daha iyi anlamanız icin hayatimi özet geçeceğim. Okuyanlara teşekkür ederim. Kendimi bildim bileli sıkıntılı bir hayatım oldu. Çocukluğum anne baba kavgalarıyla, sevgisiz, şiddet dolu bir ortamda geçti. Sonrasında anne baba boşanması, annenin ağır bir depresyon geçirip her akşam içki içip ağlaması ve alkolik olması, bu süreçte serseri olan karakollara düşüp duran bir abi... ve ben bütün bunlarda ufacık bir çocuk olarak annesine sürekli destek olmaya çalışan bir cocuktum. Bu şekilde büyüdüm. Çok ders çalışıp büyük insan olup aileme sahip çıkacaktım. Üniversite okurken annem esnaftı ve işleri çok kötü gittigi icin kiramızı ödeyememesi sonucu evden atılıp cok büyük bir evden bütün esyalarimizi atarak tek göz bir yere geçtik. Annem abim ben tek göz, sokakta kaliyormussun gibi soğuk bir odada yaşadık. Abim de kendine bi is acmisti ama kazanmıyordu. Ben de öğrenci oldugum icin haftasonlari ise gidip bütün akşam ders çalışıyordum. Bu şekilde aynı dönem içerisinde 2 üniversite bitirdim. Istediğim de kamu kurumlarında uzman olmakti. Kpssden yüksek puan alıp kurumların yazılı sınavlarını geçiyordum. Ama hep ankarada mülakatlarda sebebini bilmediğim bi sekilde eleniyordum. Iyi geçtiğini düşünüyordum sorulan alan sorularini doğru yanıtlıyordum. Elim yüzüm diksiyonum düzgün ama olmuyordu. Babamin ters bi yerde siyaset yapmasina bagladim açıkçası bu durumu. Onun yüzünden ben de mimlenmiştim. Çünkü anneye babaya bakıyorlar ve o dönemde de çoğu kişi torpille giriyordu böyle yerlere. Ve benim hiç torpilim yoktu olsaydı da hak yememek icin istemezdim. Sonuç olarak o kadar emeğin karşılığını alamayınca, öyle tek göz odada çalışmanın zorluğuna rağmen her şey boşa gidince ve hayattan hiçbir ümidim kalmayınca intihar istekleri oluştu ve artık ölme isteğine karşı gelemediğim için kendimi psikiyatride buldum. Depresyon teşhisi koyuldu. Ilaç kullanmam gerekti. Arkadaşlarım beni hep güçlü ,neşeli ve pozitif bildikleri icin inanmadılar bile depresyona girdiğime. Ama durum buydu. Depresyonla mucadelede bi sure sonra evden cikmam gerektiğini düşündüm. Ve önüme gelen her işe başvurdum. Sigorta işine çağırdılar. Gittim çalıştım. O dönem iyiydim düzelmiştim. Işimde basariliydim hırslıydım. Kendime o kadar güvenim gelmişti ki ben neden başkalarına çalışıyorum da kendi işimi kurmuyorum dedim. Işten kazandığım paralarla 27 yasinda kendi sirketimi kurdum. Ve kendi isimde de oldukca başarılı oldum. 1 senede maaslarini hiç aksatmadan verdiğim 5 tane çalışanım vardi. Bu sürede annemle ikimiz yaşıyoruz ve aileme de cok destek oldum maddi manevi. Abimi de kurtardım annemi de. Herkesi sirtimda taşıdım. Ama hani aşırı sorumluktan ve çocukluktan beri gelen mücadele sonucu, herkes benim sırtımda, ya işlerim bozulursa korkularına girdim ve depresyonum ne yazık ki tekrarladı. Buna etkili olan yılların birikimi, tükenmişlik sendromu ve kötü giden aşk ilişkilerim de oldu. Hayatımdaki adamlar tarafından da suistimal edildim evlilik arifesinde terk edildim vs. Evlenemedim. Halbuki en büyük isteğim küçüklükten beri yasayamadigim huzurlu ve birlikte aile hayatını kendim yaratıp eşimle ve cocuklarimla mutlu olmakti. Şimdi 31 yaşındayım. Hayatımda çok iyi birisi var evlilik düşündüğüm. Her şey yolunda. Ama ben depresyondan çıkamıyorum.1 yıldır mücadele ediyorum. Kendi işim olduğu için işleri de saldım. Para da kazanamıyorum. Artik yanımda kimseyi calistirmayi bırak kendime yetmiyor kazandigim para. Çalışsam kazanırım biliyorum ama çalışamıyorum. Geceleri uyuyamiyorum. Gündüzleri yataktan çıkamıyorum. O uykudan başımı kaldırmak istemiyorum. Içimde ne para kazanma isteği ne çalışma isteği var. Yiyip içip uyumak istiyorum sadece. Gezmek bile istemiyorum. Ilaç tedavisi goruyorum. Ama yine de düzelemiyorum. Gitmem gereken müşteriler var. Ben yataktan saat öğlen 1de zor kalkiyorum ve kendime gelemiyorum. Her gün kendime kızıyorum. Hani 7 bucukta kalkacaktın diyorum. Sürekli isleri bir sonraki güne erteleyip hicbir programa uyamıyorum. Ve daha da kendime kızıp daha da depresyona giriyorum sanki. Bu illet hayatımın içine etti. Belki bazılarına şımarıklık gibi gelebilir ama inanın değil. Elimde değil sanki. Bunu yaşamayan bilemez. Ailem destek oluyor bana. Çalışmam konusunda da baskı yapmıyorlar ama ben kendimi iyi hissetmiyorum ve bu yüzden dolayı her gün vicdan azabı çekiyorum. Ben nasıl kurtulacağım?
