Röportajını okudum :)
Galiba bu işin tutkunları çoğunlukla aynı sebeplerden başlıyorlar puzzle yapmaya.
Ben çok çok çok mutsuz bir dönemimde merak salmıştım bu işe.
Hiç unutmuyorum, bir pazar sabahıydı. Rezil bir geceden ve sadece bir iki saatlik bir uykudan sonra kardeşimin bana hediye ettiği puzzle'ın kutusuyla bilinçsiz bir şekilde oynamaya başlamıştım.
Sonrası kendiliğinden geldi ve ben başında kalktığımda gece 9 civarıydı :))
Sanıyorum o gün beni başka hiçbir şey bu kadar sakinleştiremez ve rahatlatamazdı.
İnsan mutsuz ya da sıkıntılı olduğunda çok düşünüyor, düşündükçe kuruyor, kurdukça büyütüyor ve işin içinden çıkamıyor. Oysa puzzle yaparken o parça şuraya, bu buraya diye diye sakinleşiveriyor.
Hani insanlar sinirlendiği vakit 10'a kadar sayar ya, ben de 10 parça yerleştiriyorum işte sana olduuuu :)))