Insanlar gercekten cok acimasiz.. zor bir cocugun var otur onun derdine yan.. cocukta yapma.. nasilsa cocukta aciz sana ihtiyaci var demek istiyorlar.. Engeli bir cocugu olan anne, saglikli bir cocuk istemesi , ayipmi, yasakmi, gunahmi.. ?
Değil, asla değil.
Elbette zorlukları var. Olacaktır ama önemli olan o zorlukları aşabilecek güce sahip olmak.
Kimse seni yargılama hakkına sahip değil.
Kızın asla sağlıksız değil, farklı bir çocuk sadece.
Elbette ikinci hatta olursa üçüncü bir çocuk istemen çok normal ve en doğal hakkın.
Maalesef çocuğunun farklılığından dolayı ikinizinde mahrum kaldığı, kalmak zorunda olduğunuz şeyler olmuştur ve hayatı boyunca da olacaktır. Fakat down sendromlu olup, kendileri gibi aynı farklılıklara sahip insanlarla evlenenler de var. Nadirende olsa üniversiteye giden down sendromlu çocuklar var. Yukarıda da söyledim, engelleri oluşturan bizleriz.
Elbette +1 farkı olmayan, bir çocuk istemen çok normal. İçinde ukte kalan birçok şey olduğunu ancak farklı çocuklara sahip ebeveynler anlayabilir. Seninkiler nelerdir bilmiyorum ama mesela benim kızımın yürümesi gerektiği dönemlerde, yürüyemeyeceğini bilmek; yürüyen yaşıtlarını gördüğümde çocuğumunda öyle yürüyüp, koşup oynayabileceği zamanları hayal ederdim. Çok isterdim minik ellerinden tutup ilk adımlarını attırmayı, mutlu olmayı. Fakat birçok mutluluğu acı ile karıştırıp yaşadık. Yiğenlerimin ilk adımlarına, ayakta durma çabalarına şahit olmuştum hep. Ben kızımın ilk defa iki ayağının üzerinde durduğunu deneme protezi yapıldığı zaman gördüm. İçimde çocuğum yürüyebilecek sevincinden ziyade, protezi kabul edip etmeyeceği endişesi vardı. Eve gidip, giydirdiğimde elimi tutup bana zar zor attığı o minicik adım, benim için çok büyük bir şeydi. Gözlerimdeki yaşları tutup, çocuğum ağladığımı görmesin diye ona sarılıp dişlerimi sıka sıka gülerek aferin anneciğim, dediğimi ablamın gözlerimden düşen yaşları sildiğini hatırlıyorum.
Kıyaslama yapmıyorum ama küçüğü şimdi destek alıp ayakta durduğunda içimde bir burukluk hissediyorum ister istemez. Fakat bunları yaşamak çok güzel.
İnsanları kafana takma, takılma. Ne büyük kızım öyle diye onun üzerine daha çok düşüp seviyorum ne de onunla yaşayamadığım birçok şeyi kardeşi ile korkusuzca yaşadığım için kardeşini daha çok seviyorum. İkisi de bebeklerim. Büyük kızımla acısıyla tatlısıyla muhteşem ötesi bir deneyim yaşadım. Bana ne denli güçlü ve sabırlı olduğumu gösterdi.
Kardeşi olunca ne Aysima'yı daha az ne de daha çok seveceksin. Elbette ilk dönemler ilgi açısından farklılıklar olabilir ama zamanla geçecek.
bunu çok yürekten diliyorum...Allah'ım duyar ve duyduğuna karşılık verir elbet
