hayatta bazen roller değişir.anneler,çocuk,çocuklar anne olur.her anne güçlüdür,her anne özverilidir diye bir şey yok.
benim annem 75 yaşında,hala kaprisli,hala nazlıdır.ben onu idare ederim.bu yaşıma kadar annemin, benim nazımı ,kaprisini çektiğini hi hatırlamam.9-10 yaşlarında küçücük bir çocukken,babamı daha çok seviyorum dedim diye,annem benimle aylarca konuşmadı.anne demek,kucağında ağlamak istiyordum ama,size küsmüş bir anne.
düşünün ben de yarattığı travmayı.o yaşlarda ki çocuk aklımla anneme bir mektup yazdım.sonra yumuşadı ama annem hep böyleydi,ben onu böyle kabul ettim.hala da aynıdır.birşey ister alırım,beğenmez,bir daha ister.benim paramın onun gözünde hiç bir değeri yoktur mesela.daha geçenlerde bir hırka istemişti.ona olmayacağını(kendisi 120 kilo)söyledim ama ısrarla isteyince aldım.tabiki üstüne olmadı ama aldı bir kenara attı.olsun birine veririm ya da atarım dedi.böyle yani.
vicdan, vicdan, vicdan.aslında olması gereken, ama yüreğimize ağır gelen bir duygu.kırmamaya çalışarak,yüreğimizin daha da ağırlaşmasına neden olan olgu.yine de her gece yatağa yattığımda,ben üstüme düşeni yaptım,vicdanım rahat demeyi istiyrum.
benim gibi yapın.annenizi çocuğunuzmuş gibi düşünün.çocuğum ne yaparsa yapsın,ona kırılmam,küsmem.hep yanında olurum.ben böyle düşünerek,bu sorununun üstesinden gelmeye çalışıyorum.annem, benim hiç büyümeyen kızım.