Psikolojim yerle bir oldu. Atlatamiyorum.

Kizlar selam.

Nereden baslayacagimi bilmiyorum. Ozet gecemeyecegim sanirim. Icinden cikamiyorum da degil, atlatamiyorum. Son 3 gundur nefes alamaz, uyuyamaz, uyursam uyanamaz hale geldim. Dun ustume sicak tencere doktum yanlislikla ve icten ice "oh be aglayacak bir sey buldum" sevinirken yakaladim kendimi. Sanirim deliriyorum.

Konu annem. Annemle babam ben resit olmak uzereyken ayrildilar. Ben annemle kaldim. Annemle babam bir daha hic gorusmedi. Babamla ara ara gorustugumuz ama asiri uzak bir iliskimiz oldu bu donemde. Sonra evlenmeye karar verdim. Babam sanki cok hayatimdaymis gibi kabul etmedi. Zaten pek yuzyuze olmadigimiz icin sallamadim. Esim boyle olmaz dedi, 10 koca ay ugrasip baristirdi bizi. Annemin kizdigi ama patlayamadigi nokta bu oldu. Istemiyordu babami. O arada isten ayrildim, evlilik hazirligi ile beraber goturemeyecegimi dusundugumden. Buna da cok kizdi ama elimde 3 4 ayi cok rahat gecirecek param oldugundan ses cikarmadi.

Dugunume 3 aydan az kala(babamla baristigimizdan 2 hafta sonra) esimin ailesinden biriyle ufak bir tartisma yasadim. Hani su "atin nisani" tadinda olanlardan falan degil. Her seyi asiri buyuten benim bile ufak gördüğüm bir tartisma. Su an sebebini hatirlayamayacagim kadar ufak... Her seyi paylastigim gibi bunu da annemle paylastim ve o buna patladı. Evden kovdu beni. Hani git bu evden seklinde degil, kapiya koyma şeklinde. Tabi tartistin git degil, tartistin ayrilicaksin seklinde. Konunun esimle ya da durusuyla alakasi yoktu. Her zaman beni hakli gorur, hala oyle. Yani atiyorum su an birine durup dururken kufretsem esim "slim bakislarini begenmemistir haklidir" der. Esimden ayrilmayi hic dusunmedim. Pisman da olmadim. Kisacasi demek istedigim, hakli hicbir tarafi yoktu. Anneler hisseder'lik durum degildi.

Evden bir kac parca esya ile ayrildim. Elimdeki tum parayi da bilerek evde biraktim. Geri gelecegimi dusunerek... Babama gittim. Geri donemedim. Gun asiri aldigim bela okuma smsleri sonrasinda niyetlenemedim bile. Tabi ceyiz adi altinda bir oda esyam vardi annemin evinde. Daha ev falan tutmamistik. Vermek istemedi. Esimin tanidigi yerden almistik iade etmeye calismis. Almamislar. Ama bana vermek istemedi. Polis cagiricam tehdidi sonrasi insafa gelmesi ile aldim.

Bu arada esim yine baristirmak icin cok ugrasti. Ameliyat oldu, 2 gun sonra koltuk degnekleri ile yalvardi. Muhattap bile almadi. Beraber gittik. Rezillik cikti.

Bayram oldu. Anneannemlere bizden once gidip "slim baskasina asik, asik oldugu kisi evlendi ve x onu cok seviyor diye onunla evlendi' demis. Gittigimizde herkesin ortasinda ogrendik. Dustugumuz durumu anlatmama gerek yok sanirim.

Nikahimiz oldu, kina oldu, dugunumuz oldu. Gelmedi. Babam bile defalarca aradi. Kufur kiyamet girla.

Dugunden sonra kendi akrabalarina da kustu. Dugunume geldikleri icin. Kardesi, annesi, babasi... aramis lafini soyleyip cikmis hayatlarindan. Anneannemle dedeme bilezik taktiklari icin ne beddualar etmis. Hadi gidiyosunuz niye bilezik takiyorsunuz şeklinde.

Dun sifresi aklima geldi. Girdim facebookuna baktim. Arkadasinin evine yerlesmis. Zaten kazandigi para ile ev gecindirmesi mumkun degildi. Cok kolay bir hayati oldugunu sanmiyorum. Emekli falan olmus ama. Tahmin bu, biriyle konusmasini falan okumadim. Sonra beraber yasadigi arkadasinin benimle yasit kizi hamileymis, ona ne kadar sevindigini okudum ve kiskandim. Bana hep "cocuk yapma en az 3 4 sene ayagina dolanmasin" derdi. Hamile olsam ve aramiz iyi olsaydi biliyorum ki "dikkat edemediniz mi?" derdi. Genel olarak benim sevinclerimi hep kursagimda birakirdi, sebebini bilmiyorum. Arama gecmisine baktim, babam ve tum akrabalarini bol bol aramis, bilin bakalim 1 senede kimi sadece 2 kez aramis, beni! Esimi bile 4 5 kere aramis. Beni hic merak etmemis sanirim.

Cok ozluyorum. Ama su saatten sonra duzelme ihtimali yok. Biliyorum da. Onu bu duruma ben suruklemisim gibi hissediyorum. Yalniz birakmisim, evsiz birakmisim, canina okumusum gibi. Esim "gideyim bulayim getireyim bizimle yasasin" diyor. O kadar şeyin ustune gelmez, gelmesini de istemiyorum zaten. Kaldirabilecegimi sanmıyorum. Ben iyi olsun istiyorum. Yanimda degil, iyi.

Ama olanlari atlatamiyorum. Kendimi sucluyorum. Daha 9 aydir evliyim. En ufak bir puruz yok, belki konusmak icin cok erken ama bir kez olsun "annem hakliymis" demedim. Babam, babaannem vs herkes esime tapiyor, devamli "iyi ki evlenmissiniz" havasi var. Ne benim ailemle esimin ne esimin ailesiyle benim hic bir sorunumuz yok. Ama annem yok iste. Esim "slim bu konu 50 yasinda da olsan aklina gelecek, anneni yanina alsan bile gelecek, degistiremezsin. Alis" diyor. Psikologa gitmem taraftari. Ki ona da cok yansitamiyorum, yansittigim anda "gidelim anneni bulalim getirelim" diye bir cozumle karsima cikiyor. Bu degil bana kimseye iyi gelmeyecek. Esime gore tek sorun annemi ozlemem. Ama degil. Ben ona sonsuza kadar kırgın kalicam.

Gercekten boyle mi olacak?

Nasil gececek? Ne zaman gececek? Nasil dayanicam?

Resmen kendi kendimle hesaplasmam bitmiyor.

Kesinlikle iyi bir psikolog bulup gidin. Yorumları pek okuyamadım. Muhtemelen barışmanız söylenmiştir. İlk yorumlar o şekilde.

Görüşmek zorunda değilsiniz. Küçük yaşınızdan bu yaşa kadar size gösterdiği psikolojik şiddetle ilgili dava açmamış olmanıza şükretmeli. Zor durumdaysa insani görev olarak maddi yardımda bulunabilirsiniz. Ama onunla iyi olmaya çalışmak için uğraşmak zorunda değilsiniz. Ben böyle insanların çok ciddi ilaç tedavisi ve terapi olmadan değişebileceğine inanmıyorum. Daha çok üzülebileceğinizi düşünüyorum.

Şu anda mutlu olmak için çok fazla sebebiniz var. Küçüklüğünüzden beri annenizin söylediklerinden dolayı, bilinçaltınızda mutlu olmayı haketmediğinizi düşünüp mutluluğunuzu sabote etmeye çalışıyor olabilir misiniz? Beyin uzun süre mutsuz olmaya alışırsa mutlu olduğunda dayanamayıp alıştığı mutsuzluğa geri dönmek için uğraşabiliyormuş.

Mutlaka ama mutlaka iyi bir psikolog bulup gidin. Çok çok mutlu olun inşallah.
 
Ben inanmıyorum yok annedir yapmaz, affeder laflarına. Bazen öyle şeyler oluyor ki hayret ediyoruz. Sizin için gerçekten çok üzüldüm ama zaten elinizden geleni yapmışsınız. Bu kadar olmasa da benzer bi anneye ben de sahibim, ne yaparsanız yapın değiştiremiyorsunuz. Ben yanlış anlamadıysam babanızla bile ben bu adamı çekemem düşüncesiyle ayrılmış. Sizi bir anda evden kovmuş bir de çeyizinizi güç bela almışsınız. Bunlar bana bir anlık öfke değil de artık biriktirilen ne varsa fırsat bu fırsat diyerek dışa vurulmuş gibi geldi. Hani git nasılsa affeder demek kolay da affetmediği zaman bu sefer de yeniden yeşerttiğiniz umutlarınız da yıkılıyor. Ben sizin yerinizde olsam eşimi de konunun dışında bırakır ve bir psikologla görüşmeye başlardım. Yanlış anlamayın ama bu saatten sonra anneniz size iyi gelmez, sizin destek almanız gerekiyor. İnşallah her şey sizin için daha iyi olur bundan sonra.

Katılıyorum.
 
Herkes kendince öneriler vermiş..
Mektup yaz çiçek yolla mesaj at vs..
Hatta bir arkadaş öleceğini bilsen ne yaparsın demiş..
Ama kırgınlık öyle birşey ki insanın elini kolunuda bağlar.. hissizleşirsin bir süre sonra..
Kırgınlık öfke bunlar evet 50 yaşına da gelsen geçmeyecek.. bir gün barışsan bile o eskiden iyiydik dediğin gibi hissetmeyeceksin ..
Annenle olan ilişkinde ne kadar haklı da olsan o vicdan azabı da içini kemirip duracak..
Ama işte tam bundan 2 saat önce tekrar başa sarmanın dayanılmaz ağırlığı altında slimin açtığı konuyu göz yaşları içinde okurken bulursun kendini..
 
Annenizi okurken , kendi anneannem geldi aklıma
Annemi hep bezdiren hep çileden cıkaran ve aglatan kadın
Annemse hep cocugu oldugu için 50 yasına da gelse peşinde dolanan anneliğe muhtac olan bir cocuk

Annemi düşündüğümde sanırım özleminiz gecmeyecek diyorum ama bir uzmana gtseniz sizin için ii olur gbi

Eşiniz de gercekten ii bir insanmıs
Ona sıkı sıkı sarılın , bu zamanda böyle insanlar azınlıkta çnk
Allah içinze ferahlık versin umarım hersey gönlünüzce olur
 
Kizlar selam.

Nereden baslayacagimi bilmiyorum. Ozet gecemeyecegim sanirim. Icinden cikamiyorum da degil, atlatamiyorum. Son 3 gundur nefes alamaz, uyuyamaz, uyursam uyanamaz hale geldim. Dun ustume sicak tencere doktum yanlislikla ve icten ice "oh be aglayacak bir sey buldum" sevinirken yakaladim kendimi. Sanirim deliriyorum.

Konu annem. Annemle babam ben resit olmak uzereyken ayrildilar. Ben annemle kaldim. Annemle babam bir daha hic gorusmedi. Babamla ara ara gorustugumuz ama asiri uzak bir iliskimiz oldu bu donemde. Sonra evlenmeye karar verdim. Babam sanki cok hayatimdaymis gibi kabul etmedi. Zaten pek yuzyuze olmadigimiz icin sallamadim. Esim boyle olmaz dedi, 10 koca ay ugrasip baristirdi bizi. Annemin kizdigi ama patlayamadigi nokta bu oldu. Istemiyordu babami. O arada isten ayrildim, evlilik hazirligi ile beraber goturemeyecegimi dusundugumden. Buna da cok kizdi ama elimde 3 4 ayi cok rahat gecirecek param oldugundan ses cikarmadi.

Dugunume 3 aydan az kala(babamla baristigimizdan 2 hafta sonra) esimin ailesinden biriyle ufak bir tartisma yasadim. Hani su "atin nisani" tadinda olanlardan falan degil. Her seyi asiri buyuten benim bile ufak gördüğüm bir tartisma. Su an sebebini hatirlayamayacagim kadar ufak... Her seyi paylastigim gibi bunu da annemle paylastim ve o buna patladı. Evden kovdu beni. Hani git bu evden seklinde degil, kapiya koyma şeklinde. Tabi tartistin git degil, tartistin ayrilicaksin seklinde. Konunun esimle ya da durusuyla alakasi yoktu. Her zaman beni hakli gorur, hala oyle. Yani atiyorum su an birine durup dururken kufretsem esim "slim bakislarini begenmemistir haklidir" der. Esimden ayrilmayi hic dusunmedim. Pisman da olmadim. Kisacasi demek istedigim, hakli hicbir tarafi yoktu. Anneler hisseder'lik durum degildi.

Evden bir kac parca esya ile ayrildim. Elimdeki tum parayi da bilerek evde biraktim. Geri gelecegimi dusunerek... Babama gittim. Geri donemedim. Gun asiri aldigim bela okuma smsleri sonrasinda niyetlenemedim bile. Tabi ceyiz adi altinda bir oda esyam vardi annemin evinde. Daha ev falan tutmamistik. Vermek istemedi. Esimin tanidigi yerden almistik iade etmeye calismis. Almamislar. Ama bana vermek istemedi. Polis cagiricam tehdidi sonrasi insafa gelmesi ile aldim.

Bu arada esim yine baristirmak icin cok ugrasti. Ameliyat oldu, 2 gun sonra koltuk degnekleri ile yalvardi. Muhattap bile almadi. Beraber gittik. Rezillik cikti.

Bayram oldu. Anneannemlere bizden once gidip "slim baskasina asik, asik oldugu kisi evlendi ve x onu cok seviyor diye onunla evlendi' demis. Gittigimizde herkesin ortasinda ogrendik. Dustugumuz durumu anlatmama gerek yok sanirim.

Nikahimiz oldu, kina oldu, dugunumuz oldu. Gelmedi. Babam bile defalarca aradi. Kufur kiyamet girla.

Dugunden sonra kendi akrabalarina da kustu. Dugunume geldikleri icin. Kardesi, annesi, babasi... aramis lafini soyleyip cikmis hayatlarindan. Anneannemle dedeme bilezik taktiklari icin ne beddualar etmis. Hadi gidiyosunuz niye bilezik takiyorsunuz şeklinde.

Dun sifresi aklima geldi. Girdim facebookuna baktim. Arkadasinin evine yerlesmis. Zaten kazandigi para ile ev gecindirmesi mumkun degildi. Cok kolay bir hayati oldugunu sanmiyorum. Emekli falan olmus ama. Tahmin bu, biriyle konusmasini falan okumadim. Sonra beraber yasadigi arkadasinin benimle yasit kizi hamileymis, ona ne kadar sevindigini okudum ve kiskandim. Bana hep "cocuk yapma en az 3 4 sene ayagina dolanmasin" derdi. Hamile olsam ve aramiz iyi olsaydi biliyorum ki "dikkat edemediniz mi?" derdi. Genel olarak benim sevinclerimi hep kursagimda birakirdi, sebebini bilmiyorum. Arama gecmisine baktim, babam ve tum akrabalarini bol bol aramis, bilin bakalim 1 senede kimi sadece 2 kez aramis, beni! Esimi bile 4 5 kere aramis. Beni hic merak etmemis sanirim.

Cok ozluyorum. Ama su saatten sonra duzelme ihtimali yok. Biliyorum da. Onu bu duruma ben suruklemisim gibi hissediyorum. Yalniz birakmisim, evsiz birakmisim, canina okumusum gibi. Esim "gideyim bulayim getireyim bizimle yasasin" diyor. O kadar şeyin ustune gelmez, gelmesini de istemiyorum zaten. Kaldirabilecegimi sanmıyorum. Ben iyi olsun istiyorum. Yanimda degil, iyi.

Ama olanlari atlatamiyorum. Kendimi sucluyorum. Daha 9 aydir evliyim. En ufak bir puruz yok, belki konusmak icin cok erken ama bir kez olsun "annem hakliymis" demedim. Babam, babaannem vs herkes esime tapiyor, devamli "iyi ki evlenmissiniz" havasi var. Ne benim ailemle esimin ne esimin ailesiyle benim hic bir sorunumuz yok. Ama annem yok iste. Esim "slim bu konu 50 yasinda da olsan aklina gelecek, anneni yanina alsan bile gelecek, degistiremezsin. Alis" diyor. Psikologa gitmem taraftari. Ki ona da cok yansitamiyorum, yansittigim anda "gidelim anneni bulalim getirelim" diye bir cozumle karsima cikiyor. Bu degil bana kimseye iyi gelmeyecek. Esime gore tek sorun annemi ozlemem. Ama degil. Ben ona sonsuza kadar kırgın kalicam.

Gercekten boyle mi olacak?

Nasil gececek? Ne zaman gececek? Nasil dayanicam?

Resmen kendi kendimle hesaplasmam bitmiyor.
Konuyu okuyunca yorumum kelin ilacı olsa kendi başına sürer oldu. Bazı anne babalar vasıflarının farkında olmuyor malesef.
 
Tek tek alintilayamiyorum su an.
Lutfen kusura bakmayın.
Yarin sabah herkese cevap verecegim.
Cevaplariniz icin tesekkurler. Bana ne kadar iyi geldigini bilemezsiniz.
 
Aramalisin anneni istediği kadar haksız olsun.Sizin arkadaşınız değil ki eksiklerini artılarını ölçelim.
 
Hayat ne tuhaf benim babam böyle yaklaşık 8 yıldır hiç görmüyorum başka bir şehirde yaşıyor ölsek umrunda olmaz babam gideli 18 yıl oldu şimdi hayatıma girmesini hiç istemiyorum bazıları maalesef anne baba olamıyor tüm hayatınızı buna takılarak heba etmeyin benim erkek kardeşim ben çocuklarımı asla bırakmıycam der durur ki eminim öyle olucak çok şefkatli bir çocuk sizde o mükemmele anne kendiniz olucaksınız eminim hayatta başımıza daha neler gelicek bilinmez tek bildiğim birşeye takılıp tüm hayatını ona göre şekillendirmemek gerektiği
 
Kizlar selam.

Nereden baslayacagimi bilmiyorum. Ozet gecemeyecegim sanirim. Icinden cikamiyorum da degil, atlatamiyorum. Son 3 gundur nefes alamaz, uyuyamaz, uyursam uyanamaz hale geldim. Dun ustume sicak tencere doktum yanlislikla ve icten ice "oh be aglayacak bir sey buldum" sevinirken yakaladim kendimi. Sanirim deliriyorum.

Konu annem. Annemle babam ben resit olmak uzereyken ayrildilar. Ben annemle kaldim. Annemle babam bir daha hic gorusmedi. Babamla ara ara gorustugumuz ama asiri uzak bir iliskimiz oldu bu donemde. Sonra evlenmeye karar verdim. Babam sanki cok hayatimdaymis gibi kabul etmedi. Zaten pek yuzyuze olmadigimiz icin sallamadim. Esim boyle olmaz dedi, 10 koca ay ugrasip baristirdi bizi. Annemin kizdigi ama patlayamadigi nokta bu oldu. Istemiyordu babami. O arada isten ayrildim, evlilik hazirligi ile beraber goturemeyecegimi dusundugumden. Buna da cok kizdi ama elimde 3 4 ayi cok rahat gecirecek param oldugundan ses cikarmadi.

Dugunume 3 aydan az kala(babamla baristigimizdan 2 hafta sonra) esimin ailesinden biriyle ufak bir tartisma yasadim. Hani su "atin nisani" tadinda olanlardan falan degil. Her seyi asiri buyuten benim bile ufak gördüğüm bir tartisma. Su an sebebini hatirlayamayacagim kadar ufak... Her seyi paylastigim gibi bunu da annemle paylastim ve o buna patladı. Evden kovdu beni. Hani git bu evden seklinde degil, kapiya koyma şeklinde. Tabi tartistin git degil, tartistin ayrilicaksin seklinde. Konunun esimle ya da durusuyla alakasi yoktu. Her zaman beni hakli gorur, hala oyle. Yani atiyorum su an birine durup dururken kufretsem esim "slim bakislarini begenmemistir haklidir" der. Esimden ayrilmayi hic dusunmedim. Pisman da olmadim. Kisacasi demek istedigim, hakli hicbir tarafi yoktu. Anneler hisseder'lik durum degildi.

Evden bir kac parca esya ile ayrildim. Elimdeki tum parayi da bilerek evde biraktim. Geri gelecegimi dusunerek... Babama gittim. Geri donemedim. Gun asiri aldigim bela okuma smsleri sonrasinda niyetlenemedim bile. Tabi ceyiz adi altinda bir oda esyam vardi annemin evinde. Daha ev falan tutmamistik. Vermek istemedi. Esimin tanidigi yerden almistik iade etmeye calismis. Almamislar. Ama bana vermek istemedi. Polis cagiricam tehdidi sonrasi insafa gelmesi ile aldim.

Bu arada esim yine baristirmak icin cok ugrasti. Ameliyat oldu, 2 gun sonra koltuk degnekleri ile yalvardi. Muhattap bile almadi. Beraber gittik. Rezillik cikti.

Bayram oldu. Anneannemlere bizden once gidip "slim baskasina asik, asik oldugu kisi evlendi ve x onu cok seviyor diye onunla evlendi' demis. Gittigimizde herkesin ortasinda ogrendik. Dustugumuz durumu anlatmama gerek yok sanirim.

Nikahimiz oldu, kina oldu, dugunumuz oldu. Gelmedi. Babam bile defalarca aradi. Kufur kiyamet girla.

Dugunden sonra kendi akrabalarina da kustu. Dugunume geldikleri icin. Kardesi, annesi, babasi... aramis lafini soyleyip cikmis hayatlarindan. Anneannemle dedeme bilezik taktiklari icin ne beddualar etmis. Hadi gidiyosunuz niye bilezik takiyorsunuz şeklinde.

Dun sifresi aklima geldi. Girdim facebookuna baktim. Arkadasinin evine yerlesmis. Zaten kazandigi para ile ev gecindirmesi mumkun degildi. Cok kolay bir hayati oldugunu sanmiyorum. Emekli falan olmus ama. Tahmin bu, biriyle konusmasini falan okumadim. Sonra beraber yasadigi arkadasinin benimle yasit kizi hamileymis, ona ne kadar sevindigini okudum ve kiskandim. Bana hep "cocuk yapma en az 3 4 sene ayagina dolanmasin" derdi. Hamile olsam ve aramiz iyi olsaydi biliyorum ki "dikkat edemediniz mi?" derdi. Genel olarak benim sevinclerimi hep kursagimda birakirdi, sebebini bilmiyorum. Arama gecmisine baktim, babam ve tum akrabalarini bol bol aramis, bilin bakalim 1 senede kimi sadece 2 kez aramis, beni! Esimi bile 4 5 kere aramis. Beni hic merak etmemis sanirim.

Cok ozluyorum. Ama su saatten sonra duzelme ihtimali yok. Biliyorum da. Onu bu duruma ben suruklemisim gibi hissediyorum. Yalniz birakmisim, evsiz birakmisim, canina okumusum gibi. Esim "gideyim bulayim getireyim bizimle yasasin" diyor. O kadar şeyin ustune gelmez, gelmesini de istemiyorum zaten. Kaldirabilecegimi sanmıyorum. Ben iyi olsun istiyorum. Yanimda degil, iyi.

Ama olanlari atlatamiyorum. Kendimi sucluyorum. Daha 9 aydir evliyim. En ufak bir puruz yok, belki konusmak icin cok erken ama bir kez olsun "annem hakliymis" demedim. Babam, babaannem vs herkes esime tapiyor, devamli "iyi ki evlenmissiniz" havasi var. Ne benim ailemle esimin ne esimin ailesiyle benim hic bir sorunumuz yok. Ama annem yok iste. Esim "slim bu konu 50 yasinda da olsan aklina gelecek, anneni yanina alsan bile gelecek, degistiremezsin. Alis" diyor. Psikologa gitmem taraftari. Ki ona da cok yansitamiyorum, yansittigim anda "gidelim anneni bulalim getirelim" diye bir cozumle karsima cikiyor. Bu degil bana kimseye iyi gelmeyecek. Esime gore tek sorun annemi ozlemem. Ama degil. Ben ona sonsuza kadar kırgın kalicam.

Gercekten boyle mi olacak?

Nasil gececek? Ne zaman gececek? Nasil dayanicam?

Resmen kendi kendimle hesaplasmam bitmiyor.

slim yorumların hepsini okuyamadım
ve şu anda çok detaylı da yazamıyorum fakat bilerek yazıyorum:
1) ne yaparsan yap sakın aynı evde yaşama
2) psikoloğa gitmesi gereken kişi sen değilsin, annen
sen psikoloğa gittiğinde de psikolog sana aynı şeyi söyleyecek, annenizi getirmeniz lazım diyecek...
sinirli, üzgün vb duygular içinde olman çok normal çünkü insan 3 yaşından itibaren beyninde hep anne ve baba olgusu olurmuş (ne kadar yakın veya uzak olsunlar) ve bu olgular arka planda çalışmaya devam edermiş
bu olgulardan biri yıkılmaya başladığında ilk verilen tepki sinirlilik yanında üzgünlük olurmuş baya bir süre. ardından da kabullenme vs olurmuş.


not: annene karşı tutumunda da çok hata göremedim ben, kendini suçlama
anne veya baba olmak, çocuklarımıza böyle davranma hakkı vermiyor bizlere
 
Bi mesaj atın, sevdiği şeyleri biliyorsunuz gitmeden bir nabız yoklaması yapın
Uzaktan işyerine gidip izleyin sizden gelene ne tepki vereceğini
Olumsuz çok düşünüyorsunuz
Belki de hiçbirşey olmayacak, annesiz insan eksi kalır, hatalarıyla eksikleriyle muhakkak sıkıntılar vardır. Ama evlatsınız adım atın yoksa sonra daha çok düşünürsünüz
 
hayatta bazen roller değişir.anneler,çocuk,çocuklar anne olur.her anne güçlüdür,her anne özverilidir diye bir şey yok.

benim annem 75 yaşında,hala kaprisli,hala nazlıdır.ben onu idare ederim.bu yaşıma kadar annemin, benim nazımı ,kaprisini çektiğini hi hatırlamam.9-10 yaşlarında küçücük bir çocukken,babamı daha çok seviyorum dedim diye,annem benimle aylarca konuşmadı.anne demek,kucağında ağlamak istiyordum ama,size küsmüş bir anne.:KK61: düşünün ben de yarattığı travmayı.o yaşlarda ki çocuk aklımla anneme bir mektup yazdım.sonra yumuşadı ama annem hep böyleydi,ben onu böyle kabul ettim.hala da aynıdır.birşey ister alırım,beğenmez,bir daha ister.benim paramın onun gözünde hiç bir değeri yoktur mesela.daha geçenlerde bir hırka istemişti.ona olmayacağını(kendisi 120 kilo)söyledim ama ısrarla isteyince aldım.tabiki üstüne olmadı ama aldı bir kenara attı.olsun birine veririm ya da atarım dedi.böyle yani.

vicdan, vicdan, vicdan.aslında olması gereken, ama yüreğimize ağır gelen bir duygu.kırmamaya çalışarak,yüreğimizin daha da ağırlaşmasına neden olan olgu.yine de her gece yatağa yattığımda,ben üstüme düşeni yaptım,vicdanım rahat demeyi istiyrum.
benim gibi yapın.annenizi çocuğunuzmuş gibi düşünün.çocuğum ne yaparsa yapsın,ona kırılmam,küsmem.hep yanında olurum.ben böyle düşünerek,bu sorununun üstesinden gelmeye çalışıyorum.annem, benim hiç büyümeyen kızım.
 
Tüm hissettiklerini, duygularını tane tane yaz önce.
Sonra annene gönder.

Yaşadıklarını, kırgınlıklarını,
Herşeye rağmen onu özlediğini...

Okusun,
Sonrası onun takdiri.
Anlarsa adım atacaktır,
atmaz ise en azından sen bir tık daha iyi
hissedeceksin.

Çünkü bazen elinden geleni yapmış olmak ta iyi gelir ruha.

Ben elimden geleni yaptim zamaninda ve feci ters tepti.
Sanirim ondan dolayi korkuyorum.
Ne yapacagimi bilememem bundan.
Sartlari iyi olsa belki umrumda olmayacak.

Benim annemin de seninkine benzer çok olaylar yaptığını biliyorum,bana yapmadı ama ablama bir değişiğini yaptı.Kuzenim bize geldi kalmaya görücü usulu evlilik olayı için,kızı evden kovduğunu hatırlıyorum şimdiki eşinin yanına,ben küçüktüm.
Bana da yapabilirdi ama ben lise biter bitmez üniversite için çıktım evimden ve bir daha da yaşamak için hiç dönmedim o eve.Dönmemek için çıktım çünkü.
Bazı anneler maalesef ki anne olmaktan önce kadın ya da arkadaş olmayı tercih edebiliyor,olabilir asla eleştirmiyorum ama anne evlat arasındaki OLMASI GEREKEN GENEL YARGIYA GÖRE uygun kaçmıyor bu.
Şimdi koca kadınım evliyim vs,hala daha bana yapamadığı (yapamadığı diyorum sanki fırsat kolluyor gibi geldi) ezme,ya da hayata olan öfkesini çıkarma ayinini bende gerçekleştirmek için uğraşıyor.
İki ay oldu görüşmüyorum ben de annemle,canımı yaktı çünkü söyledikleri,çok gereksiz yerde gereksiz laflardı.
Daha önce de bu tarz tavırlarını gizli iş çevirmelerini (benimle ilgili) yakalamıştım bu da sanırım son damla oldu.Ararsam görüşürsem eskisi gibi olmayacakmışız gibi geliyor inan içimden gelmiyor.
Umarım Allah sizin için doğru olan yolu bir an önce gösterir size.Umarım bana da

Umarim cok mutlu olursunuz.
Bendeki hisler de bunlar, ortada bi ton olay var. Kapatılacak telafi edilecek bir sey de degil. Elim kolum baglaniyor.

'Anne o affeder.. ' diyenleri anlamıyorum. İnsanları kalıpları sokup beklentiler oluşturuyoruz, arkasından hayal kırıklıkları geliyor.
Hayır eğer karakterinde kindarlik varsa affetmez. Affetse de iki gün gider 3. De başka bir yerden canınızı yakar.
Mutlaka karşılıklı olarak hatalarınız olmuştur. Anlattığınız kadariyla anneniz babanızı hayatınıza dahil olduktan sonra size karşı acımasız olmaya başlamış. Belki babanızla arasında affedemeyecegi bir sey vardır, sizin taraf olduğunuzu düşünmüştür, tekrar hayatınıza babanızın girmesi onu rahatsız etmiştir. Vs vs..
Belki başta yüzyüze gelme şeklinde değilde, baslangicta bir kaç mektupla, mesajla yoklaya yoklaya yeniden bir ilişki kurmaya çalışırsınız. Aldığınız tepkiye göre belli aralıklarla şansınızı denersiniz
Olmuyorsa da olmuyordur. Siz Elinizden geleni yapmış olursunuz, gerisi onun bilecegi is.

Eger olmayacaksa ben bir daha strese girmek istemiyorum.
Cidden korkuyorum. Hallolsa da bir yerden patlak verecek sanki.
Onun icin destek almak istiyorum.

anneniz baştan sona kadar hatalı bence.illa görşmek istiyorsanız tabiki görüşün.ama ben olsam adım atmam.

Tesekkurler mesajiniz icin.

Annemiz neden size karsi bu kadar ofkeli olayi bu noktaya getirdi anlayamadim.
Anne babayi secemiyoruz fikirlerimiz uyusmayinca sorunlar yasayincada sirf kan bagi nedeniyle katlanmak yanlis diye dusunuyorum.

Bana ofkeli olmasi icin hicbir sebebi de yoktu. Belki artik vardir. Yani babanla baristin evlenme, isten ayrildin evlenme mantikskz geliyor.

Kus kalmak cok agir bi yuk slim. Aslinda sen bunu da kaldiramiosun, bi yandan da barisip gorusursek de yine beni uzer die korkuosun. Yani iki ucu b.klu degnek hesabi...
Psikolojini desteklersen barismaya da baristiktan sonra gelebilecek bir darbeye de gogus gerebilirsin ama su an senin enerjin kalmamis oldugu icin durum daha da cikmazda gbi dusunuosun.
Hani diosun ya omrumun sonuna kadar kirgin mi kalicam die, kalma iste. Git konus annenle, eger kirdiysan ozur dile, kirildiysan da gec karsisina anlat. Seni seviorum ama bana bunlari yapman beni cok incitio de. Bu bile hafifleticektir seni ve bi adimdir nihayetinde.

Aynen oyle. Yani gecmeyecek seyler var. Ornegin dugunume gelmemesi, nikahimi aglaya zirlaya gecirmem vs cok hirpaladi. Kendi icimde bile zorlaniyorum.

Slim'cim inan çok da farklı bir durumda değiliz, ancak ilk olarak sormak istiyorum, anneni bu derece delirten sorun neydi ? Daha önce konuşulduysa da yorumlara biraz göz attım fakat göremedim..

Inan bilmiyorum quenncim. Isten ayrilmam olabilir, babamla barismam olabilir. Son ihtimal annemin kisa bir sure bizimle yasamak istemesi ama bizim karşılıklı dairede oturalim kirani karsilayalim dememiz olabilir. Ama sonuncu durumda o da vazgeçmisti ve bu olaylar ile arasinda 4 5 ay var.

senin eşinin problemi neydi de annende babanda böyle karşı çıktılar. sanki bütün problem orda patlamış gibi.

not: pardon aynı soru sorulmuş

Esimin bir sorunu yok aslinda :)
Yani ortaokul mezunu olmasi ve dogulu olmasi benimkileri bayagi korkutmustu. Ben universite mezunuyum ve batiliyiz. Babamin sebebi buydu. Tanımıyordu da, ben de tanisir tanismaz direk evlenicem dedim. Taniyana kadar 10 ay gecti ve cok pisman oldu. Anneminse bir sebebi yok. Bunlar annem icin sorun degildi.

Annenin psikolojisi çok iyi değil diye düşünüyorum. Belkide karakteristik yapısı budur sen tanırsın tabiki anneni. Doğal olarak seninde dengeni bozuyor:KK43:
Ama ne olursa olsun annen o senin. Hani tabiri caizse deli de olsa doluda olsa anne işte.. Bu anlattkların bir başkası için olsaydı amaann boşver derdim ama konu annen malesef... Anlıyorumki anlattıklarından sen de bu dünyada annenle sınanıyorsun... En büyük destekçin annen olması gerekirken yaşadıklarınada yaşayamadıklarınada üzüldüm:KK43: biliyorum o seni böyle kendinden iterken zor ama bırakma anneni...

Aynen oyle. Karakteri buysa bile niye ben dedim cok kez.

yorumlari okumadim, psikolog da degilim ama belki anneniz babanizdan ayrilma nedeni olarak sizi görebiliyor mi? yani nasil antalayaim bununla karsilastim, cocuga hep bir öfke oluyor, misal" sen dogmasaydin aramiz daha iyi olucakti, yada senin yüzünden söyle böyle". Cunkü annenizin size karsi bariz bir öfkesi var..
nasil olur bilemem ama annenizle "barismanin" yolunu bulun. Bu gerceklesirse ozaman belki hem maddi hem manevi destel olabilirisiniz ona, buzlarda belki böyle erir, sizinde icinizdeki bu sizi dinebilir..
cok üzüldüm size, yani yeni evlisiniz ama icinizde annenizin sorununu cok derin yasiyorsunuz.. allah yardimsiniz olsun ...

Ayrilma degil evlenme sebebi olarak goruyor.
Hamile evlenmis.
Her zaman soylerdi sen olmasan ben hayatta evlenmezdim babanla.
Ama ben olayin bu oldugunu dusunmuyorum.
Ha hayatimi ona harcadim o napti diyor olabilir. Ama bu konuda hak vermem mumkun degil. Yani sartlar belliydi, karsiliklk evlerde oturacaktik, kirasi karsilanacakti? Emekli de olunca calismak istiyordu ve kendisi gecinebilecekti.

Annen o zaman degisik yapida birisi.Ama bence bu surecte sen esini dinle akli selim birisine benziyor seni dogru yonlendirir.Psikologa git annenlede sakince halletmeye calis elinden geldigince.Insallah her sey guzel olur seninde gonlun huzura kavusur.

Evet esim akli selimden ziyade karakter tahlili ve insan yonlendirmede iyidir. Dun fark etti mesela, kendi evinde mutlu oldugunu bilsen uzulmeyeceksin, kendinj sucluyorsun diyor.

Anneniz depresyon hastası mı?

Hayir oyle bir tanisi yok.

Bence annen zaafına hırsına yenilmiş, ama seni seviyor. Bazı insanlar sevgisini bile kiniyle görmez, yıkar geçer.
Babandan nefret ediyor ve onunla barışmana bozuldu, bunu eşinin yapmasını nefretin bir kısmını eşine yöneltmiş.
Muhtemelen ben kaç sene emek vereyim, beraber sıkıntılar aşalım babasını ayda yılda bir görsün sonra birden görüşsünler dedi. Buna sinirlendiğini tahmin ediyorum.
Doğru mu değil.
Ama anneni affetme o senin annen değil,adım atma demem için, seni küçükken bırakması, ilk zorlukta arkasını dönmesini falan beklerdim. Ama babandan çok o sana emek vermiş gibi duruyor babanla barışmandan önce. Yani konu sen değilsin konu kendini ihanete uğramış hissetmesi. Muhtemelen babana geri dönmeni kaldıramadı. Bunu sakince konuşup aşabilirdiniz belki ama ne yazık ki olmamış, bir sürü saçmalık yapmış çok hatalar etmiş. Mutlaka kırıldın üzüldün zor ve kötü bir süreç ve haklısın da.
Ama annen sana şu son bir yıl öncesine kadar hep sahip çıkmış. Yirmi yılı bir yıl için silme son bir şans daha ver bence.
Ben en çok ölümüne üzüleceğim insanları küsken kaybetmekten korkarım. Yani bu en büyük korkumdur benim. Bu nedenle diyorum. Allah korusun Allah uzun ömür versene. Ama ya bir şey olsa ve sen küsken olsa. Şimdi kaldırırım gibi geliyor ama cidden ağır bir yük. Kendine böyle bir duygusal yük bırakma.
Bence bir adım at, haber yolla, mektup at. Ama destek ol

Herkesin soyledigi su. Annen herkesle arasina duvar orerdi, bir yastan sonra seni de o duvarin icine aldi. Sen olmayinca da boyle oldu.
Once kendimi dusunmek zorundayim. Cidden iyi degilim bu ara.

Anneniz normal gelmedi bana. Sebebine gelince Babanizla neden bosandilar bilmiyorum ama evlenmenizi, yalniz kalmamak icin istememis sanirim. Simdide 2.defa terkedilmis gibi hissediyor olabilir. Bu saatten sonra araniz cok iyi olmayabilir ama azami duzeyde munasebetiniz olsun derim. Alin karsiniza konusun. Baktiniz yine ters tepiyor, siz en azindan elinizden geleni yapmis olursunuz

Annem evlenmemi cok istiyordu.
Esimle de aralari cok iyiydi. Mesela onlar tavla oynardi ben avanak avanak havalara bakardim. Bowlinge giderdik, ucumuz yemek yapardik falan.
Genelde ucumuz takilirdik resmen.
Bir anda oldu ve anlamadim.

Annenin psikolojik sorunları var gibi duruyor. Baba konusunda bende 6 yaşından beri gorusmuyorum. Beni istememiş getirmeyin shannayi isim gucum var benim demiş. Sonradan tekrar aradım ama yine istemedi. O zaman çok uzuluyordum ama artık hiç takmiyorum :) hatta gorusmemem daha iyi gibi. Her seyime sevgilime vs mutlaka karıştırdı bende hiç cekemem:) bence fazla büyütme kafanda kendini uzuyorsun. Şu hayatta en değerli sensin unutma hayatını yasa :)

Ben de babam icin oyle dusunuyordum :)
Anne olunca ve kotu durumda olunca canim yaniyor.
Bana muhtacmis da birakmisim gibi.
Halbuki ben de ona muhtactim.

Ben cogu insan gibi "annedir mutlaka sever,iyiligini ister" dusuncesinde degilim.
Doguran her kadin "evladim da evladim" demiyor.
Kendi agzinizla söylüyorsunuz olsem cenazeme gelmez diye.
Bir annenin evladina bunu hissettirmesi ne kadar korkunc biliyor musunuz?
Ustunuze düşeni zaten yapmissiniz. Gerisini bosverin.

Kizlarini kocaman op, benim icin de.

Ben çok taze bir anneyim suan..Dünyalar güzeli kızım 9 aylık.Hergun yüzüne bakıp tekrarladığım bir kaç cümle var..İleride hatada yapsan beni üzsende ben hep arkanda olucam senin hep destekçin olucam.Evet elbetteki kizicam kusucem belkide ama asla kin tutmicam ona.Bi evlat annesine güvenir hayatta tek.Eger kin tutarsam ona silersem hayatimdan tüm güveni yıkılır hayata karşı..Esimin ailesi yaşatıyor oğullarına bu duyguyu ve yaşattığı yıkımı biliyorumm..

Ve ben evladına kin tutan insanları hic anlamadım bu hayatta anlayabilecegimide sanmıyorum..Konu sahibi cok uzuldum sana çünkü belliki annenle kapatamadigin bi hesabın var.Kapatmadanda feraha eremeyeceksin..Ben olsam bi mektup yazardım.Dokerdim içimi.Ve ondan gelecek tepkiye bağlı olarak bakardım yoluma...

Gecen aylarda bir kimyasal gebelik yasadim. Ilk ogrendigimde aklimdan geçen "annem gibi bir anne olmamak"ti.
Icimi dokup duvarlarina carpma fikri olum gibi geliyor.

tamam da niye bu kadın böyle davranıyor ki onu anlamadım?
eşinizi neden istemedi mesela? bu denli insanlara kin gütmesi neden?
neden iş yerine gidince yerlerde sürünecek kadar perişan oluyorsunuz?
tek bitane çocukmuşsunuz/evladı-sırf nişanı atmadınız diye mi bütün bunlar ondan öncesi günlük güneşlik miydi?
çok enteresan gerçekten belkide annenizle birlikte yardım almalısınız..

Annem esimi cok istedi. Ta ki benim evden kovuldugum gune kadar. Aralari cok iyiydi. Dogurmadan oglum oldu falan modundaydi. Bilmiyorum hic gordun mu benim kv ile aram cok iyidir, yazarim hep. Esimin de annemle oyleydi. Digerinin annesi daha yakin oldu bize. Acik acik soylerdi hep xi slimden cok seviyorum slime doydum bunca sene diye.
Ciddi manada her sey gunluk guneslikken oldu.
Dusununce nasjl sacma.

Hamile değil miydiniz siz?
Anne olunca anlarsın denicek bi durum yok, belki anne olunca anneni dert etmezsin diyecektim :)

Kimyasal gebelikmis o.
Anne olunca da dert ederim sanirim, insan daha cok annesine ihtiyac duymaz mi?

Benimde tek evladın var vlat ugruna ölürüm o boyl bisy yaparsa bnim icin bitr annn Babana çok kirginmis kocan grksiz birşey yapmış karismamaliydi

Uzgunum annen sndn nfrt ediyor

Tesekkurler mesajiniz icin.

anne konusu benim de zayıf tarafımdır. annemle bi sıkıntımız yok ama anne konularına çok hassasım ve üzüldüm.

önceden ilişkiniz nasıldı? benim anlayamadığım nokta, hadi küstün kırdın kırıldın evden kovdun vs .. e evladın gelmiş kapına barışmak istemiş onu neden reddedersinki?

anneni anlayamadım sorunları var sanki psikolojik.. yine gitsen yine mi öyle davranır acaba? bide arkadaşının evinde kalması üzdü beni.. ben en çok şu an senin hakkında ne düşünüyor şu an ruh hali nasıl özlüyor mu onu çok merak ediyorum. annene değil de evinde kaldığı kişiye ulaşsan, annenden habersiz onunla konuşsan, durumu anlatsan dertleşsen neler söyleyecek anlatacak acaba o kadın? annen senin hakkında eminim konuşmuştur onunla.. acaba hiç arada dertlenip ağlıyo mudur? sen o kadınla annenden habersiz bi yerde buluşup konuşsan ne güzel olur.

hatta o kadın da annenin ağzından laf almaya çalışsa konuyu açıp.. kızını özlemiyo musun gelse barışmaz mısın diye sorsa, annenin ne dediğini de sana anlatsa, sen de ona göre hareket etsen?

biliyorum barışsan bile kırgınlığın geçmeyecek.. zaten bunu kırgınlığını geçirmek için yapma.. yarın bi gün öldüğünde geri dönüşü olmayan bi ruh hali yaşama diye söylüyorum. pişman olursun demiyorum. çünkü sen kaç kez konuşmaya çalışmışsın.. pişman olması gereken o. ama en azından içinde ukte kalmaz. sana dua edeceğim.. inşallah bu durumu atlatırsın en kısa zamanda... inşallah bi çözüme kavuşur..

konuyu takip edicem lütfen kararlarını gelişmeleri yaz bize..

Evinde kaldigi arkadasini taniyorum.
Benim cocuklugumu bilir. Aslinda tum arkadas cevresi cocuklugumu bilir. Hani muhtemelen onlar da yapma etme demistir, kabul etmemistir. Cunku ilk evden kovuldugum donemde ara bulmaya calisti onlara da sirt cevirdi. Sonra arayi duzeltmisler grupca.

bi de facede senin adını kaç kez arattığı, profiline kaç kez girdiğiyle doğru orantılı değil ki.. eşinin face hesabında illa senin adın vardır ya bi paylaşımın beğenisinde, ya etiketlendiğin bi fotoğraf, oralardan da giriyor olabilir.. aslında candan erçetin den annem şarkısını paylaşıcaksın bi dinleyip kalacak öyle.. o şarkı beni çoook duygulandırır.. bir de ferhat göçer den beni affet kızım..

Ben annemi azicik taniyorsam candan ercetini paylassam "oh olmus surunsun kopek" diye gecirir içinden. Kindarlik seviyesi bu.

Ben inanmıyorum yok annedir yapmaz, affeder laflarına. Bazen öyle şeyler oluyor ki hayret ediyoruz. Sizin için gerçekten çok üzüldüm ama zaten elinizden geleni yapmışsınız. Bu kadar olmasa da benzer bi anneye ben de sahibim, ne yaparsanız yapın değiştiremiyorsunuz. Ben yanlış anlamadıysam babanızla bile ben bu adamı çekemem düşüncesiyle ayrılmış. Sizi bir anda evden kovmuş bir de çeyizinizi güç bela almışsınız. Bunlar bana bir anlık öfke değil de artık biriktirilen ne varsa fırsat bu fırsat diyerek dışa vurulmuş gibi geldi. Hani git nasılsa affeder demek kolay da affetmediği zaman bu sefer de yeniden yeşerttiğiniz umutlarınız da yıkılıyor. Ben sizin yerinizde olsam eşimi de konunun dışında bırakır ve bir psikologla görüşmeye başlardım. Yanlış anlamayın ama bu saatten sonra anneniz size iyi gelmez, sizin destek almanız gerekiyor. İnşallah her şey sizin için daha iyi olur bundan sonra.

Korkularim da bunlar ya.
Tekrar carpicam duvarlarina.
Benim de hislerim var...
Carpmasam bile gecmisi nasil silicem?

Üzüldüm Slim, şen şakrak kızsın ama omuzlarında ağır yükler varmış

Barışırsan daha az takarsın kafana
Annen kendini sana adamış diye bence evlenmeni bencilce engellemek istemiş, eşinle ilgisi olduğunu düşünmüyorum
Ve evet uzman desteği çok iyi olur, rahatlarsın

Ömür yetiyoken barışın ama az öz görüşün bence de

Evlenmem icin cok istekliyken nasil bu hale gelindi bilmiyorum bile.

biraz önce yazdıklarında " annanemle annemin ilişkisi de aynen böyleydi. annem ananemi hic affetmedi "" aklın varsa bence anneni affet biraz daha uğraş. bu böyle devam ederse, korkarım senin başına da aynısı gelecek. sen kendi kızında da aynı şeyleri yaşayacaksın. bana olmaz, evim düzenim eşim eşimin ailesi çok iyiyiz deme.. annen de bilmezdi babanla ayrılacak, sonra senin evliliğinle senden kopacak.. hayat neler yaşatıyor, ne imtihanlar yaşanıyor, insanlar ne badirelerden geçiyor. senin de baban gibi ondan vazgececegini hele, hiç aklına getirmezdi. bence geleceğin kendi cocuklarin ailen için bi kere daha dene.. ben evine al demiyorum, anladığım kadarıyla zaten geçimli bir insan değil. ama o gittiği arkadaş evindeyken sen nasıl rahat ediyorsun evinde kocanla. o bilmiyor muydu ? babandan sonra evlenmeyi. hem gençmiş yaşı da. daha rahat yaşamayı...umuyorum inşallah annenin dediği gibi olmaz onun söylediği gibi çıkmaz.. eşinden nişan döneminde vazgecmeni ayrılmanı istemesinde umarım haklı çıkmaz. ben her zaman böyle düşünürüm. derler ki; dedenin yediği elma, torunun dişini kamaştırır. evet belki annen de annanene ettiğini görüyor senden. ama sakın ola bunun devami gelipte sende aynı kaderi yaşama !!!

Ben bunu lanet degil secim olarak goruyorum acikcasi.
Babamdan sonra evlenmemek de kendi secimiydi. Evlilik insani degilim derdi. Senelerdir iliskisi var ve hala devam ediyor, o abiyi de cok severdim bende emegi coktur. Kac kez evlenmek istedi ama annem istemedi. Memnundu hayatindan.

Anneniz bana çok bencil geldi. Siz doğunca hayatını yasayamamis ve size de yasattirmak istememiş gibi birşey anladım anlattiklarinizdan. Ve siz büyüyünce de sizi rakip olarak gormus. Ben mutlu değilim kızım da olmasin diye dusunmus gibi.
Üzgünüm bunları söylediğim için. Neden bazı insanlar çocuklarına bu eziyeti yapıyor anlamıyorum. Ama annedir gene de siz size düşen evlatlık görevini yapın derim ben. Zor tabi sogutmus sizi kendinden ama annedir işte ne bileyim aman valla çok zor. Allah yardimciniz olsun. Doğru kararlar almanızı nasip etsin.

Cok tesekkur ederim cevabiniz icin.

Anneniz istediği zaman gelir size . Eşiniz babanızla sizi barıştırmak için belkide annenizden onay almalıydı . Siz annenizle yaşıyormuşsunuz . Annenizin görüşmek istemediği bence siz değilsiziniz eşiniz .

Onay alma meselesi olmadi ama haberdardi. Yani supriz olmadi. Maddi manevi destek olsun istegindeydi o da.
Simdi bile eminim esim 5 kez gitse 6.ya konusur ama ben 394838 kez gitsem sonuc degismez.

Biliyorum cok zor ama ah keske atabilseniz kafanizdan. Ozur falan dilemesi gereken siz degilsiniz. Siz kucuk bir kiz cocugusunuz yaa, annesini ozleyen, ona ihtiyaci olan, dugun gununde saciniz istedigi gibi olmadigi icin annesine nazlanmasi gereken , bebek planlarken icinizdeki sevinci korkuyu bir tek annesiyle paylasmasi gereken en sikistigi anda olsun annem halleder diyebilen...
Butun bu saydiklarim sizin hakkiniz, dogustan hakkiniz hem de. Bu dunyaya gelmeyi siz secmediniz. Anne ve babaniz getirdi sizi. Esit degilsiniz onlarla,size borclular onlar. Bu dunya kolay degil. Eger bir cocuk getiriyorsan buraya onun saglikli,mutlu,guvende olmasini saglamak zorundasin. O kadar. Istedigin kadar darilmis ol( ki bence darilma sebebi dogru degil babaniz hayatinizn buyuk bir kisminda yaninizda olmus. Anneniz tamamen kendi istekleri icin ayrilmis. Kalbi kirildigi icin degil. Gorusmenize degil uzulmek, bir baba olarak kizimin yaninda diye sevinmesi gerekir) yine de kizin evlenirken yaninda olmak, ayda bir kere de olsun bir derdin var mi diye sormak zorundasin.
Su anda bulundugu duruma da uzulmeyin. Ac degil acikta degil. Hepimizin almasi gereken dersler var bu hayatta. Umarim anneniz dersini alir ve sizden af diler. Yine de aciniz tamamen dinmez ama iciniz ferahlar. Nolursa olsun annen gerekirse kapinda yat diyenlere hic mi hic katilmiyorum. Nolursa olsun siz onun kizisiniz yaa...
Zor gununde yaninda olmayip,mutlu gunlerini iftiralarla baltalamaya calismak ne demek. Bu kadar humanist olucaksak, o kayseride cocukalrini doven anneye de uzulelim. Kim bilir oyle bir insan olacak neler yasamistir kadincagiz. Sonucta o cocuklara bakmis. Barisin cocuklar diyebilir miyiz. Ya da cocugunu dogurup terkeden kadinlarin cocuklarina buyunce, o kadar sanci cekmis seni dogurmak icin affet diyebilir miyiz? Ben diyemem valla. Tabiki orneklerim cok extrem ama yine de anne olmakla bitmiyor is onu anlatmaya calistim. Bence siz cok iyi bir insansiniz karsiniza sizin mutlulugunuzu icten isteyen iyi bir es cikmis. Insallah gelecekte cocuklariniza cok iyi bir anne olup onlarla silersiniz kirginliklarinizi.
En iyisini diliyorum sizin icin...

Cok sert bir yorum yapmissiniz gibi gorunse de o kadar haklisiniz ki.
Kendime geldim.

Kesinlikle iyi bir psikolog bulup gidin. Yorumları pek okuyamadım. Muhtemelen barışmanız söylenmiştir. İlk yorumlar o şekilde.

Görüşmek zorunda değilsiniz. Küçük yaşınızdan bu yaşa kadar size gösterdiği psikolojik şiddetle ilgili dava açmamış olmanıza şükretmeli. Zor durumdaysa insani görev olarak maddi yardımda bulunabilirsiniz. Ama onunla iyi olmaya çalışmak için uğraşmak zorunda değilsiniz. Ben böyle insanların çok ciddi ilaç tedavisi ve terapi olmadan değişebileceğine inanmıyorum. Daha çok üzülebileceğinizi düşünüyorum.

Şu anda mutlu olmak için çok fazla sebebiniz var. Küçüklüğünüzden beri annenizin söylediklerinden dolayı, bilinçaltınızda mutlu olmayı haketmediğinizi düşünüp mutluluğunuzu sabote etmeye çalışıyor olabilir misiniz? Beyin uzun süre mutsuz olmaya alışırsa mutlu olduğunda dayanamayıp alıştığı mutsuzluğa geri dönmek için uğraşabiliyormuş.

Mutlaka ama mutlaka iyi bir psikolog bulup gidin. Çok çok mutlu olun inşallah.

Ben aksine her zaman sen sakrak neseli mutlu biriydim.
Herkes icin prensestim. Hala da oyleyim. Klasik tek cocuk simarikligi belki de. Ama kendimi cezalandirdigimi düşünmüyorum. Belki bir buhran donemiydi o 3 gun. Bugun 4. Gunum ve daha iyiyim. Iyi dilekleriniz icin cok tesekkurler.

Herkes kendince öneriler vermiş..
Mektup yaz çiçek yolla mesaj at vs..
Hatta bir arkadaş öleceğini bilsen ne yaparsın demiş..
Ama kırgınlık öyle birşey ki insanın elini kolunuda bağlar.. hissizleşirsin bir süre sonra..
Kırgınlık öfke bunlar evet 50 yaşına da gelsen geçmeyecek.. bir gün barışsan bile o eskiden iyiydik dediğin gibi hissetmeyeceksin ..
Annenle olan ilişkinde ne kadar haklı da olsan o vicdan azabı da içini kemirip duracak..
Ama işte tam bundan 2 saat önce tekrar başa sarmanın dayanılmaz ağırlığı altında slimin açtığı konuyu göz yaşları içinde okurken bulursun kendini..

Biliyorum hakliyim.
Ya isin ilginc tarafi ben ne yasiyorsa kendi secimi oldugunu bile biliyorum.
Ama vicdan mi, sucluluk mu ayiramadigim kafami zonklatan seyler var.
Mesajin burasina kadar aglamadim ama 6. Sigarami yaktim. Allahtan sigarayi birakmisim birakmasam paketi yerdim.

Annenizi okurken , kendi anneannem geldi aklıma
Annemi hep bezdiren hep çileden cıkaran ve aglatan kadın
Annemse hep cocugu oldugu için 50 yasına da gelse peşinde dolanan anneliğe muhtac olan bir cocuk

Annemi düşündüğümde sanırım özleminiz gecmeyecek diyorum ama bir uzmana gtseniz sizin için ii olur gbi

Eşiniz de gercekten ii bir insanmıs
Ona sıkı sıkı sarılın , bu zamanda böyle insanlar azınlıkta çnk
Allah içinze ferahlık versin umarım hersey gönlünüzce olur

Esim icin her zaman kime ne iyilik yaptim da Allah bana bu tatliskoyu verdi acaba derdim. Dun aksam dolastik biraz, bugun gunler sonra ilk defa erken kalkip kahvalti ettik. Evet cok basit seyler bunlar ama bana iyi gelecegini biliyor ve onu yapiyor.
Ben de muhtactim anneme. Nikah gunu esime vazgec bence sakasi yapacak kisi babam degildi, kina gunu topuklu ayakkabilarimi unuttugumda arkamdan toplayacak birine de muhtactim, düğün gunu sacimi makyajimi kuafore anlatacak kisi kaynimin sevgilisi degildi. Benim de anneme ihtiyacım vardi.

Konuyu okuyunca yorumum kelin ilacı olsa kendi başına sürer oldu. Bazı anne babalar vasıflarının farkında olmuyor malesef.

Cikom yalniz olmadigima sevinmedim bu sefer.
Allah gonlune ferahlik versin.

Aramalisin anneni istediği kadar haksız olsun.Sizin arkadaşınız değil ki eksiklerini artılarını ölçelim.

Once korkularimi asmam lazim.
Once iyi olmam lazim...

Hayat ne tuhaf benim babam böyle yaklaşık 8 yıldır hiç görmüyorum başka bir şehirde yaşıyor ölsek umrunda olmaz babam gideli 18 yıl oldu şimdi hayatıma girmesini hiç istemiyorum bazıları maalesef anne baba olamıyor tüm hayatınızı buna takılarak heba etmeyin benim erkek kardeşim ben çocuklarımı asla bırakmıycam der durur ki eminim öyle olucak çok şefkatli bir çocuk sizde o mükemmele anne kendiniz olucaksınız eminim hayatta başımıza daha neler gelicek bilinmez tek bildiğim birşeye takılıp tüm hayatını ona göre şekillendirmemek gerektiği

Ben de erkek kardesin gibiyim.
Tek korkum annem gibi bir anne olmak ve isin kotusu bir insan olarak cok benziyorum ona. Ondaki fevrilik, kimsenin yaranamamasi durumu bende de var.
Umarim senin icin de her sey yoluna girer.
 
üzücü gerçekten benim aklıma uzman yardım almanız fikrinden başka birşey gelmiyor ve dr'un önerileriyle annenize yaklaşırsanız sanıyorum onu da çözebilirsiniz çünkü anne tek evlat için çok önemli ben de tekim, evliyim annesiz olmuyor olmaz- birbirinize yaklaşmayı öğrenmelisiniz öyle ya da böyle
 
Esim icin her zaman kime ne iyilik yaptim da Allah bana bu tatliskoyu verdi acaba derdim. Dun aksam dolastik biraz, bugun gunler sonra ilk defa erken kalkip kahvalti ettik. Evet cok basit seyler bunlar ama bana iyi gelecegini biliyor ve onu yapiyor.
Ben de muhtactim anneme. Nikah gunu esime vazgec bence sakasi yapacak kisi babam degildi, kina gunu topuklu ayakkabilarimi unuttugumda arkamdan toplayacak birine de muhtactim, düğün gunu sacimi makyajimi kuafore anlatacak kisi kaynimin sevgilisi degildi. Benim de anneme ihtiyacım vardi.

EVET HAKLISINIZ AMA BAZI ŞEYLER EKSİK KALIYOR HAYATTA:KK43:
AMA ANNENİZİ DEĞİŞTİREMEZSİNİZ BU SAATTEN SNR
O BAKIMDAN KENDINİZİ ÇOK FAZLA ÜZMEYİN
BAZI SEYLERI DEĞİŞTİREMEYECEĞİNİZİ ANLADIGINIZ VAKIT BELKI DAHA AZ ÜZÜLÜRSÜNÜZ
 
Hep diyorum anne sıcaklığından sefkatinden sevgisinden mahrum kalan bir yani hep eksik yaşar mutsuz olur.çünkü dusunsenize bir bebek annesini kokusundan tanir kalabalıkların içinde annesinin kucağına atlar hayata başlangıcı annesinin tenine degmekle baslar..canimiz yandiginda annee diye haykiririz.annemize hep ihtiyaç duyacağız.insaallah bigün birbirinizi suçlamadan barisir geçmiş zamanları gecmisi kurcalamadan telafi edersiniz.
 
slim yorumların hepsini okuyamadım
ve şu anda çok detaylı da yazamıyorum fakat bilerek yazıyorum:
1) ne yaparsan yap sakın aynı evde yaşama
2) psikoloğa gitmesi gereken kişi sen değilsin, annen
sen psikoloğa gittiğinde de psikolog sana aynı şeyi söyleyecek, annenizi getirmeniz lazım diyecek...
sinirli, üzgün vb duygular içinde olman çok normal çünkü insan 3 yaşından itibaren beyninde hep anne ve baba olgusu olurmuş (ne kadar yakın veya uzak olsunlar) ve bu olgular arka planda çalışmaya devam edermiş
bu olgulardan biri yıkılmaya başladığında ilk verilen tepki sinirlilik yanında üzgünlük olurmuş baya bir süre. ardından da kabullenme vs olurmuş.


not: annene karşı tutumunda da çok hata göremedim ben, kendini suçlama
anne veya baba olmak, çocuklarımıza böyle davranma hakkı vermiyor bizlere

Tilkicim belki yanli anlatiyorumdur seklinde kendime her zaman hata payi birakiyorum. Sonuçta insan boyle konularda cift yonlu dusunemiyor. Evet anne baba olmamiz cocuklarimiza psikolojik yikim yaratma hakkini vermiyor. Haklısın.
Psikologa gitmeyi kendim icin istiyorum. Daha iyi olmak icin degil daha iyi hissetmek icin.
Ayni evde yasamak kesinlikle istemiyorum. Yani en son noktada yasadigimiz o slim baskasina asik muhabbetinden dolayi istemiyorum bunu da. Nasil boyle dusunur nasil bunu herkese soyler aklim almiyor.

Bi mesaj atın, sevdiği şeyleri biliyorsunuz gitmeden bir nabız yoklaması yapın
Uzaktan işyerine gidip izleyin sizden gelene ne tepki vereceğini
Olumsuz çok düşünüyorsunuz
Belki de hiçbirşey olmayacak, annesiz insan eksi kalır, hatalarıyla eksikleriyle muhakkak sıkıntılar vardır. Ama evlatsınız adım atın yoksa sonra daha çok düşünürsünüz

Olumsuz cok dusunuyorum cunku olumlu bir sey yok :)
Hani ben 3 gun aramadim da 4. Gun icin kendimi affettireyim trip yapmasinlik degil ki olay.
Kendimi toparlayip onume bakmak istiyorum.

bir sekkilde baristiginizda sular durulmayacak gibi...ayağı gol basi pinar olsun

Evet durulmayacak. Yasadiklarimizin hicbirinin telafisi yok.
Ilk defa duydum bu sozu.
Arastirdim. Dua gibi de beddua gibi de :)

hayatta bazen roller değişir.anneler,çocuk,çocuklar anne olur.her anne güçlüdür,her anne özverilidir diye bir şey yok.

benim annem 75 yaşında,hala kaprisli,hala nazlıdır.ben onu idare ederim.bu yaşıma kadar annemin, benim nazımı ,kaprisini çektiğini hi hatırlamam.9-10 yaşlarında küçücük bir çocukken,babamı daha çok seviyorum dedim diye,annem benimle aylarca konuşmadı.anne demek,kucağında ağlamak istiyordum ama,size küsmüş bir anne.:KK61: düşünün ben de yarattığı travmayı.o yaşlarda ki çocuk aklımla anneme bir mektup yazdım.sonra yumuşadı ama annem hep böyleydi,ben onu böyle kabul ettim.hala da aynıdır.birşey ister alırım,beğenmez,bir daha ister.benim paramın onun gözünde hiç bir değeri yoktur mesela.daha geçenlerde bir hırka istemişti.ona olmayacağını(kendisi 120 kilo)söyledim ama ısrarla isteyince aldım.tabiki üstüne olmadı ama aldı bir kenara attı.olsun birine veririm ya da atarım dedi.böyle yani.

vicdan, vicdan, vicdan.aslında olması gereken, ama yüreğimize ağır gelen bir duygu.kırmamaya çalışarak,yüreğimizin daha da ağırlaşmasına neden olan olgu.yine de her gece yatağa yattığımda,ben üstüme düşeni yaptım,vicdanım rahat demeyi istiyrum.
benim gibi yapın.annenizi çocuğunuzmuş gibi düşünün.çocuğum ne yaparsa yapsın,ona kırılmam,küsmem.hep yanında olurum.ben böyle düşünerek,bu sorununun üstesinden gelmeye çalışıyorum.annem, benim hiç büyümeyen kızım.

Annem de bana cok kuserdi kucukken.
Hic unutmuyorum su cok katli barbie evleri asiri luks bir seydi 20 sene once. Ondan istemistim. Bana kustugu icin dogumgunumden sonra vermisti hediyemi. 5 yasindaydim.
Peki annen ona ihtiyacin oldugunda cekip gitti mi hic?
 
Tilkicim belki yanli anlatiyorumdur seklinde kendime her zaman hata payi birakiyorum. Sonuçta insan boyle konularda cift yonlu dusunemiyor. Evet anne baba olmamiz cocuklarimiza psikolojik yikim yaratma hakkini vermiyor. Haklısın.
Psikologa gitmeyi kendim icin istiyorum. Daha iyi olmak icin degil daha iyi hissetmek icin.
Ayni evde yasamak kesinlikle istemiyorum. Yani en son noktada yasadigimiz o slim baskasina asik muhabbetinden dolayi istemiyorum bunu da. Nasil boyle dusunur nasil bunu herkese soyler aklim almiyor.



Olumsuz cok dusunuyorum cunku olumlu bir sey yok :)
Hani ben 3 gun aramadim da 4. Gun icin kendimi affettireyim trip yapmasinlik degil ki olay.
Kendimi toparlayip onume bakmak istiyorum.



Evet durulmayacak. Yasadiklarimizin hicbirinin telafisi yok.
Ilk defa duydum bu sozu.
Arastirdim. Dua gibi de beddua gibi de :)



Annem de bana cok kuserdi kucukken.
Hic unutmuyorum su cok katli barbie evleri asiri luks bir seydi 20 sene once. Ondan istemistim. Bana kustugu icin dogumgunumden sonra vermisti hediyemi. 5 yasindaydim.
Peki annen ona ihtiyacin oldugunda cekip gitti mi hic?

çok iyi anlıyorum kendini iyi hissetmek için psikoloğa gitmek istediğini
ama o işler pek öyle olmuyor...
yine de dene tabii
umarım işe yarar :)
 
ben
Ben elimden geleni yaptim zamaninda ve feci ters tepti.
Sanirim ondan dolayi korkuyorum.
Ne yapacagimi bilememem bundan.
Sartlari iyi olsa belki umrumda olmayacak.



Umarim cok mutlu olursunuz.
Bendeki hisler de bunlar, ortada bi ton olay var. Kapatılacak telafi edilecek bir sey de degil. Elim kolum baglaniyor.



Eger olmayacaksa ben bir daha strese girmek istemiyorum.
Cidden korkuyorum. Hallolsa da bir yerden patlak verecek sanki.
Onun icin destek almak istiyorum.



Tesekkurler mesajiniz icin.



Bana ofkeli olmasi icin hicbir sebebi de yoktu. Belki artik vardir. Yani babanla baristin evlenme, isten ayrildin evlenme mantikskz geliyor.



Aynen oyle. Yani gecmeyecek seyler var. Ornegin dugunume gelmemesi, nikahimi aglaya zirlaya gecirmem vs cok hirpaladi. Kendi icimde bile zorlaniyorum.



Inan bilmiyorum quenncim. Isten ayrilmam olabilir, babamla barismam olabilir. Son ihtimal annemin kisa bir sure bizimle yasamak istemesi ama bizim karşılıklı dairede oturalim kirani karsilayalim dememiz olabilir. Ama sonuncu durumda o da vazgeçmisti ve bu olaylar ile arasinda 4 5 ay var.



Esimin bir sorunu yok aslinda :)
Yani ortaokul mezunu olmasi ve dogulu olmasi benimkileri bayagi korkutmustu. Ben universite mezunuyum ve batiliyiz. Babamin sebebi buydu. Tanımıyordu da, ben de tanisir tanismaz direk evlenicem dedim. Taniyana kadar 10 ay gecti ve cok pisman oldu. Anneminse bir sebebi yok. Bunlar annem icin sorun degildi.



Aynen oyle. Karakteri buysa bile niye ben dedim cok kez.



Ayrilma degil evlenme sebebi olarak goruyor.
Hamile evlenmis.
Her zaman soylerdi sen olmasan ben hayatta evlenmezdim babanla.
Ama ben olayin bu oldugunu dusunmuyorum.
Ha hayatimi ona harcadim o napti diyor olabilir. Ama bu konuda hak vermem mumkun degil. Yani sartlar belliydi, karsiliklk evlerde oturacaktik, kirasi karsilanacakti? Emekli de olunca calismak istiyordu ve kendisi gecinebilecekti.



Evet esim akli selimden ziyade karakter tahlili ve insan yonlendirmede iyidir. Dun fark etti mesela, kendi evinde mutlu oldugunu bilsen uzulmeyeceksin, kendinj sucluyorsun diyor.



Hayir oyle bir tanisi yok.



Herkesin soyledigi su. Annen herkesle arasina duvar orerdi, bir yastan sonra seni de o duvarin icine aldi. Sen olmayinca da boyle oldu.
Once kendimi dusunmek zorundayim. Cidden iyi degilim bu ara.



Annem evlenmemi cok istiyordu.
Esimle de aralari cok iyiydi. Mesela onlar tavla oynardi ben avanak avanak havalara bakardim. Bowlinge giderdik, ucumuz yemek yapardik falan.
Genelde ucumuz takilirdik resmen.
Bir anda oldu ve anlamadim.



Ben de babam icin oyle dusunuyordum :)
Anne olunca ve kotu durumda olunca canim yaniyor.
Bana muhtacmis da birakmisim gibi.
Halbuki ben de ona muhtactim.



Kizlarini kocaman op, benim icin de.



Gecen aylarda bir kimyasal gebelik yasadim. Ilk ogrendigimde aklimdan geçen "annem gibi bir anne olmamak"ti.
Icimi dokup duvarlarina carpma fikri olum gibi geliyor.



Annem esimi cok istedi. Ta ki benim evden kovuldugum gune kadar. Aralari cok iyiydi. Dogurmadan oglum oldu falan modundaydi. Bilmiyorum hic gordun mu benim kv ile aram cok iyidir, yazarim hep. Esimin de annemle oyleydi. Digerinin annesi daha yakin oldu bize. Acik acik soylerdi hep xi slimden cok seviyorum slime doydum bunca sene diye.
Ciddi manada her sey gunluk guneslikken oldu.
Dusununce nasjl sacma.



Kimyasal gebelikmis o.
Anne olunca da dert ederim sanirim, insan daha cok annesine ihtiyac duymaz mi?





Tesekkurler mesajiniz icin.



Evinde kaldigi arkadasini taniyorum.
Benim cocuklugumu bilir. Aslinda tum arkadas cevresi cocuklugumu bilir. Hani muhtemelen onlar da yapma etme demistir, kabul etmemistir. Cunku ilk evden kovuldugum donemde ara bulmaya calisti onlara da sirt cevirdi. Sonra arayi duzeltmisler grupca.



Ben annemi azicik taniyorsam candan ercetini paylassam "oh olmus surunsun kopek" diye gecirir içinden. Kindarlik seviyesi bu.



Korkularim da bunlar ya.
Tekrar carpicam duvarlarina.
Benim de hislerim var...
Carpmasam bile gecmisi nasil silicem?



Evlenmem icin cok istekliyken nasil bu hale gelindi bilmiyorum bile.



Ben bunu lanet degil secim olarak goruyorum acikcasi.
Babamdan sonra evlenmemek de kendi secimiydi. Evlilik insani degilim derdi. Senelerdir iliskisi var ve hala devam ediyor, o abiyi de cok severdim bende emegi coktur. Kac kez evlenmek istedi ama annem istemedi. Memnundu hayatindan.



Cok tesekkur ederim cevabiniz icin.



Onay alma meselesi olmadi ama haberdardi. Yani supriz olmadi. Maddi manevi destek olsun istegindeydi o da.
Simdi bile eminim esim 5 kez gitse 6.ya konusur ama ben 394838 kez gitsem sonuc degismez.



Cok sert bir yorum yapmissiniz gibi gorunse de o kadar haklisiniz ki.
Kendime geldim.



Ben aksine her zaman sen sakrak neseli mutlu biriydim.
Herkes icin prensestim. Hala da oyleyim. Klasik tek cocuk simarikligi belki de. Ama kendimi cezalandirdigimi düşünmüyorum. Belki bir buhran donemiydi o 3 gun. Bugun 4. Gunum ve daha iyiyim. Iyi dilekleriniz icin cok tesekkurler.



Biliyorum hakliyim.
Ya isin ilginc tarafi ben ne yasiyorsa kendi secimi oldugunu bile biliyorum.
Ama vicdan mi, sucluluk mu ayiramadigim kafami zonklatan seyler var.
Mesajin burasina kadar aglamadim ama 6. Sigarami yaktim. Allahtan sigarayi birakmisim birakmasam paketi yerdim.



Esim icin her zaman kime ne iyilik yaptim da Allah bana bu tatliskoyu verdi acaba derdim. Dun aksam dolastik biraz, bugun gunler sonra ilk defa erken kalkip kahvalti ettik. Evet cok basit seyler bunlar ama bana iyi gelecegini biliyor ve onu yapiyor.
Ben de muhtactim anneme. Nikah gunu esime vazgec bence sakasi yapacak kisi babam degildi, kina gunu topuklu ayakkabilarimi unuttugumda arkamdan toplayacak birine de muhtactim, düğün gunu sacimi makyajimi kuafore anlatacak kisi kaynimin sevgilisi degildi. Benim de anneme ihtiyacım vardi.



Cikom yalniz olmadigima sevinmedim bu sefer.
Allah gonlune ferahlik versin.



Once korkularimi asmam lazim.
Once iyi olmam lazim...



Ben de erkek kardesin gibiyim.
Tek korkum annem gibi bir anne olmak ve isin kotusu bir insan olarak cok benziyorum ona. Ondaki fevrilik, kimsenin yaranamamasi durumu bende de var.
Umarim senin icin de her sey yoluna girer.


Ben annen gibi olacağını sanmıyorum çünkü sen kendinin farkındasın eminim annen bu huylarını asla kabul etmiyordur ve sen bunun acısını yaşadığından çocuğuna karşı empati yapabileceksin hiç korkma her insan aynı değil tabi ki anne babamıza benzediğimiz özelliklerimiz var ama biz farklı insanlarız anne çok önemli biliyorum baba o kadar aranmıyorda anne aranıyor o yüzden seni anlayabiliyorum ama dediğim gibi niye böyle oldu diye değiştirmeyeceğin birşeye takılıp kalma hayat devam ediyor annen olmasa da devam edecek
 
Tilkicim belki yanli anlatiyorumdur seklinde kendime her zaman hata payi birakiyorum. Sonuçta insan boyle konularda cift yonlu dusunemiyor. Evet anne baba olmamiz cocuklarimiza psikolojik yikim yaratma hakkini vermiyor. Haklısın.
Psikologa gitmeyi kendim icin istiyorum. Daha iyi olmak icin degil daha iyi hissetmek icin.
Ayni evde yasamak kesinlikle istemiyorum. Yani en son noktada yasadigimiz o slim baskasina asik muhabbetinden dolayi istemiyorum bunu da. Nasil boyle dusunur nasil bunu herkese soyler aklim almiyor.



Olumsuz cok dusunuyorum cunku olumlu bir sey yok :)
Hani ben 3 gun aramadim da 4. Gun icin kendimi affettireyim trip yapmasinlik degil ki olay.
Kendimi toparlayip onume bakmak istiyorum.



Evet durulmayacak. Yasadiklarimizin hicbirinin telafisi yok.
Ilk defa duydum bu sozu.
Arastirdim. Dua gibi de beddua gibi de :)



Annem de bana cok kuserdi kucukken.
Hic unutmuyorum su cok katli barbie evleri asiri luks bir seydi 20 sene once. Ondan istemistim. Bana kustugu icin dogumgunumden sonra vermisti hediyemi. 5 yasindaydim.
Peki annen ona ihtiyacin oldugunda cekip gitti mi hic?

hayır hiç gitmedi ama babamla mutsuz olduğunu,hep bizim için katlandığını başımıza kalkardı sürekli.dedim ya küçük bir kız çocuğu gibiydi annem.kendinden 10 yaş küçük,teyzemin kızlarının, gönül ilişkileriyle o kadar ilgiliydi ki,benim çocukluğum,ergenliğim,genç kızlığımı hep es geçmiştir.zaten ben hiç bir şeyimi paylaşamazdım.tepkisinden korkardım.

başkalarına karşı,hep hoş görülü,dert dinleyen bir insan.şu an bile benim bir derdimi dinlemiş değildir.
ben anlatmaya kalksam,bana anlatma ben üzülüyorum der,derdimi dinlemez.hastalansam,ban söylemeyin der.
büyük bir ameliyat geçirdim.benden çok hasta oldu(psikolojik),kendime bakamadım..onu iyileştireyim
derken kendimle ilgilenemedim.

ama kendisi bana hep dert yanar,parasızlıktan,babamdan,kardeşlerinden,sürekli bir şikayet halinde.halbuki kardeşimle,bir dediğini iki etmeyiz.daha geçen gün.ben hayatımda hiç gülmedim,hiç mutlu olmadım dedi.yüreğime oturdu bu laf. hiç mi anne dedim,arada iyi günlerin vardır,onları hatırla.yok dedi,hiç mutlu olmadım. ki babam kendisini ailesine adamış,şiddet ,kötü alışkanlığı olmayan,namazında,niyazında bir insan.klasik bir türk erkeği,pek incelik bilmeyen,zamanında kıskançlıklar yapmış,annemi üzmüş ama kötü değil yani.
buna rağmen mutlu olmamış annem.bir evlat için çok ağır bir şey bu,anneniz sizin için,mutluluğu es geçmiş.size kendisini adamış.bunu da sürekli sizin başınıza kakıyor.

evet bırakıp gitmedi ama,gitmekle de çoğu zaman tehdit etti.yaramazlık yaptınız sizi bırakacağım,beni üzdünüz,kendimi öldüreceğim,sabah uyandığınızda ben olmayacağım.düşünün çocuk halimle yaşadığım travmaları
 
X