merhaba ben yokken sohbetler edilimiş oohhh ne güzel..ya ben de şiştim öle şiş 1.5 ay falan gezdim..benim karnım çok şiştiboşver hiç kavrama yani çok kötü bi duygu bu bide ben o gün evde yalnızdım pazar günü olmasına rağmen eşimin annesi gil köylerindelerdi eşimin kız kardeşi tutturdu abi bizi köye götürde götür o gün şişmişim ki bende nasıl babası arıyo çabuk gelinsene diye onlar gitti benide bi uyku bastı yattım bi güzel uyudum ama nasıl bi halsizlik bayılmış gibi kendimden geçerek uyudum şimdi soruyorum eşime bana yalnızken ya bişey olsaydı diye
evet egeciğim çok tecrübesizmişsiz her dr. dediğine inandım valla..canım yaa valla verilmiş sadakan varmış diyeyim yani dediğin gibi birde yalnız kalmışsın ya bişey olsaydı ama insan işte tecrubesiz oluyo düşünemiyor mecbure ben balon gibi şişmişim normal yaa az kaldı diyorum aç tel sor doktora demi ama işte bilmiyoruz.
anladım anladımmmmm:lepi: mecbureeee oğlumun ilk dişleri çıkıyorrr hemde 2 tane birden geliyor alttan...yaaa acayip mutlu olduk babasıyla bi görsen oğlumuz büyüyor..... birazcık huzursuzluk yapıyo ama okadar olcak yinede gülümsüyor canım oğlum benim herşeyim o herşeyimmmmmmmmm...
merhaba ben yokken sohbetler edilimiş oohhh ne güzel..ya ben de şiştim öle şiş 1.5 ay falan gezdim..benim karnım çok şişti
herkes beni ikiz mi yavrum senin karnındakiler diyordu:bbo:
valla yalnızmışsın Allah korumuş canım.Hastaneye yatırmadılarmı
beni hastaneye yatırdılar 2-3 ayım benin hep hastanelerde geçti...
aynen doğum zamanı bana da nasıl tatlı bir uyku bastı uyudum bende...
evet egeciğim çok tecrübesizmişsiz her dr. dediğine inandım valla..
ooooh :lepi:ne güzel canım Allah kolay çıkartmasını nasip etsin..
Bana da doktor demeyin valla benim de doktor fobim başladı doğumdan beri
hastaneye gidip kontrol olmaya korkuyorum...........görmek istemiyorum beyaz önlüklü.
bana senden çocuk bekleme sağ doğmaz lafını 2-3 gün tekrarladı
ama dediği tabiri uzun anlatsam şaşarsınız...neler dedi...
aslında çocuğum doğduktan sonra oğlumu alıp masasına
koyacaktım al da gör diye
ben o dr. dava açacaktım da eşim uğraşmayalım Allahından bulsun dedi...
merhaba ..
yazılarınızı okudukca o gunlerımı hatırladım..aynı seylerı yasamaısız bızı bıtek bız anlarız..bunu yasamayanlara anlatınca masal gıbı gelıyo onlara...
bende 05 martta şiddetli preklemsı nedenıyle doguma alındım.şişlikten yatagıma yatıp kalkamıyodum ama ben tuzdan dolayı sıstıgımı dusunuyodum ne salakmısım:)bebegımde gelısım gerılıgı hep vardı koldan ıgneye baslamıstık ama tansıyon problemım hıc cıkmamıstı..4 martta kontrol amaclı hast.yattım ve o gece basladı hersey.kasıklarımda kasılmalarımla bırlıkte sısme terlıksız yuruyodum artık cunku gırmıyodu ayagıma..dokt.verdıgı seylerden baska bısey yemem ıcmem yasaktı..ve ogece ogleye kadar dılaltı haplarıı...2yı gecıyodu acıl aldılar ve narkoz vermıyecem ayıltamayabılırım dedı epıdurel dogumla kızımı aldılar..bana gösterdıklerınde ılk soyledıgım sey'bu cok kucuk'inanılmaz bıseydı ..ve kızımı alıp goturduler ve 10 gun sonra kucagıma alabıldım mınıgımıı...tansıyonumu dusuremedıklerı ıcın 2 gun yogun bakımda tutuldum beyın kanaması gecırme rıskım varmıs..ve ne garıp kı bız bunları hersey olup bıttıkten sonra oyle dınlıyoruz ve bunları bızmı yasadık dıyoruzz...cok sukurkı rabbım bebeklerımızı bıze bızlerı eslerımıze bağışladıı...benım kuzum 2040gr 44 cm dogdu ...cok sukur suan 7300 gr 66,5 cm ..henuz dıslerımız yok cıkma belırtılerımız var yerlerı bellı oldu...henuz oturamıyoruz ama ne olursa olsun cok sukur allahıma bu kadar buyudu ya
benım hıkayemde boyle kızlarrr hepımızınkı bırbırmızn aynısııı
canım sanda çok geçmiş olsun hepimizin hikayesi acı ama sonu mutlu neysekimerhaba ..
yazılarınızı okudukca o gunlerımı hatırladım..aynı seylerı yasamaısız bızı bıtek bız anlarız..bunu yasamayanlara anlatınca masal gıbı gelıyo onlara...
bende 05 martta şiddetli preklemsı nedenıyle doguma alındım.şişlikten yatagıma yatıp kalkamıyodum ama ben tuzdan dolayı sıstıgımı dusunuyodum ne salakmısım:)bebegımde gelısım gerılıgı hep vardı koldan ıgneye baslamıstık ama tansıyon problemım hıc cıkmamıstı..4 martta kontrol amaclı hast.yattım ve o gece basladı hersey.kasıklarımda kasılmalarımla bırlıkte sısme terlıksız yuruyodum artık cunku gırmıyodu ayagıma..dokt.verdıgı seylerden baska bısey yemem ıcmem yasaktı..ve ogece ogleye kadar dılaltı haplarıı...2yı gecıyodu acıl aldılar ve narkoz vermıyecem ayıltamayabılırım dedı epıdurel dogumla kızımı aldılar..bana gösterdıklerınde ılk soyledıgım sey'bu cok kucuk'inanılmaz bıseydı ..ve kızımı alıp goturduler ve 10 gun sonra kucagıma alabıldım mınıgımıı...tansıyonumu dusuremedıklerı ıcın 2 gun yogun bakımda tutuldum beyın kanaması gecırme rıskım varmıs..ve ne garıp kı bız bunları hersey olup bıttıkten sonra oyle dınlıyoruz ve bunları bızmı yasadık dıyoruzz...cok sukurkı rabbım bebeklerımızı bıze bızlerı eslerımıze bağışladıı...benım kuzum 2040gr 44 cm dogdu ...cok sukur suan 7300 gr 66,5 cm ..henuz dıslerımız yok cıkma belırtılerımız var yerlerı bellı oldu...henuz oturamıyoruz ama ne olursa olsun cok sukur allahıma bu kadar buyudu ya
benım hıkayemde boyle kızlarrr hepımızınkı bırbırmızn aynısııı
canım sanada çok geçmiş olsun ben de 3 hastane gezdim canımherkese merhabalar ne yazıkki herkes preaklampsi yaşayıpta bebeğini kucağına alamıyor.ben geçen eylül ayında 6 buçuk aylık bebeğimi kaybettim.öyle şeyler yaşadım ki.tam bir kabustu.hamile kalmıştım çok mutluydum.ama hamileliğimin başından itibaren hep bir sorunla karşılaşıyodum hamileliğin getirdiği şeyler diyor ve her seferinde doktoruma koşuyordum ona çok güveniyordum çünkü.ablamın 15 sene önceki yeğenimin doğum doktoruydu.sürekli sıkıntılarım oluyor fakat doktor sen evhamlısın biraz rahat ol diyordu bana.3 aydan sonra ayakkabılarım ayağıma olmamaya başlamıştı.hiç kilo almamama rağmen davul gibi şiştim.5 aylıkken kaşınmaya başladım ama ne kaşıntı deli oluyordum kaşıya kaşıya ellerimi ayaklarımı.hiç alakası yokken beni cildiyeye gönderdi doktorum oysa ben zehirlenmeye başlamışım.daha sonra kanamam oldu.güya rahmimde yara varmış.hep ultrasona girdim hiç anlayamadı doktor.bu arada detaylı ultrasona bile girdim.başıma gelen herşeyde ağlaya ağlaya doktora koşuyodum.ama teşhisim konulamadı taki bir gün mide bulantım ve kusmamla nerden aklıma geldi bilmiyorum tansiyonumu ölçtüm ve yüksekti.aradım doktoru beni çağırdı.2 gün beni sırf para koparabilmek için klinikte tuttu.ben hala hayati tehlikemin olduğunun farkında değilim.suyumun azaldığını söylediler.ve anlayamadığım bir sürü terim sıraladılar.ve en son tam 600 milyonluk tahlil istedi bizden yaptırdık.gündüzleri klinikte geceleri evdeydim ve geceleri köpük çıkara çıkara kusuyodum.en son cuma akşamı artık benim yapabilecek bişeyim yok üniversite hastanesine gidin dedi.ve eşime acı gerçeği açıklamış.ama bana hiç bişey demediler.cts günü çapa ve cerrahpaşaya gittik ama hastaneler doğum olabilir kuvez yok bebeği koyacak dediler.ben hala diyorum ki ne doğumu ya ben sadece kontrole geldim diyorum ne safmışım meğerse annemler benim pijamalarımı herşeyimi alıp beni hastaneye yatırmaya götürüyorlarmış.en sonunda artık eşim anlattı.o anda çok güçlüydüm ben herşeye zırlayan ağlayan ben gerçekten güçlüydüm.daha sonra doktoru aradık hastaneler kabul etmiyor ne yapıcaz dedik.hastanelerin prenatoloji bölüm profosörlerinin telefon numaralarını verdi.ancak muayahanelerine gidip ondan sonra hastaneye yatış olabileceğini söyledi.bu arada cts günü saat 1 buçuk falan.birini aradık ancak 10 gün sonraya muayene tarihi verebiliriz dedi.öbürünü aradık 15 dakikada gelebilirseniz.gelin doktor çıkacak dediler.ama muayahaneye o kadar uzaktık ki.yetişmemiz mümkün değildi.ama allahım yardım etti ve gittiğimiz de doktor daha çıkmamıştı.ultrasona aldı ve sen komaya giricen kızım hemen yatman lazım yatışını yaptırıyorum arıyorum çapayı hemen dedi.yani 400 milyon muayene ücretini verdikten sonra yer olmayn kapısından geri çevrildiğimiz hastaneye yattım.yoğun bakımda artık son safhasındaymışım ne yapılsa fayda etmedi.zaten ümitsiz vaka diye bakılıyodum.bebek yaşasada sağlıklı olmaz 2 hafta gelişme geriliği var diyorlardı.ve o gece kusmayla bebeğimi kaybettim.o anı hiç unutamıyorum kustum kustum ultrason cihazını getirdiler ve bebeğinizin kalp atışlarıı durmuş dediler.şimdi ne olacak dediğimizde o kadar kolay bişekilde suni sancı vericez doğurucak dediler.ben yalvarıyorum ne olur sezeryene alın diye keyfi sezeryene alamayız dediler.ve 3 gün boyunca 6 saatte bir alttan ilaç atıılar.gelip gidip açılma varmı diye bakıyorlardı.altımda sonda.bi kolumda serum bi kolumda tansiyon aleti.3 gün bu şekilde yoğun bakımda yattıktan sonra doğum yaptım.doğum masasınada bırakıp gittiler beni.yanıma gelmiyorlar bağırıyorum doğuruyorum diye hiç aldırış etmiyorlar.en son artık bebeğin çıktığını hissederken geldiler.ve doğum oldu.gözlerimi kapadım görmek istemedim bebeğimi.ve sonra kabus dolu günler devam etti.psikolojik tedavi gördüm.her gün gece gündüz ağladım.ama yoğun bakımda yatarken o kadar güçlüymüşüm ki ablam bana dedi ki ben bile senin kadar güçlü olamazdım.hep ailemi eşimi üzmemek için onları teselli etmeye çalıştım.ama hastaneden çıktıktan sonra daha zordu herşey.tekrar hamile kalmalıydım.bebeğimi kaybettiğim gece daha doğum bile olmadan ablama demişim ki benim hemen tekrar hamile kalmam lazım ablam birdaha hiç düşünmezsin sanıyodum eminmisin dedi.evet dedim.çünkü beni ayakta tutabilecek tek şey bebekti.kimselerle görüşmedim.hayata küstüm.ve 40 ım çıktıktan sonra riskli gebelikler profosoru olan bir doktora gidip raporlarımızı gösterdik.bundan sonra ne yapmalıyız diye.sen şu an yaşadığına şükretmelisin dedi.tahliler istedi.ve gebe kal gel dedi.ve ben tam 7 ay sonra hamile kaldım.şu an 30 haftalığım bu doktorun kontrolundeyim.16.haftadan beri preaklampsi riskimin olup olmadığına bakıyor.streslerle dolu bir hamilelik.hastane fobisi var şu anda bende hastaneye gittiğim anda fenalaşıyorum.ve bu sebepten şekerim çıktı.hergün 6 kere şekerimi ölçüyorum.parmaklarım delik deşik oldu.ama olsun herşey güzel olsunda sonumuz iyi olsunda ne yapalım.aslında şunu anladım ki preaklampsinin teşhisi çok önceden konnulabiliyormuş ama şu anki doktorumun dediği gibi bir tedavisi aslında yok sadece sıkı takip ve perinatoloji doktorlarının takibinde olmak gerek.çok uzun oldu biliyorum ama içimi dökmek istedim sizlere.
herkese merhabalar ne yazıkki herkes preaklampsi yaşayıpta bebeğini kucağına alamıyor.ben geçen eylül ayında 6 buçuk aylık bebeğimi kaybettim.öyle şeyler yaşadım ki.tam bir kabustu.hamile kalmıştım çok mutluydum.ama hamileliğimin başından itibaren hep bir sorunla karşılaşıyodum hamileliğin getirdiği şeyler diyor ve her seferinde doktoruma koşuyordum ona çok güveniyordum çünkü.ablamın 15 sene önceki yeğenimin doğum doktoruydu.sürekli sıkıntılarım oluyor fakat doktor sen evhamlısın biraz rahat ol diyordu bana.3 aydan sonra ayakkabılarım ayağıma olmamaya başlamıştı.hiç kilo almamama rağmen davul gibi şiştim.5 aylıkken kaşınmaya başladım ama ne kaşıntı deli oluyordum kaşıya kaşıya ellerimi ayaklarımı.hiç alakası yokken beni cildiyeye gönderdi doktorum oysa ben zehirlenmeye başlamışım.daha sonra kanamam oldu.güya rahmimde yara varmış.hep ultrasona girdim hiç anlayamadı doktor.bu arada detaylı ultrasona bile girdim.başıma gelen herşeyde ağlaya ağlaya doktora koşuyodum.ama teşhisim konulamadı taki bir gün mide bulantım ve kusmamla nerden aklıma geldi bilmiyorum tansiyonumu ölçtüm ve yüksekti.aradım doktoru beni çağırdı.2 gün beni sırf para koparabilmek için klinikte tuttu.ben hala hayati tehlikemin olduğunun farkında değilim.suyumun azaldığını söylediler.ve anlayamadığım bir sürü terim sıraladılar.ve en son tam 600 milyonluk tahlil istedi bizden yaptırdık.gündüzleri klinikte geceleri evdeydim ve geceleri köpük çıkara çıkara kusuyodum.en son cuma akşamı artık benim yapabilecek bişeyim yok üniversite hastanesine gidin dedi.ve eşime acı gerçeği açıklamış.ama bana hiç bişey demediler.cts günü çapa ve cerrahpaşaya gittik ama hastaneler doğum olabilir kuvez yok bebeği koyacak dediler.ben hala diyorum ki ne doğumu ya ben sadece kontrole geldim diyorum ne safmışım meğerse annemler benim pijamalarımı herşeyimi alıp beni hastaneye yatırmaya götürüyorlarmış.en sonunda artık eşim anlattı.o anda çok güçlüydüm ben herşeye zırlayan ağlayan ben gerçekten güçlüydüm.daha sonra doktoru aradık hastaneler kabul etmiyor ne yapıcaz dedik.hastanelerin prenatoloji bölüm profosörlerinin telefon numaralarını verdi.ancak muayahanelerine gidip ondan sonra hastaneye yatış olabileceğini söyledi.bu arada cts günü saat 1 buçuk falan.birini aradık ancak 10 gün sonraya muayene tarihi verebiliriz dedi.öbürünü aradık 15 dakikada gelebilirseniz.gelin doktor çıkacak dediler.ama muayahaneye o kadar uzaktık ki.yetişmemiz mümkün değildi.ama allahım yardım etti ve gittiğimiz de doktor daha çıkmamıştı.ultrasona aldı ve sen komaya giricen kızım hemen yatman lazım yatışını yaptırıyorum arıyorum çapayı hemen dedi.yani 400 milyon muayene ücretini verdikten sonra yer olmayn kapısından geri çevrildiğimiz hastaneye yattım.yoğun bakımda artık son safhasındaymışım ne yapılsa fayda etmedi.zaten ümitsiz vaka diye bakılıyodum.bebek yaşasada sağlıklı olmaz 2 hafta gelişme geriliği var diyorlardı.ve o gece kusmayla bebeğimi kaybettim.o anı hiç unutamıyorum kustum kustum ultrason cihazını getirdiler ve bebeğinizin kalp atışlarıı durmuş dediler.şimdi ne olacak dediğimizde o kadar kolay bişekilde suni sancı vericez doğurucak dediler.ben yalvarıyorum ne olur sezeryene alın diye keyfi sezeryene alamayız dediler.ve 3 gün boyunca 6 saatte bir alttan ilaç atıılar.gelip gidip açılma varmı diye bakıyorlardı.altımda sonda.bi kolumda serum bi kolumda tansiyon aleti.3 gün bu şekilde yoğun bakımda yattıktan sonra doğum yaptım.doğum masasınada bırakıp gittiler beni.yanıma gelmiyorlar bağırıyorum doğuruyorum diye hiç aldırış etmiyorlar.en son artık bebeğin çıktığını hissederken geldiler.ve doğum oldu.gözlerimi kapadım görmek istemedim bebeğimi.ve sonra kabus dolu günler devam etti.psikolojik tedavi gördüm.her gün gece gündüz ağladım.ama yoğun bakımda yatarken o kadar güçlüymüşüm ki ablam bana dedi ki ben bile senin kadar güçlü olamazdım.hep ailemi eşimi üzmemek için onları teselli etmeye çalıştım.ama hastaneden çıktıktan sonra daha zordu herşey.tekrar hamile kalmalıydım.bebeğimi kaybettiğim gece daha doğum bile olmadan ablama demişim ki benim hemen tekrar hamile kalmam lazım ablam birdaha hiç düşünmezsin sanıyodum eminmisin dedi.evet dedim.çünkü beni ayakta tutabilecek tek şey bebekti.kimselerle görüşmedim.hayata küstüm.ve 40 ım çıktıktan sonra riskli gebelikler profosoru olan bir doktora gidip raporlarımızı gösterdik.bundan sonra ne yapmalıyız diye.sen şu an yaşadığına şükretmelisin dedi.tahliler istedi.ve gebe kal gel dedi.ve ben tam 7 ay sonra hamile kaldım.şu an 30 haftalığım bu doktorun kontrolundeyim.16.haftadan beri preaklampsi riskimin olup olmadığına bakıyor.streslerle dolu bir hamilelik.hastane fobisi var şu anda bende hastaneye gittiğim anda fenalaşıyorum.ve bu sebepten şekerim çıktı.hergün 6 kere şekerimi ölçüyorum.parmaklarım delik deşik oldu.ama olsun herşey güzel olsunda sonumuz iyi olsunda ne yapalım.aslında şunu anladım ki preaklampsinin teşhisi çok önceden konnulabiliyormuş ama şu anki doktorumun dediği gibi bir tedavisi aslında yok sadece sıkı takip ve perinatoloji doktorlarının takibinde olmak gerek.çok uzun oldu biliyorum ama içimi dökmek istedim sizlere.
perinatoloji doktorları riskli gebelere bakan doktor.yani bu konuda farklı eğitim almış oluyorlar.makineleri ultrason cihazları çok farklı.şu anda benim doktorum istanbulda 2 tane özel ultrason cihazı olan doktorlardan biri.eğere daha önceki hamileliğimde başında buna gitseymişim böyle bir riskimin olup olmadığını söylermiş.bebeğe giden kan akımlarına bakarak eşinin bebeği besleyip beslemediğine bakıyor.çok ayrıntılı olarak.alahım inşallah sonuna kadar bir problemle karşılaşmadan bebeğimi bu sefer kucağıma alabilirim.dua edin bana ne olur.
herkese merhabalar ne yazıkki herkes preaklampsi yaşayıpta bebeğini kucağına alamıyor.ben geçen eylül ayında 6 buçuk aylık bebeğimi kaybettim.öyle şeyler yaşadım ki.tam bir kabustu.hamile kalmıştım çok mutluydum.ama hamileliğimin başından itibaren hep bir sorunla karşılaşıyodum hamileliğin getirdiği şeyler diyor ve her seferinde doktoruma koşuyordum ona çok güveniyordum çünkü.ablamın 15 sene önceki yeğenimin doğum doktoruydu.sürekli sıkıntılarım oluyor fakat doktor sen evhamlısın biraz rahat ol diyordu bana.3 aydan sonra ayakkabılarım ayağıma olmamaya başlamıştı.hiç kilo almamama rağmen davul gibi şiştim.5 aylıkken kaşınmaya başladım ama ne kaşıntı deli oluyordum kaşıya kaşıya ellerimi ayaklarımı.hiç alakası yokken beni cildiyeye gönderdi doktorum oysa ben zehirlenmeye başlamışım.daha sonra kanamam oldu.güya rahmimde yara varmış.hep ultrasona girdim hiç anlayamadı doktor.bu arada detaylı ultrasona bile girdim.başıma gelen herşeyde ağlaya ağlaya doktora koşuyodum.ama teşhisim konulamadı taki bir gün mide bulantım ve kusmamla nerden aklıma geldi bilmiyorum tansiyonumu ölçtüm ve yüksekti.aradım doktoru beni çağırdı.2 gün beni sırf para koparabilmek için klinikte tuttu.ben hala hayati tehlikemin olduğunun farkında değilim.suyumun azaldığını söylediler.ve anlayamadığım bir sürü terim sıraladılar.ve en son tam 600 milyonluk tahlil istedi bizden yaptırdık.gündüzleri klinikte geceleri evdeydim ve geceleri köpük çıkara çıkara kusuyodum.en son cuma akşamı artık benim yapabilecek bişeyim yok üniversite hastanesine gidin dedi.ve eşime acı gerçeği açıklamış.ama bana hiç bişey demediler.cts günü çapa ve cerrahpaşaya gittik ama hastaneler doğum olabilir kuvez yok bebeği koyacak dediler.ben hala diyorum ki ne doğumu ya ben sadece kontrole geldim diyorum ne safmışım meğerse annemler benim pijamalarımı herşeyimi alıp beni hastaneye yatırmaya götürüyorlarmış.en sonunda artık eşim anlattı.o anda çok güçlüydüm ben herşeye zırlayan ağlayan ben gerçekten güçlüydüm.daha sonra doktoru aradık hastaneler kabul etmiyor ne yapıcaz dedik.hastanelerin prenatoloji bölüm profosörlerinin telefon numaralarını verdi.ancak muayahanelerine gidip ondan sonra hastaneye yatış olabileceğini söyledi.bu arada cts günü saat 1 buçuk falan.birini aradık ancak 10 gün sonraya muayene tarihi verebiliriz dedi.öbürünü aradık 15 dakikada gelebilirseniz.gelin doktor çıkacak dediler.ama muayahaneye o kadar uzaktık ki.yetişmemiz mümkün değildi.ama allahım yardım etti ve gittiğimiz de doktor daha çıkmamıştı.ultrasona aldı ve sen komaya giricen kızım hemen yatman lazım yatışını yaptırıyorum arıyorum çapayı hemen dedi.yani 400 milyon muayene ücretini verdikten sonra yer olmayn kapısından geri çevrildiğimiz hastaneye yattım.yoğun bakımda artık son safhasındaymışım ne yapılsa fayda etmedi.zaten ümitsiz vaka diye bakılıyodum.bebek yaşasada sağlıklı olmaz 2 hafta gelişme geriliği var diyorlardı.ve o gece kusmayla bebeğimi kaybettim.o anı hiç unutamıyorum kustum kustum ultrason cihazını getirdiler ve bebeğinizin kalp atışlarıı durmuş dediler.şimdi ne olacak dediğimizde o kadar kolay bişekilde suni sancı vericez doğurucak dediler.ben yalvarıyorum ne olur sezeryene alın diye keyfi sezeryene alamayız dediler.ve 3 gün boyunca 6 saatte bir alttan ilaç atıılar.gelip gidip açılma varmı diye bakıyorlardı.altımda sonda.bi kolumda serum bi kolumda tansiyon aleti.3 gün bu şekilde yoğun bakımda yattıktan sonra doğum yaptım.doğum masasınada bırakıp gittiler beni.yanıma gelmiyorlar bağırıyorum doğuruyorum diye hiç aldırış etmiyorlar.en son artık bebeğin çıktığını hissederken geldiler.ve doğum oldu.gözlerimi kapadım görmek istemedim bebeğimi.ve sonra kabus dolu günler devam etti.psikolojik tedavi gördüm.her gün gece gündüz ağladım.ama yoğun bakımda yatarken o kadar güçlüymüşüm ki ablam bana dedi ki ben bile senin kadar güçlü olamazdım.hep ailemi eşimi üzmemek için onları teselli etmeye çalıştım.ama hastaneden çıktıktan sonra daha zordu herşey.tekrar hamile kalmalıydım.bebeğimi kaybettiğim gece daha doğum bile olmadan ablama demişim ki benim hemen tekrar hamile kalmam lazım ablam birdaha hiç düşünmezsin sanıyodum eminmisin dedi.evet dedim.çünkü beni ayakta tutabilecek tek şey bebekti.kimselerle görüşmedim.hayata küstüm.ve 40 ım çıktıktan sonra riskli gebelikler profosoru olan bir doktora gidip raporlarımızı gösterdik.bundan sonra ne yapmalıyız diye.sen şu an yaşadığına şükretmelisin dedi.tahliler istedi.ve gebe kal gel dedi.ve ben tam 7 ay sonra hamile kaldım.şu an 30 haftalığım bu doktorun kontrolundeyim.16.haftadan beri preaklampsi riskimin olup olmadığına bakıyor.streslerle dolu bir hamilelik.hastane fobisi var şu anda bende hastaneye gittiğim anda fenalaşıyorum.ve bu sebepten şekerim çıktı.hergün 6 kere şekerimi ölçüyorum.parmaklarım delik deşik oldu.ama olsun herşey güzel olsunda sonumuz iyi olsunda ne yapalım.aslında şunu anladım ki preaklampsinin teşhisi çok önceden konnulabiliyormuş ama şu anki doktorumun dediği gibi bir tedavisi aslında yok sadece sıkı takip ve perinatoloji doktorlarının takibinde olmak gerek.çok uzun oldu biliyorum ama içimi dökmek istedim sizlere.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?