2,5 yıllık evliyim 1,5 aylık hamileyim eşimle sorunlarımız olsada düzeliyorduk ama bu evlilik hep kafamda bir soru işaretiydi benim için. Sebebi aile sorunları, kültür farklılığı, eşimin bana karşı hoşuma gitmeyen hareketleri… evliliğimizin ilk başında çok yıprandım tartışmasız bir günümüz geçmiyordu zaman geçtikçe daha çok her şey oturdu iyi gidiyorduk fakat bazı şeyler bana çok dokunuyordu ailesinin tavırları ve maddi sorunlar… üzerimde hep bir baskı hissediyordum ben en mükemmel gelin olmalıydım, evim dört dörtlük olacak kocamın sözünü dinlemeliydim bunları bana söyleyen kaynanam ve görümcelerim. Eşim de onlardan mı etkilendi bilmiyorum ama o da bana baskı yapmaya başladı yaptığım yemeğe kulp bulmalar, temizliğimi beğenmeme… oysa ne kadar çok özeniyordum evime her şeye elimden gelenin fazlasını yapıyordum ama yok yetmiyordu. Eşimle farklı kafa yapılarımız olduğunu anladım. Neyse bunlardan dolayı artık boşanma noktasına gelmiştik sonra barıştık bana karşı daha farklı oldu iyi güzel gidiyoruz derken fakat ben yinede kafamda soru işaretleri varken, böyle bir hayatı gerçekten istiyor muyum, şuan gerçekten mutlu muyum diye sorgularken hamile olduğumu öğrendim. Hiç hazır hissetmiyordum kendimi. Eşim istiyordu etrafta herkes hadi çocuk yapın artık diye söyleniyordu. Kimse benim halimi düşüncemi bilmiyor tabi zannediyorlar ki her şey güllük gülistanlık bi çocukları eksik. Çevredende soğudum eşimden de evliliktende bıktımm kendimi bi robot gibi hissediyorum… çocuk doğurmaya proglamlanmış, işi gücü kocasını memnun etmek olan, temizlik ve yemek yapmak olan bir robot. Buradaki insanlar bana böyle hissettiriyor eşimin memleketindeyiz. O kadar sıkıldım ve bunaldım ki bazı şeylerden kimsenin yüzünü göresim yok ne eşimin akrabalarını ne kaynanamı ne görümceleri zaten anlaşamıyoruz tahammülüm kalmadı istemiyorum beni benlikten çıkarıyorlar her ne kadar mesafe de koysam yinede olmuyor işte burada tek çevrem eşimin sülalesi. Çalışmıyorum bi ara iş baktım öyle fazla bir iş yok bide benim alanımda. Eşimle arada çıkar gezeriz ama bu ara yoğun çalışıyor hep mesai yapıyor. Dün çok kötü tartıştık eşimle bayadır tartışmıyorduk bana bağırdı durdu hamile halimle birazcık beklediğim ilgi bile ona çok geldi. Şakayla karışık sen ne alcan bize dedim eşim de param yok dedi. Maddi sıkıntımız hep oldu ama şuan koyuyor bu lafları. Onu geçtim bir ilgi istedim diye bağırıp çağırıyor. Kendi kendime diyorum ki gerçekten sen ve çocuğun böyle bir hayatı hak ediyor musun. Herkes hamile olduğunda sevinir heyecanlanır alışveriş yapar hayal kurar ben sürekli endişe, korku içindeyim. Eşime hep taşınmak istediğimi söyledim başka yere gidelim ne olur dedim hep bir şeyleri bahane etti. Daha önce tolere edebilirim dediğim şeyleri artık hiç edemiyorum valla bu ev bu hayat bana çok yabancı geliyor. Ne yapacağım inanın bilmiyorum ailem her zaman arkamda şükürler olsun hep arayıp soruyorlar motive ediyorlar ama eşim böyle değil tek düşündüğü şey iş iş para para. O kadar çalıştığına değse hadi yine eyvallah ama bana bir hediyeyi bile çok gördü almadı. Normalde öyle bana şunu bunu al diyen biri değilim ilk defa böyle bir şey dedim. Sebebi onu saklamaktı. Ona göre ben hiç konuşmayayım eve gelsin aman dırdır yapmayayım streslidir onun moduna göre hareket edeyim yeter ama benimde sabrım bi yere kadar ben ne hayaller kuruyorum onun böyle umarsız olması canımı sıkıyor bide çok istiyordu çocuğu. Anasının onun bunun lafıyla istedi demekki. Şimdi o kadar kızıyorum ki kendime böyle emin olamadığım bir evliliğe neden çocuk getiriyorum diye. Neden daha fazla dikkat etmedim diye. Neden her şeyi en baştan kesip atmadım diye vs bir ton düşünceler var kafamda. Biliyorum bebeğimin hiç bi suçu yok ama ona bu şekilde nasıl güzel bir hayat vereceğim sürekli mutsuz bir anne ve saçma ortamlar görmeye hakkı var mı. Annesi mutlu mu ki o mutlu olsun. Canım yanıyor ne yapayım