Başlık bile bulamıyorum..

perihanteyze .!.:

Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..

Genişletmek için tıkla...

perihanteyze .!.:

Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..

Genişletmek için tıkla...

perihanteyze .!.:

Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..

Genişletmek için tıkla...

perihanteyze .!.:

Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..

Genişletmek için tıkla...

umutluev .!.:

erkeklerin çoğu aynı ya. kötüsü gidecek de iyisi mi gelecek sanki amannn hayatını yaşa bencil ol bencillik yap eşinden para iste dışarıda gez dolaş. kendini sev kendine yet. işin özü kendine yetmek..

Genişletmek için tıkla...

perihanteyze .!.:

Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..

Genişletmek için tıkla...