- 9 Mayıs 2021
- 118
- 157
- Konu Sahibi Asosyalkiz
- #1
kızlar merhaba. Uzun zamandır yazmak istiyordum bu konuyu içimi dökmek için fikir alabilmek için.
ben 2 yıllık evli çalışan bir kadınım çalışmaya başladıktan tam bir sene sonra evlendim. Ama annem yüzünden sanki çok büyük bir hata yapmış gibi hissettim ve halen de hissediyorum ara ara. İlk zamanlarda psikolojimi bozacak dereceye gelmişti şu an daha iyi ama hala aklıma geldikçe ona karşı soğukluğum geçmiyor. Biz onla zaten bir ana kız gibi olmadık çocukluğumun çoğu onun hem fiziksel ve psikolojik şiddetinin travmasıyla geçti. Ben okulumu seven okuyacam meslek sahibi olacam diye söz vermiştim kendime. hiç bi şekilde annemin desteği olmadı bu konuda zaten sınavlarım oluyordu ev işlerine yardım edemediğim zamanlar bana sayıp sövüp küfürler ediyordu ama babam sen çalış boşver onu diyordu ama yine de kalkıp her işe yardım ediyordum. Dershaneye falan gitmedim lise de staj yaptım 2 sene yazları da staj oluyordu para veriyorlardı staj için kurum. o parayla telefonumu aldım kalanını babama verdim babam dershaneye yollim son sene ben istemedim kendim çalıştım ettim üniversiteyi bitirdim kyk kredisi ile okudum şu an borcunu ödüyorum hala yine onlardan bişey istemedim ve sonunda bir iş sahibi oldum. Tabi o süreçte annemin psikolojik baskısı hep üzerimdeydi. İşe girdiğimde nedense onun iyi kızı oldum anasına para yollarmış anası ne isterse onu yapacakmış vs. Ama ben o okul okuduğum süreçte her iki kelimesinden biri meslek sahibi olsan ne yazar sıçayım senin kazanacağın paraya diyordu her Allah’ın günü. Neyse sevdiğim biri vardı aynı meslekten bir sene çalıştım evlenmek istedik artık annemin çocuğa dediği ilk şey kızımı ben kuru kuru vermem işi var onun her ay para yollicaksınız bana ben ne kadar istersem neye uğradığını şaşırdı eşim. Nişanı kınayı düğünü herşeyi eşime yükledi çeyizimi kendim iyi kötü bişeyler almaya çalıştım hiç bi şekilde bir kuruş çıkmadı ceplerinden sadece ablama takmışlardı diye bir bilezik aldılar onun da bir kısmını düğünden sonra ben ödedim. Düğün günümüze kadar çektirmediği kalmadı para da para kızım beleşe gitti ağlayıp duruyor yanımda bile millete kızım beleşe gitti diyordu gülerek sözde espri yapıyordu ama ben çok üzülüyordum bişey demiyordum. Çok soğudum kızlar zaten soğuktum iyice irite oldum ondan. Şu an 8 aylık hamileyim çalışamıyorum izinliyim kredi çekip ev aldık eşimle kazandığımız bize anca yetiyor. Doğumda yanıma gelecek annem (biz başka ilde yaşıyoruz eşimle) aradım otobüs biletini eşim alacak babam almasın olmaz sen o parayı bana yolla baban kendi alsın ona da bişey deme diyor. Bebeğimin her şeyini kendim aldım ordan bana bir pijama takımı bebek için minder yastık birde battaniye almış ablam parasını babamdan aldı demişti arıyor beni borcum var bebeğe minder falan aldık yolla parasını diyor. Kızlar derdim para değil benim ama o kadar değersizlik artık beni çok üzüyor bebeğime bile aldığı bir minder gözüne geliyor bu normal mi . Babamın durumu çok iyi ama oda biraz paraya düşkün anneme istediği kadar vermiyor diye sürekli tartışıyorlar ama sonuç olarak durumları bizden kat ve kat iyi. Bende evliyim çocuğum da olacak devir çok zor herşey çok pahalı para yollayamıyorum diye kötü bir evladım diye kendimi suçluyorum bazen. Ama bir elim iyi kötü üzerlerinde her oraya gittiğimde bir sürü hediyeler alıyoruz herkese anneme yine veriyoruz biraz para kardeşlerim üni okuyor arada harçlık yolluyorum elimden geldiği kadar. Ben annemden değer görmedim beni sevmedi en özel en güzel günlerimi hep onun yüzünden ağlayarak geçirdim. Öyle bir kadın için üzülmeli miyim ne olursa olsun annem o benim diyip onun dediğini yapmalı mıyım? Eşimin annesinin bana gösterdiği şevkatin çeyreğini ondan görmedim. Bazen maddi olarak çok destek olamadım onlara evlendim diye büyük suçluluk duyuyorum ama nasibim böyleymiş. Bu beni kötü bir evlat mı yapıyor sizce?
ben 2 yıllık evli çalışan bir kadınım çalışmaya başladıktan tam bir sene sonra evlendim. Ama annem yüzünden sanki çok büyük bir hata yapmış gibi hissettim ve halen de hissediyorum ara ara. İlk zamanlarda psikolojimi bozacak dereceye gelmişti şu an daha iyi ama hala aklıma geldikçe ona karşı soğukluğum geçmiyor. Biz onla zaten bir ana kız gibi olmadık çocukluğumun çoğu onun hem fiziksel ve psikolojik şiddetinin travmasıyla geçti. Ben okulumu seven okuyacam meslek sahibi olacam diye söz vermiştim kendime. hiç bi şekilde annemin desteği olmadı bu konuda zaten sınavlarım oluyordu ev işlerine yardım edemediğim zamanlar bana sayıp sövüp küfürler ediyordu ama babam sen çalış boşver onu diyordu ama yine de kalkıp her işe yardım ediyordum. Dershaneye falan gitmedim lise de staj yaptım 2 sene yazları da staj oluyordu para veriyorlardı staj için kurum. o parayla telefonumu aldım kalanını babama verdim babam dershaneye yollim son sene ben istemedim kendim çalıştım ettim üniversiteyi bitirdim kyk kredisi ile okudum şu an borcunu ödüyorum hala yine onlardan bişey istemedim ve sonunda bir iş sahibi oldum. Tabi o süreçte annemin psikolojik baskısı hep üzerimdeydi. İşe girdiğimde nedense onun iyi kızı oldum anasına para yollarmış anası ne isterse onu yapacakmış vs. Ama ben o okul okuduğum süreçte her iki kelimesinden biri meslek sahibi olsan ne yazar sıçayım senin kazanacağın paraya diyordu her Allah’ın günü. Neyse sevdiğim biri vardı aynı meslekten bir sene çalıştım evlenmek istedik artık annemin çocuğa dediği ilk şey kızımı ben kuru kuru vermem işi var onun her ay para yollicaksınız bana ben ne kadar istersem neye uğradığını şaşırdı eşim. Nişanı kınayı düğünü herşeyi eşime yükledi çeyizimi kendim iyi kötü bişeyler almaya çalıştım hiç bi şekilde bir kuruş çıkmadı ceplerinden sadece ablama takmışlardı diye bir bilezik aldılar onun da bir kısmını düğünden sonra ben ödedim. Düğün günümüze kadar çektirmediği kalmadı para da para kızım beleşe gitti ağlayıp duruyor yanımda bile millete kızım beleşe gitti diyordu gülerek sözde espri yapıyordu ama ben çok üzülüyordum bişey demiyordum. Çok soğudum kızlar zaten soğuktum iyice irite oldum ondan. Şu an 8 aylık hamileyim çalışamıyorum izinliyim kredi çekip ev aldık eşimle kazandığımız bize anca yetiyor. Doğumda yanıma gelecek annem (biz başka ilde yaşıyoruz eşimle) aradım otobüs biletini eşim alacak babam almasın olmaz sen o parayı bana yolla baban kendi alsın ona da bişey deme diyor. Bebeğimin her şeyini kendim aldım ordan bana bir pijama takımı bebek için minder yastık birde battaniye almış ablam parasını babamdan aldı demişti arıyor beni borcum var bebeğe minder falan aldık yolla parasını diyor. Kızlar derdim para değil benim ama o kadar değersizlik artık beni çok üzüyor bebeğime bile aldığı bir minder gözüne geliyor bu normal mi . Babamın durumu çok iyi ama oda biraz paraya düşkün anneme istediği kadar vermiyor diye sürekli tartışıyorlar ama sonuç olarak durumları bizden kat ve kat iyi. Bende evliyim çocuğum da olacak devir çok zor herşey çok pahalı para yollayamıyorum diye kötü bir evladım diye kendimi suçluyorum bazen. Ama bir elim iyi kötü üzerlerinde her oraya gittiğimde bir sürü hediyeler alıyoruz herkese anneme yine veriyoruz biraz para kardeşlerim üni okuyor arada harçlık yolluyorum elimden geldiği kadar. Ben annemden değer görmedim beni sevmedi en özel en güzel günlerimi hep onun yüzünden ağlayarak geçirdim. Öyle bir kadın için üzülmeli miyim ne olursa olsun annem o benim diyip onun dediğini yapmalı mıyım? Eşimin annesinin bana gösterdiği şevkatin çeyreğini ondan görmedim. Bazen maddi olarak çok destek olamadım onlara evlendim diye büyük suçluluk duyuyorum ama nasibim böyleymiş. Bu beni kötü bir evlat mı yapıyor sizce?
