merhabalar
ben siteye yeni üye oldum aklıma gelen şeyler oldukça bakıyordum...9 yaşında bir kızım var ve 10 haftalık hamileyim.bende bu ruhani buhran
) bir akşam kayınvalidemlerde yemek yerken meydana geldi.bir an ateş bastı kafam bi sersemleşti kendimi balkona attım hemen .sonra ki gunler sokaktaki insanlara bakıp ne şanslılar hayattan ne beklentileri var acaba gibi enteresan şeyler düşünmeye başladım.o zaman kızım 1.5 yaşında falandı bende çalışıyordum .uzun bir sure melankolik bir yaşam surdumki ben çok enerjık deli dolu yerinde durmayan biriyim..görümcem panik ataktı ...devamlı onu görürdum ya kendinden geçmiş olarak yada balokndan atlamaya çalışması olarak.o zaman acaba neden boyle hissediyor ne hissediyorda bu duruma geldi deyip merak ederdim ve elimden geldiğinced yardımcı olmaya çalışırdım...diğer görümcem şeker hastasıydı tip1 devamlı şekeri ya çıkar ya düşer habire iğne olurdu ...bunlar beni çok etkildei ve bazı özel durumlar .bıgın bende patlayıverdim:) en başda kabullenmedim benim yapım tuhaftır hep her kötü olaydan bir mutluluk çıkarmaya çalışırım sahiplenöedğim şey bana ait degildir kafasındaydım.sonra başım ağrıyo ur mu var kalbim çarpıntı yapıo bişey mi var gitmediğim doktor kalmadı .artık doktor neyin var diye sorunca direkt ağlamaya başlıyordum:) sonra bir tanıdığımız vardı nörolog ondan bir psikolog onermesini istedim.adam bana dediki sağlıgında çok kotu bir problem varmı yok .yakın arkadaşların varmı var dedim .onlara anlat kızım dedi bana derdini..psikologlar seni alır karşısına anlat bakalım der anlatırsın bazen anlatamazsın ...psikiytri sana bol keseden ilaç yazar hangi ilaç ruhsal bir problemi çözer dedi sadece o an için geçici bir rahatlama sağlar ve sen istemezsende ilaca bağımlı olabilirsin dedi ....hiç mi kimsen yok geç aynanın karşısına bağır çağır ağla anlat dedi ....en iyi ilaç senin içindedir dedi....daha çok uzun sürer ben aklıma gelenşeri yazdım ...velhasıl ondan once güzel paralar bayılıp gittiğim prof.lar saatlerinde bakıp toplantım var kısa keselim dedikden sonra biizm tanıdık doktora da gittikden sonra kendi ilacımı kendi içimde yaptım ve oluruna bıraktım...ki bende çok çarpıntı bi tuhaflaşma hissi vardı halen de oluyo .ama madem bişi olmuyo zamanımı harcamamaya karar verdim.herşe Allahın elinde ne derse ol oluyo .arabaya zorla binerdim hemen nefesim tıkanır kalbim gum gum giderdi..artık bıraktım napiyim ..bazen geçip aynaya savarım söverim :) şimdi hamileyim birde doktora giderken çarpıntım oluyo heyecandan aman be diyorum kafamı meşkul edince bakıyorum bişi yok )) çok uzun yazdım artık kusura bakmayın :)
ben siteye yeni üye oldum aklıma gelen şeyler oldukça bakıyordum...9 yaşında bir kızım var ve 10 haftalık hamileyim.bende bu ruhani buhran
) bir akşam kayınvalidemlerde yemek yerken meydana geldi.bir an ateş bastı kafam bi sersemleşti kendimi balkona attım hemen .sonra ki gunler sokaktaki insanlara bakıp ne şanslılar hayattan ne beklentileri var acaba gibi enteresan şeyler düşünmeye başladım.o zaman kızım 1.5 yaşında falandı bende çalışıyordum .uzun bir sure melankolik bir yaşam surdumki ben çok enerjık deli dolu yerinde durmayan biriyim..görümcem panik ataktı ...devamlı onu görürdum ya kendinden geçmiş olarak yada balokndan atlamaya çalışması olarak.o zaman acaba neden boyle hissediyor ne hissediyorda bu duruma geldi deyip merak ederdim ve elimden geldiğinced yardımcı olmaya çalışırdım...diğer görümcem şeker hastasıydı tip1 devamlı şekeri ya çıkar ya düşer habire iğne olurdu ...bunlar beni çok etkildei ve bazı özel durumlar .bıgın bende patlayıverdim:) en başda kabullenmedim benim yapım tuhaftır hep her kötü olaydan bir mutluluk çıkarmaya çalışırım sahiplenöedğim şey bana ait degildir kafasındaydım.sonra başım ağrıyo ur mu var kalbim çarpıntı yapıo bişey mi var gitmediğim doktor kalmadı .artık doktor neyin var diye sorunca direkt ağlamaya başlıyordum:) sonra bir tanıdığımız vardı nörolog ondan bir psikolog onermesini istedim.adam bana dediki sağlıgında çok kotu bir problem varmı yok .yakın arkadaşların varmı var dedim .onlara anlat kızım dedi bana derdini..psikologlar seni alır karşısına anlat bakalım der anlatırsın bazen anlatamazsın ...psikiytri sana bol keseden ilaç yazar hangi ilaç ruhsal bir problemi çözer dedi sadece o an için geçici bir rahatlama sağlar ve sen istemezsende ilaca bağımlı olabilirsin dedi ....hiç mi kimsen yok geç aynanın karşısına bağır çağır ağla anlat dedi ....en iyi ilaç senin içindedir dedi....daha çok uzun sürer ben aklıma gelenşeri yazdım ...velhasıl ondan once güzel paralar bayılıp gittiğim prof.lar saatlerinde bakıp toplantım var kısa keselim dedikden sonra biizm tanıdık doktora da gittikden sonra kendi ilacımı kendi içimde yaptım ve oluruna bıraktım...ki bende çok çarpıntı bi tuhaflaşma hissi vardı halen de oluyo .ama madem bişi olmuyo zamanımı harcamamaya karar verdim.herşe Allahın elinde ne derse ol oluyo .arabaya zorla binerdim hemen nefesim tıkanır kalbim gum gum giderdi..artık bıraktım napiyim ..bazen geçip aynaya savarım söverim :) şimdi hamileyim birde doktora giderken çarpıntım oluyo heyecandan aman be diyorum kafamı meşkul edince bakıyorum bişi yok )) çok uzun yazdım artık kusura bakmayın :)
