Hepinize çok teşekkür ediyorum, çok yapıcı yorumlar gelmiş gercekten. Yazdıklarınızı mutlaka dikkate alacağım.
İlk önce ve şaşkınlıkla sunu fark ettim. Genel anlamda bizi daha yaşlı sanmissiniz sanirim. Kotu niyetle söylemiyorum, sunu anladim yasimiz 42 olsa da, 20 yaşından beri birlikte olduğumuz için (26 evlilik) uzun yıllardır beraberiz ve 40 yas sendromlarinda, orta yas bunalımlarındayiz belki de. 22 senedir gördüğü insan tabi heyecan vermeyecek, rutine donecek (benimki ötesi kabul ediyorum.) Esim 20 yaşına kadar, aslinda bende cıvıl cıvıl gençlikler yaşadık ve birbirimizi bulduk, ikimizde bir parca (özellikle o ) yorulmus, sıkılmış olabiliriz. Ben herseyine takıyorum, o da kafasını dinlemek istiyor vs. Ben konsere, tatile, dost meclisine, gülmeye, oynamaya bayılırım. O hepsini severdi, artik sevmiyor. Daha ağır bir aşamada, oldum bittim benden olgundur (kucuk yasta babasız kalmanın etkisiyle)Simdi bunların bazılarını seviyor ama yalnız. Yalnızlığını cok seviyor, ben benimle huzurlu mutlu olsun, beni istesin, az emek versin, ben mutlu olayım diye ne bileyim bir hafta sonu benimle bir yere kaçsın istiyorum, bunu lutfetmesin, kendi istesin istiyorum. Kararim su kendimi çekiyorum arkadaşlar. Aklimda iki kurs vardi, onların en azından birine yazilacagim, okul zamanı spora devam, psikologa devam. Birkac adım atar, beni kazanır (ama önce eksik olabileceğimi bir anlamali) Derdim bu sureclerde bir hata yapmaması. Umarim hepimiz mutlu oluruz..