Artık duygularımı içimde tutup neredeyse her gece ağlamaktansa duygularımı dışarı boşaltmak ve o zehri akıtmaya karar verdim.
Korunmayı bırakınca hemen isteğim olur diye düşünmüştüm. Ancak bu süreçte insanoğlunun ne kadar çaresiz olduğunu , sabretmenin ne kadar meşakatli ve zor olduğunu , yüce irade karşısında ne kadar aciz olduğumuzu farkettim ve öğrendim.
En derin duyguları sadece rabbimin bildiğini , bazen eşimize bile açamadığımızı anladım. Her bebek haberine sevinirken aynı zamanda kahrolduğumu , aslında öyle olmasa da bu olayı sanki kendi başarısızlığımmış gibi gördüğümü anladım. Bebek sahibi olmanın ya da olamamanın kendime verdiğim değeri ifade etmediğini hatırlattım ve bu duyguyla savaştım.
Artık oluruna bırakmaya karar verdim , bu iş inanma ile de alakalı , ben bu zamana kadar olacağına belki de inanmadım. Ancak 2 aydır sorunum tespit edildi ve tedavisine yönelik çabalarımız var doktorumla. Her nasip vaktine esir , elbette bir gün bize de nasip olacak ve emin olun ki kızlar bizim için o bebekler çok kıymetli olacak. Bizler belki hemen çocukla müjdelendirilenlerlerden olmadık , bizim imtihanimiz meşakatli ve ağır. Çocuk işi sabır işi , uzun bir yol ancak umuyorum ki bu yolun sonu bahar bahçedir