Aslında sürekli dışarı çıkıp geziyorum , arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Hiç boş kalmıyorum ama yine düşünceler beynimi yiyor bunları yazarken bile düşünüyorum kafa olarak o kadar yoruluyorum ki kendimden nefret ediyorum bazen kendimi bir yerlerden atıp kurtulmak istiyorum. Hayatım güzelken sevdiklerim varken, çok güzel bir evliliğim varken şükürler olsun ki ne yapıyorum diyorum kendi kendime...İlaçların randımanını bir ay sonra tam olarak alırsın. İşi düşünmeye başladığında ilgini dağıtacak birşeyler bulman lazım
bir kişi daha söyledi bunu yapmaya başladım inşallah iyi gelirBana paikiyatristim dusuncelerdn kaçamazsın yüzleş demişti. Kaçarsan büyürler demişti. Ben hep kağıda yazdim. En kotu senaryoyu kafamda geçirdiğim seyelri kağıda yazdim. Sonra da bu olay olsa ihtimali ile yuzlesip olmuş gibi kağıda olayi nasıl çözeceğimi de yazdım. Bende çok etkili olmuştu bu teknik. Hala da kullanırım huzursuz hissettiğimde. Olay vuku bulunca kafa rahatlıyor. Kafanda yüzleşmek iyi geliyor. Ama sizin durum için de ise yarar mi bilemem. Deneyebilirsiniz
çok sevindim sizin için çok geçmiş olsun inşallah bende atlatacağımFarklı bir konuda takıntılarla okb rahatsızlığı geçirdim. Hatta açtığım konular var. Bahsettiğiniz ilaçları 1 yıl süreyle kullandım. Kabus gibiydi. Hiç geçmeyecek sanardim. Tamamen iyileştim çok şükür. Ama ben bu süreçte şehir değiştirdim bilmiyorum ya ilaçlar ya da bu değişiklik iyi geldi. Ama geçti gitti. İlaçlarınızı kullanın, eminim geçecektir. Acil şifalar.
Eşimde bunu söyledi doktorda gittiğin hiç bir yerde tutunamazsın dediği için bende acele etmeyip şu an deneme kararı verdim inşallah geçecek Allahın izni ileİşten ayrılmak için acele etmeyin. İlaçların tam etkisini birkaç ay sonra göreceksiniz. Sonrasında pişman olmayın.
Mrb öncelikle tek değilsiniz bu konuda yani hassas bi yapımız var bu sürekli düşünmek çok ince detay düşünmek özellikle bayanlar çok detaycı bunu normal görmek gerekiyor sanırım birazda. Kendini kötü hissetme bu yüzden evet bazı kişiler çok fazla üstünde durmuyor daha rahatlar ama bu onların mizacı buda bizm mizacımız. Bnde son zmanlarda çok iyi değilim ama sevdiğim şeylere vakit ayırmaya çalşıyrm kafamı bu şeklde dağıtıyorum. Bazen oluyor bazen olmuyor. Bi doktora gidicem bnde ama kendini kötü hissettirecek düşünceler geldiğinde onlara ben iyim moralimi bozamazsınz de bu hayat bize kalmıcak arkadaşım herşey geçici bu hayatta. Biliyorum elimizde değil ama en azından bu düşğnceleri olumlu düşğncelerle doldurabiliriz. bazen espriye dalgaya vuruyorum bazı şeyleri yapablrsen yap iyi geliyor seni strese sokuyorsa bu iş evde işe gitmediğini hayal et hayalinde daha mutlumusn mesela Bak ne anlatıcam eşimle oturuoduk çocuk uyandı boğuluyor gibi öksürüo hasta oldu die endişe ettik ağladı vs hasta olsada olsun demi nie endişe ediosun bzde hasta olmadık mi hiç snra çocuk uyandı gece 3 e kadar oturduk çocuk oyun oynuyor öksürük yok hiçbişeyi yok. Eşim dio ki hasta değil ya şuan uyumasamda mutluyum.Herkese Merhabalar Öncelikle,
Bir çok kişide olabileceğini düşünerekten ve bu süreci atlatıp atlatmadığını öğrenmem için destek amaçla yazıyorum bu konuyu. Küçüklükten beri özgüvensiz büyütülmüş ve 25-26 yaşlarından itibaren biraz olsun bu süreci aşabilmeyi becerebilen birisiyim. Hep özgüvensiz büyüdüğümden kendimi ezik görmemden kaynaklı günlük hayatta hep sıkıntı çekmişimdir. Son iki senedir epey yol katettim aslında. Hepsi sevgili eşim sayesinde. En büyük destekçim o. Şu an bu konumda isem hep onun cesaretlendirmesi ile oldu. Hala bayağı gerideyim hala kendimi çok ezik görüyorum hep bir alt sınıf olarak gördüm kendimi maalesef. Ergenlikten beri takıntılarım hep oldu elbette ama son 3-4 aydır inanılmaz ataklar,sinir krizleri geçirir oldum. Yönlendirme ile psikiyatriye gittim. Artık bu noktayı koyan olay iş oldu maalesef. İş yoğunluğu ve aşırı stresli hataya gelmeyen bir işim olduğundan ötürü sürekli takıntılarım arttı. Haftanın 7 günü her gün sabah akşam işi düşünür oldum. Karşımda bir insanla konuşurken bile konuşmadan kopup işi düşünmeye başladım. Psikolojik olarak inanılmaz çöktüm her gün ağlama krizleri, duygusallık beni mahfetti anlayacağınız. Sokakta bir yaşlı görsem bir kedi görsem ağlamaya başladım. Ne bu hayatı kendime ne eşime ne sevdiklerime zindan etmek asla istemezdim elbette. 2 hafta önce doktora gittim ve OKB teşhisi koydu. Xanax ,tranko buskas , Lustral olarak ilaçlarımı yazdı. 2 haftadır paniklerim azaldı gibi çok çok düşünmesemde yine aklım işte veya birisi bir şey dediğinde hala takılıyorum. Ama etrafımda kiler değiştimi söylüyor daha neşeli oldum gibi. Mesela işte hata yapsam öleceğimi düşündüm, sürekli bir yerleri bir şeyleri kontrol ediyorum. Bazen kaza yapıp kolum, bacağım kırılsa çalışmasam bile diye düşündüm. Yıllardır çalışıyorken sanırım sorumluluk ve işlerin üst üste gelmesi panik etti beni. Çıkmak için kesin karar verdim konuşmak için ama güzelde bir işim var herkesle çok iyi anlaşıyorum , şartlarım güzel. Doktor bu iştende çıksam başka bir işede girsem orada da barınamayacağımı çünkü istemsiz olarak sürekli düşündüğümü taktığımı söyledi. 6 ay gibi bir süreçte güzel bir yol izleyebileceğimizi söyledi. Şu an kafa olarak aman ne olursa olsun ölmeyeceğim ya ya da en kötü ölürüm kafasındayım. Biraz değiştim farkındayım. Daha yeni onunda farkındayım ama artık kafamdan bu korkuları takıntıları panikleri silip atmak istiyorum. Yaşayan bilir elimizde değil isteyerek asla olmuyor fakat insanlara bunu anlatmak çok zor. Aman ne takıyorsun demek karşı taraf için çok kolay ama istemsiz yapılan şeyler bunlar. Kafamda neler kurduğumu insanlara söylediğimde şok oluyorlar her şeyi hesaplıyor ve en kötüsünü düşünüyorum. Lafı çok uzattım üzgünüm. Sadece bu durumu yaşayan birileri var ise gerçekten geçiyor mu ? Etrafımda yaşayıp iyileşmiş birileri var ama rahat rahat konuşamadım onlarla. Nasıl bir süreç beni bekliyor , ne zaman tam anlamı ile rahatlarım , ne yapsam daha iyi gelir ? Yardımcı olabilecek birileri var ise minnet duyarım. Şimdiden teşekkürler.
Kesinlikle iyi geliyor hatta stresten tansiyonum yükseliyor nefes egzersiziyle tansiyonum normale dönüyor. Yürüyüş de önemli ama hayat bu inişler çıkışlarla dolu plandığın hiçbirşey olmuyor vs vs. Bazen çok rahat oluyorum bunu da rahatsızlandığmda önemsemediğim zmanlarda başarıyorum. Yokmuş gibi davranıp hayatın herşeye rağmen devam ettiğine inandığım zmanlarda. Güzelliklere odaklanıyorum odak noktasını değiştirmek gerekiyor. Bir sanata yönelmek yada yaptığınızda sizi mutlu eden işlerle ilgilenmek gibi. İnsanız robot değiliz herşey yaşıyoruz bu hayatta kimimiz işte fazla etkileniyoruz maalesef.İlaç alır gib düzenli olarak nefes çalışmaları yapabilirsiniz. Meditasyon da size çok çok iyi gelecektir.
Akışta kalmak vardır ama laf olsun diye değil. Bir süre sonra o kanaldan yayın yapar hale geliyorsunuz.