Nişanlıyken koyduğunuz tepki evliliği düzeltti mi 2 ?

electronica .!.:

Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;

"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?

Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.

Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.

Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""

Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.

Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.



Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.

Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.

Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;

"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?

Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.

Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.

Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""

Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.

Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.



Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.

Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.

Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;

"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?

Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.

Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.

Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""

Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.

Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.



Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.

Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.

Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Soruda açıklamaya çalıştım ama daha da açıklaması çok zor. Onun tarafında manevi bir boşluk hissediyorum, yani mesela bir olayla ilgili bakış açısını düşüncelerini duygularnı pek ballandırarak anlatmaz o, ben anlatığımda hep cok iyi anlayıp hissettiğini sanardım (bu öylesine bir olay olabilir ama insanı insan yapan o bakış açısıdır ya). Ama şuan farkediyorum ki benim içim bu tür şeylerle dopdolu olduğu için onda da görmek istemişim gibi sanki. Halbuki aslında boşmuş. Herşey düz, bilimsel, nesnel sanki ona göre. Yalnızca beni çok sevdiği için bunu hissederdim ama geri kalan iyi duygularda (empatiler , anlayış ) eksikler kötü duygularda (önyargı, sinir, kibir) fazlalıklar malesef istemeyerek görüyorum. Çok kötü bir insan o demeye çalışmıyorum merhametli biridir yine de. Ama bunlardan dolayı duygu his empati özveri dolu olan beni de tanımayıp görmüyor. Mütevaziliğimi özgüvensizlik olarak görebiliyor mesela. Sadece seviyor hani. Ben de seviyorum. İçimde boşluk oluşturdu yalnızca bu durum. Ha bu durum yeni çıkmadı evet. Hep biraz farkındaydım ama boyutunun farkında değildim. Durum yeni çıkmadı ama uzun süredir hayatınızda olan birinden vazgeçmek de hiç kolay değil inanın napıcam bilmiyorum. Biraz gönül gözü kapalı birisi gibi sanki.

Genişletmek için tıkla...

guldeniz15 .!.:

Son durumlar nasil aranizda? Konuyu 1 ay once acmissiniz bir gelisme var mi?
Bu arada terapiste gidiyormuşsunux ama es adayi gelisime kapali yani o an konusuyor sonra sorumluluktan kaciyor ona annelik yapacak es adayi lazim siz yetiskin bir birey olarak es olmak isterken o sizden ebeveynlik bekleyecek bu da sizi yorar
Kendi uzerine calisip degisip gelismiyorsa siz ne yaparsaniz yapin bosa kurek cekmis olursunuz

Genişletmek için tıkla...

erdeminanasi .!.:

Merhaba kritik bi dönemdesiniz yardımım dokunur inşallah. Nişanlılık evliliğin bi fragmanı diyebilirim. Aynı problemler devam ediyor maalesef üstelik bi rahatlama ekleniyor erkek kısmına ve kayınvalideye. Hele ki bir de çocuk olduysa bir çıkmaz ve sanki artık mecburmuşsunuz rahatlığı. Mesajınızda nişanlınızın kişilik özellikleri eşimle, sizin kişilik özellikleriniz de benimle büyük ölçüde örtüşüyor. Sanki kendi nişanlılık dönemimi okuyorum hissi uyandı. Keşke ben de sizin gibi nişanlıyken farkedebilseydim. Bireysel bi terapi de almanızı öneririm çift terapistleri daha yapıcı olma çabasındalar. Bireysel de siz daha önplanda olacaksınız. Terapist bi çok konuda size farkındalık sunacak. Bu önerimi lütfen dikkate alın. Keşke nişanlıyken bireysel terapi alıp gözümü açabilseydim diyorum çünkü. Eşinizin Aile yapısı da aslında hiç sağlıklı değil. Ve evlilikte aile inanın çok önemli. Hem Aileden gördükleri hem de bi problem yaşandığında ailenin sergileyeceği tavır açısından. Annenin rolü babanın rolü hiç ama hiç sağlıklı değil. Kayınvalideniz nasıl birisi bunu çok güzel irdeleyin. Oğlundan ayrışabilmiş mi. Oğlu annesinden ayrışabilmiş mi. Bunu evlendikten sonra çok daha net anlarsınız ama illa şimdi de ufak tefek ipuçları veriyorlardır. Bunun üzerinde durun özellikle.
Problemleri konuşmamak çokkkkk ciddi bi problem küçücük problemlerin bile kocaman olmasına neden olan cokkk ciddi bi problem. zamanla kadını tüketen umudunu inancını yitirmesine sebep olan.
Ve şu soruyu da sıklıkla sorun kendinize “o gerçekten iyi biri mi yoksa ben mi onu iyi görüyorum yükseklere koyuyırum” burda iyilikten kastım iyi insan olmak değil iyi bi eş olmak yeterli bi eş olmak. Çünkü bunu sonradan görmek çok ciddi bi hayal kırıklığına sebep olacak sizde. Şu an bana sorsanız 5 yıl önceye dönmeyi ve onu hiç tanımamış olmayı çok isterdim. Dışardan baksanız çok mutluyuz ama temelde eksikler var ve bu bir tek benim umurumda. Yapmaya çalışan bi tek benim gibi. Ve bu çok yorucu ruhen. Ve sürekli bi ayağı dışarda kafasında soru işaretler ve güvensizlikle bi evliliğe devam etmek çok zor. Gübensizlikten kastım kesinlikle aldatma değil. Bir bütün olduğunuza güvenmek, karşılıklı aynı duyguları beslediğinize güvenmek, bir geleceğiniz olduğuna güvenmek, her anlamda denk olduğunuza güvenmek inanmak.
Mesela nişanlınız çaba gösterir mi sizin için. Bi şeye üzüldüğünüzü hissettiğinde. Ona kırıldığınızı düşündüğünde. Gönül almayı bilir mi. Gururlu demişsiniz ne anlamda gururlu. Gönül alma konusunda gurur yapıyorsa bu aslında olgunlaşmamışlıltan gelen bi şey gururdan değil. Annesi belki de haklıdır o Aslında yetişkin görünümlü 5 yaşında bi çocuktur. Göze alabiliyor musunuz bi çocukla evlenmeyi. O çocuk size kocalık yapamadığı gibi çocuğunuza babalık da yapamayacak.
Annesiyle ve ailesiyle ilişkisi nasıl. Değer görüyor mu. Annesi ona saygı duyuyor mu yoksa bebeği gibi davranıp büyümeisne izin vermemiş ve hep onun oğlu olarak kalmasını mı istiyor. O da annesi konusunda hassas mı. Ana kuzusu mu. Lütfen bunları da irdeleyin. Bunlar hep birbiriyle bağlantılı konular. Ana kzuusu olan erkekler maalesef yeterli bi koca yeterli bi eş yeterli bi baba olamıyorlar. Çünkü onlar 5 yaşında bi çocuktan pek de farklı değiller.
Mesela büyük problemler yaşadık demişsiniz. Bu durumlarda nasıl davrandı. Sizin haklı olduğunuz noktaları kabul edip anlayış gösterdi mi empati kurabiliyor mı. Çabalıyor mı bi şeyleri düzletmek için yoksa akışına mı bırakıyor. İdrak edebiliyo mu problemlerin temelinde yatan sorunu. Yoksa at gözlüğüyle bakıp tek derdi haklı çıkmak mı.
Terapilere problem çözmek için mi gidiyor sorumluluğu atmak için mi yoksa sizin hatalarınızı size göstermek için mi. Lütfen bunların cevaplarını güzelce düşünün.
Siz duygularının farkında olan birisiniz o ise daha çok bastıran bi yapıda sanırım. Bu da yorucu bi durum maalesef.
Bir de manipüle edilip edilmediğinizi lütfen güzel irdeleyin.
Ve son olarak o sizi haketmiyor.

Ama tabi ki de hakkınızda hayırlısı olsun. İnşallah sizin için en güzel en doğru kararı verirsiniz. Kararınız evlilik olursa çocuk için bi kaç sene beklemenizi öneririm. Biraz evlilik rolleri karı koca sorumlulukları oturduktan sonra. Kastettiğim sorumluluklar: Aile reisliğini üstlenebilme, evini ailesini karısını sahiplenme duygusu, (özellikle de kendi ailesine karşı), problem yönetebilme ve çözebilme becerisi gibi sorumluluklar.

Çok uzun oldu ama tamamen kendi tecrübelerimden yola çıkarak bi şeyler yazmak istedim. En doğru kararı bireysel terapi alarak verebileceğinizi düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;

"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?

Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.

Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.

Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""

Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.

Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.



Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.

Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.

Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.

Genişletmek için tıkla...

erdeminanasi .!.:

Merhaba kritik bi dönemdesiniz yardımım dokunur inşallah. Nişanlılık evliliğin bi fragmanı diyebilirim. Aynı problemler devam ediyor maalesef üstelik bi rahatlama ekleniyor erkek kısmına ve kayınvalideye. Hele ki bir de çocuk olduysa bir çıkmaz ve sanki artık mecburmuşsunuz rahatlığı. Mesajınızda nişanlınızın kişilik özellikleri eşimle, sizin kişilik özellikleriniz de benimle büyük ölçüde örtüşüyor. Sanki kendi nişanlılık dönemimi okuyorum hissi uyandı. Keşke ben de sizin gibi nişanlıyken farkedebilseydim. Bireysel bi terapi de almanızı öneririm çift terapistleri daha yapıcı olma çabasındalar. Bireysel de siz daha önplanda olacaksınız. Terapist bi çok konuda size farkındalık sunacak. Bu önerimi lütfen dikkate alın. Keşke nişanlıyken bireysel terapi alıp gözümü açabilseydim diyorum çünkü. Eşinizin Aile yapısı da aslında hiç sağlıklı değil. Ve evlilikte aile inanın çok önemli. Hem Aileden gördükleri hem de bi problem yaşandığında ailenin sergileyeceği tavır açısından. Annenin rolü babanın rolü hiç ama hiç sağlıklı değil. Kayınvalideniz nasıl birisi bunu çok güzel irdeleyin. Oğlundan ayrışabilmiş mi. Oğlu annesinden ayrışabilmiş mi. Bunu evlendikten sonra çok daha net anlarsınız ama illa şimdi de ufak tefek ipuçları veriyorlardır. Bunun üzerinde durun özellikle.
Problemleri konuşmamak çokkkkk ciddi bi problem küçücük problemlerin bile kocaman olmasına neden olan cokkk ciddi bi problem. zamanla kadını tüketen umudunu inancını yitirmesine sebep olan.
Ve şu soruyu da sıklıkla sorun kendinize “o gerçekten iyi biri mi yoksa ben mi onu iyi görüyorum yükseklere koyuyırum” burda iyilikten kastım iyi insan olmak değil iyi bi eş olmak yeterli bi eş olmak. Çünkü bunu sonradan görmek çok ciddi bi hayal kırıklığına sebep olacak sizde. Şu an bana sorsanız 5 yıl önceye dönmeyi ve onu hiç tanımamış olmayı çok isterdim. Dışardan baksanız çok mutluyuz ama temelde eksikler var ve bu bir tek benim umurumda. Yapmaya çalışan bi tek benim gibi. Ve bu çok yorucu ruhen. Ve sürekli bi ayağı dışarda kafasında soru işaretler ve güvensizlikle bi evliliğe devam etmek çok zor. Gübensizlikten kastım kesinlikle aldatma değil. Bir bütün olduğunuza güvenmek, karşılıklı aynı duyguları beslediğinize güvenmek, bir geleceğiniz olduğuna güvenmek, her anlamda denk olduğunuza güvenmek inanmak.
Mesela nişanlınız çaba gösterir mi sizin için. Bi şeye üzüldüğünüzü hissettiğinde. Ona kırıldığınızı düşündüğünde. Gönül almayı bilir mi. Gururlu demişsiniz ne anlamda gururlu. Gönül alma konusunda gurur yapıyorsa bu aslında olgunlaşmamışlıltan gelen bi şey gururdan değil. Annesi belki de haklıdır o Aslında yetişkin görünümlü 5 yaşında bi çocuktur. Göze alabiliyor musunuz bi çocukla evlenmeyi. O çocuk size kocalık yapamadığı gibi çocuğunuza babalık da yapamayacak.
Annesiyle ve ailesiyle ilişkisi nasıl. Değer görüyor mu. Annesi ona saygı duyuyor mu yoksa bebeği gibi davranıp büyümeisne izin vermemiş ve hep onun oğlu olarak kalmasını mı istiyor. O da annesi konusunda hassas mı. Ana kuzusu mu. Lütfen bunları da irdeleyin. Bunlar hep birbiriyle bağlantılı konular. Ana kzuusu olan erkekler maalesef yeterli bi koca yeterli bi eş yeterli bi baba olamıyorlar. Çünkü onlar 5 yaşında bi çocuktan pek de farklı değiller.
Mesela büyük problemler yaşadık demişsiniz. Bu durumlarda nasıl davrandı. Sizin haklı olduğunuz noktaları kabul edip anlayış gösterdi mi empati kurabiliyor mı. Çabalıyor mı bi şeyleri düzletmek için yoksa akışına mı bırakıyor. İdrak edebiliyo mu problemlerin temelinde yatan sorunu. Yoksa at gözlüğüyle bakıp tek derdi haklı çıkmak mı.
Terapilere problem çözmek için mi gidiyor sorumluluğu atmak için mi yoksa sizin hatalarınızı size göstermek için mi. Lütfen bunların cevaplarını güzelce düşünün.
Siz duygularının farkında olan birisiniz o ise daha çok bastıran bi yapıda sanırım. Bu da yorucu bi durum maalesef.
Bir de manipüle edilip edilmediğinizi lütfen güzel irdeleyin.
Ve son olarak o sizi haketmiyor.

Ama tabi ki de hakkınızda hayırlısı olsun. İnşallah sizin için en güzel en doğru kararı verirsiniz. Kararınız evlilik olursa çocuk için bi kaç sene beklemenizi öneririm. Biraz evlilik rolleri karı koca sorumlulukları oturduktan sonra. Kastettiğim sorumluluklar: Aile reisliğini üstlenebilme, evini ailesini karısını sahiplenme duygusu, (özellikle de kendi ailesine karşı), problem yönetebilme ve çözebilme becerisi gibi sorumluluklar.

Çok uzun oldu ama tamamen kendi tecrübelerimden yola çıkarak bi şeyler yazmak istedim. En doğru kararı bireysel terapi alarak verebileceğinizi düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba herhese dün şu şekilde sormuştum;

"" Nişanlılık aşamasında sorun oldu, normalde ılımlı biri olmanıza rağmen tepki koyduğun, zor da olsa karşı biraz uğraştı, sonrasında benzer konuları evliliğe yansıtmadı yani aynı hatayı yapmadığı bir dünya mevcut mu?

Karşının çok gururlu olduğunu unutmayalım tabi.

Not: Burada bahsettiğim sorun aldatma, borç takma, ikinci hayat yaşama, şiddet gibi şeyler değil. Ama "bana istediğim gelinliği almadılar" gibi şeyler de değil. Anladınız bence siz beni.

Fikirlerinizi tecrübelerinizi bekliyorum, teşekkürler :)""

Kimse detay olmadığı için bişey diyememiş bi tık daha açıyorum lütfen benzerini yaşamış olanlar fikrini yazsın. Direk ayrıntılı olay olay anlatamıyorum arapsaçına döner.

Edit : Bazı örnekler veriyorum o zaman ; %100 haksız olduğu şeyleri kabul ediyor mesela sadece o olay için. Yani yine aynı olay olunca aynı hatayı yapmayacak okey ama temeldeki düşünceyi almıyor bu yüzden sorunları konuşsak bile benzer şeyler yaşanmaya devam ediyor. Bu arada 7 yıldır birlikteyiz 1,5 yıldır nişanlıyız. Baya sancılı olay yaşadık son 1 yılda ama şuan terapiste gidiyoruz ve "mış gibi" yapıyor, e terapiste gidiyoruz düzeliyoruz diyor. Ama beni rahatsız eden ;
-Terapiden terapiye konuşuyor meseleleri, onun dışında konuşmak istemiyor, konuşmaktan kaçıyor, Ben de kavga eder gibi açmıyorum inanın uzlaşmak için sakin ses tonu ile iletişime açık yaklaşıyorum.
-Bekliyorum ki gerçekten iyileşmek istiyorsa "artık şöyle şöyle yapalım ilişkimizde" gibi yapıcı önerilerle gelsin. Ama o " E sorunlar vardı bu hataları birdaha yapmayacağım dedim, bu süreçte de yaşayıp görmemiz gerekiyor" daha ne konuşacaz kafasında.
-Yalan söylemez ama özellikle son yıllarda çok şeffaf da değil. Durumları veya beni manipüle ederek ilerliyor bazen. Bu durumu evliliğimizle ilgili adımlarda yaptı. Beni uzun süre tabiri caizse "eyledi" çünkü onun kafasındaki mükemmel yöneteme göre ilerlemeliydi adımlar. Artık patlayınca tamam kabul dedi ve o olay bazında düşünüp kabul ediyor hatayı, fakat "ortak kararlar vermeliyiz, aramızda mutabık olmalıyız ki sağlıklı ilerleyebilelim, bundan dolayı bu sorunlar oldu bak, açık net şekilde konuşmalıyız" noktasında algılayamıyor gibi.
-Bir sıkıntıda kavga edip kötü olmak istemiyor konuyu kapatalım ve tatlış tatlış iyi geçinmeye devam edelim istiyor ama o sorunu bir yere bağlamıyoruz. Ve iyiyken iyi olmak kolaydır zaten önemli olan sorunu ortak bir noktaya bağlayıp ilerlemek.



Terapiden önceki sorunlardan bir tanesi mesela: Nikah günü alacaz, onun kafasında bir tarih var benim kafamda bir tarih var. Arada 6 ay var. Ailesi ev alacak ev alınmadan herşey tastamam (ev, 0 kaliteli ve iyi eşyalar) olmadan nikah istemiyordu. Durumları iyi, benimde 0 maddi isteğim var ama kendisi rahat yaşamış ve bundan sonrada rahat yaşamak istiyor. Bu konuda anlaşamayınca bir daha konuyu açmıyor. E ne zaman alacaz diyorum mesela geçiştiriyor. Ama önemsemediği için değil kendi yöntemine göre olsun diye herşey. E onun yöntemi istemediğimi biliyor bundan konuyu hiç açmıyor. Terapi sürecinde burada hata oldugunu kabul ediyor ama sonra başka bir konuda iletişim kurup fikirler paylaşıp karar almamız gerektiğinde yine iletişimi minimum da tutuyor gibi. Önemli olan konuyu açmıyor, "şu konuyu konuşalım" dediğimde konuşup biraz zaman ver düşüneyim diyor, yine ben sormazsam açmıyor bu sırada güllük gülistanlık devam edelim istiyor.

Hala olaylar net gelmedi size farkındayım ama akıl oyunu gibi bişeyin içindeyim. Bir insana ulaşmak, gerçek duygu paylaşımı, ortak hayat için aylardır her yöntemi deniyorum ve "mış gibi" oluyor ama sanki tam olmuyor hani.
İlişkimizin genel geçmişi ise 7 yıldır yanyanayız, benim ailem şehir dışında onunki burada ve yakın zamana kadar baya da samimiydim aileyle. Beni rahat ettirmek, konforum, ihtiyaçlarım bunları söylemeden fazlasıyla tamamlayan birisi. Ama maddesel ve maddi açıdan. Bunların düşünülmesi güzel ama duygusal ihtiyacları biraz gölgede bıraktı gibi . Ben de imkanlarım dahilinde çabalayan başarılı olan biriyim. Beraber iyi vakit geçirirdik mükemmel çift olduğumuzu düşünürdüm yıllar boyunca. Büyük kavgalarımız oldu ama hiç aldatma ayrılık yaşamadık. Bunlar yeterli mi bilmiyorum. Ben mi çok şey bekliyorum bir erkekten. Duygusal paylaşım ve ortak yaşam adanmışlığı istiyorum aslında. Duygusal olarak çok uzak yerlerde olmak istemediğimden sürekli konuşmaya anlatmaya çalışıyorum. Ama sanki biraz boş gibi onun içi. Beni sevdiğinin yüzlerce örneğini verebilirim ama biraz kontrolü bırakmıyor onun değerleri fikirleri tarzına göre şekillendiğimiz zaman mutlu olabiliyoruz. Tam olarak kadın-erkek dayanışarak yaşayan bir çift gibi değil de bazen baba-kız gibi bir yaklaşımı oluyor. Bu benim aşırı sorumsuz bir insan olduğumdan falan değil yıllarca öyle sanıyordum, hep daha iyi olmaya çalışıyordum sonra bi baktım ben çoğu kadının yapamadığı neleri yapıyorum yani. Bunu övünmek için yada birilerini aşağılamak için demiyorum yalnızca gayet yeterliyken kendimi nasıl öyle görmemi sağladı hayret. ve neler yaparsam yapayım hiç bi zaman o tatmin olamadı tamamen. Ağzı hayır yeterli oldugunu düşünüyorum diyor ama davranısları öyle hissettirmiyor, dedim ya bir babanın kızına aferini gibi bir yankısı oluyor. Burada sevgi merhamet var olmayan cok şey de var.

Not: 26-27 yasında mesleği olan insanlarız ailesi beni seviyordu ama evliliğimizi erken görüyorlar çünkü olgunlaşmamışız. Gecen askere gitti bedelli, onda da annesi oğlum daha erken olgunlaşmadın dedi. Bu durumların absürtlüklerini anlatamıyorum ona. Ailenin iyi gibi görünüp evlilik temellerini sarstığı birey olmamıza izin vermediği durumlarda var yani. 3 yıldır ev bakılıyo biz evlenince alacaklar diye, 3 yılın sonunda alınabildi. Benim hiç böyle şartlarım koşullarım olmadı, bunlar kendi koşulları bu arada. Ben ailemden uzak onla beraber olmak için üni bitirdiğimde şehire gelen kendi kiramı ödeyen işimi gücümü kendim halleden bir insanım. O da desteğini olur fazlaca bunlarda. Ve ben ondan hiçbir zaman istemem. Ama niyeyse zihninde ona bağımlı bir "electronica" oluştu malesef. Bilmiyorum herşey cok karışık ama ilk defa da böyle net görüyorum.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba tekrar ya aylar önce yazdıklarını tekrar okudum hani benim bu konuda bahsetmesiyim şeyleri bile o kadar nokta atışı belirtmişsiniz ki, biliyorum ki çok iyi anladınız beni. Aylar geçti, olaylar değişti ama davranış, yaklaşım biçimi değişmedi. Ailesinin onun için aldığı eve yerleştim , eşyalar aldık dizdik tamamladık, çeyizlerimi bile yerleştirdim çünkü 20 gün kalmıştı düğüne. Ama cok inceliyordum herşeyi aylardır.4 aydır da bireysel terapi alıyorum aşırı iyi geldi. Son dakikaya kadar bilinçli olarak ve dengede kalarak uğraştım düzelecek diye. Ama artık iyi ve kötü herşeyin farkındayım yani. Neyseki buraya kadar geldim diyerek korkmadım ve son dakika çıkardığı önemsiz bir konudan kaynaklanan kavgada bana alttan alta (asla görünür biçimde yapmaz sonradan kıvırabileceği şekilde yapar bu hareketleri) rest çektiğinde gördüm ki gram kaybetme korkusu yok, aksine bana bu korkuyu sürekli hissettirmeye çalışarak kontrol etmeye çalışıyor. Ve başarıyordu da yakın zamana kadar. Sadece ben anlamıyordum neler olduğunu . Neyse o kadar yoruldum ki artık kararlı biçimde bitirdim ilişkimi . Çeyizler dahil tüm eşyalarımı şehir dışına taşıma yeni bir hayat kurma pahasına yaptım çünkü artık çok korktum ileride kendimi mutlak mutsuzluğa mahkum bırakıcam diye . Hayırlısı oldu biliyorum pişman değilim ama işte buruğum biraz yani umarım hayat güzel yüzünü gösterir

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Merhaba tekrar ya aylar önce yazdıklarını tekrar okudum hani benim bu konuda bahsetmesiyim şeyleri bile o kadar nokta atışı belirtmişsiniz ki, biliyorum ki çok iyi anladınız beni. Aylar geçti, olaylar değişti ama davranış, yaklaşım biçimi değişmedi. Ailesinin onun için aldığı eve yerleştim , eşyalar aldık dizdik tamamladık, çeyizlerimi bile yerleştirdim çünkü 20 gün kalmıştı düğüne. Ama cok inceliyordum herşeyi aylardır.4 aydır da bireysel terapi alıyorum aşırı iyi geldi. Son dakikaya kadar bilinçli olarak ve dengede kalarak uğraştım düzelecek diye. Ama artık iyi ve kötü herşeyin farkındayım yani. Neyseki buraya kadar geldim diyerek korkmadım ve son dakika çıkardığı önemsiz bir konudan kaynaklanan kavgada bana alttan alta (asla görünür biçimde yapmaz sonradan kıvırabileceği şekilde yapar bu hareketleri) rest çektiğinde gördüm ki gram kaybetme korkusu yok, aksine bana bu korkuyu sürekli hissettirmeye çalışarak kontrol etmeye çalışıyor. Ve başarıyordu da yakın zamana kadar. Sadece ben anlamıyordum neler olduğunu . Neyse o kadar yoruldum ki artık kararlı biçimde bitirdim ilişkimi . Çeyizler dahil tüm eşyalarımı şehir dışına taşıma yeni bir hayat kurma pahasına yaptım çünkü artık çok korktum ileride kendimi mutlak mutsuzluğa mahkum bırakıcam diye . Hayırlısı oldu biliyorum pişman değilim ama işte buruğum biraz yani umarım hayat güzel yüzünü gösterir

Genişletmek için tıkla...

Welldone0 .!.:

Bundan sonra her şey gönlünce olsun . Sen doğru olanı yaptın. İlk zamanlarda üzülsen de zaman gectikçe doğru karar verdiğini daha iyi anlayacaksın emin ol.

Çeyizler hazırdı, şöyleydi böyleydi diyerek maddi konularda canını sıkma. Senin hayatın çeyiz kargosundan, getirip götürmesinden çok daha değerli.

Ceyizini de ister sakla ister sat. Keyfine göre hareket et.

Genişletmek için tıkla...

electronica .!.:

Ay sağolun gerçekten desteğiniz çok kıymetli

Genişletmek için tıkla...

Katibin Ruhu .!.:

O naptı, oturup izlememiştir sonuçta?

Genişletmek için tıkla...