- 18 Aralık 2020
- 324
- 422
-
- Konu Sahibi Smoothieee
- #1
Selammm
Kısa bir iç döküşe geldim,
9 yıllık evliliğimi uzun psikolojik şiddet sonucu artık sonlandırmaya karar verdim.
(aylarca küs kalması, annesine bağımlılık , arkadaş düşkünlüğü, beni hiçe sayma vs vs gibi nedenlerden 1 buçuk yıldır ayrıyız ayrı yaşıyoruz . Bir çocuğumuz var 5 yaşında otistik.
onun doğduğu an itibariyle çeşitli sağlık problemleri eğitim hayatı hastane hayatı vs derken geçen yıla kadar sabredip , geçen yıl artık sabrımın son noktasında( oğlumun ameliyatımı hiçe sayıp ailesinin istediklerinde direndiği için eşyalarımı alıp çıktım ve aile evine geldim .
Geldim gelin görün ki , annem inanılmaz kontrol delisi bir insan, kendimi asla rahat ve huzurlu hissetmiyorum , hala beni 3 yaşında görüyor , çocuğuma ne giydirdiğime ne yedireceğim neyi nereye nasıl koymam gerektiğine aklınıza gelecek herşeye bir yorumu var.
İlk zamanlar çok tartışıyordum , işte neden babasına gönderiyorsun çocuğu yorumları , gündüz gezsin akşam getirsinler vs .
Acıtmayın ağlamalar hasta olmalar ben güçlü olmaya çalıştıkça dünyanın em kötü şeyi başımıza gelmiş gibi davranmalar , yardım etmek istiyorum işimi beğenmiyor, iki kere tartıpı çocuğu alıp dışarıda akşama kadar gezdim maalesef geri döndüm,
Eş denen kişilik zaten hiç orta yol anlamında adım atmadığı için o kapı bende seçenek değil , çocuğum özel olduğu için annem bakamaz bi kaç saat bırakıyorum zaten babasız birde annesiz bırakıyorsun diye konuşuyor , çalışmak istiyorum kreşler kabul etmediği için çalışamıyorum, annem zaten bakamaz bütün evin yükü omuzlarımda çünkü hem hiç bişey beğenmeyip yaptırmıyor hem bekliyor ,muhafazakar bir aileyiz .
Babamız yok. Ancak annem hep onum sözü geçsin istiyor . Arkadaşlarla dışarı çıkıyoruz aracım olmadığı için toplu taşıma kullanıyoruz . Kültürel aktiviteler tiyatro konser vs diyelim akşam 9 da başlıyor zaten en erken 11 de bitiyor , gece vakti neden dışarıdasın gören ne der sen bir annesin , ne yollara düştün tarzı düşünceler , annem kabusum oldu anlayacağınız , bekarlığımdaki şeyini sürmek istiyor, çocuğum tüm eğitimlerine ben götürüyorum , hafta içi evde döküpsaçmasım diye her gün park oyun alanı vs götürüp gezdiriyorum , evde misafir gibi hissediyorum, uzaktayken hep yakında olsaydın ah elimden bişey gelmiyor derdi evet çocuğuma çok düşkün ama kendimi kandırılmış hissediyorum, bakmak zorunda hiç değil 4 yaşına kadar tek başıma bakıp büyüttüm zaten. Psikolojim bozuldu. Önümüzdeki ay boşanma davam var anneme söylemedim bi Sürü ağlayıp beddua edecek üzülüyor ama beni bu söylemler daha çok üzüyor , dava anlaşmalı sonuçlanacak , az bir miktar ücret alcağım kendi düzenimi kurup taşınmak istiyorum, özgür olmamak bu şekilde hissetmek acaba ben mi çekilmezdim diyorum ağlayamıyorum , sıkıntımı bile yaşayamadım öyle iç dökmeye ihtiyacım vardı sizlerde yol gösterirseniz çok sevinirim
Kısa bir iç döküşe geldim,
9 yıllık evliliğimi uzun psikolojik şiddet sonucu artık sonlandırmaya karar verdim.
(aylarca küs kalması, annesine bağımlılık , arkadaş düşkünlüğü, beni hiçe sayma vs vs gibi nedenlerden 1 buçuk yıldır ayrıyız ayrı yaşıyoruz . Bir çocuğumuz var 5 yaşında otistik.
onun doğduğu an itibariyle çeşitli sağlık problemleri eğitim hayatı hastane hayatı vs derken geçen yıla kadar sabredip , geçen yıl artık sabrımın son noktasında( oğlumun ameliyatımı hiçe sayıp ailesinin istediklerinde direndiği için eşyalarımı alıp çıktım ve aile evine geldim .
Geldim gelin görün ki , annem inanılmaz kontrol delisi bir insan, kendimi asla rahat ve huzurlu hissetmiyorum , hala beni 3 yaşında görüyor , çocuğuma ne giydirdiğime ne yedireceğim neyi nereye nasıl koymam gerektiğine aklınıza gelecek herşeye bir yorumu var.
İlk zamanlar çok tartışıyordum , işte neden babasına gönderiyorsun çocuğu yorumları , gündüz gezsin akşam getirsinler vs .
Acıtmayın ağlamalar hasta olmalar ben güçlü olmaya çalıştıkça dünyanın em kötü şeyi başımıza gelmiş gibi davranmalar , yardım etmek istiyorum işimi beğenmiyor, iki kere tartıpı çocuğu alıp dışarıda akşama kadar gezdim maalesef geri döndüm,
Eş denen kişilik zaten hiç orta yol anlamında adım atmadığı için o kapı bende seçenek değil , çocuğum özel olduğu için annem bakamaz bi kaç saat bırakıyorum zaten babasız birde annesiz bırakıyorsun diye konuşuyor , çalışmak istiyorum kreşler kabul etmediği için çalışamıyorum, annem zaten bakamaz bütün evin yükü omuzlarımda çünkü hem hiç bişey beğenmeyip yaptırmıyor hem bekliyor ,muhafazakar bir aileyiz .
Babamız yok. Ancak annem hep onum sözü geçsin istiyor . Arkadaşlarla dışarı çıkıyoruz aracım olmadığı için toplu taşıma kullanıyoruz . Kültürel aktiviteler tiyatro konser vs diyelim akşam 9 da başlıyor zaten en erken 11 de bitiyor , gece vakti neden dışarıdasın gören ne der sen bir annesin , ne yollara düştün tarzı düşünceler , annem kabusum oldu anlayacağınız , bekarlığımdaki şeyini sürmek istiyor, çocuğum tüm eğitimlerine ben götürüyorum , hafta içi evde döküpsaçmasım diye her gün park oyun alanı vs götürüp gezdiriyorum , evde misafir gibi hissediyorum, uzaktayken hep yakında olsaydın ah elimden bişey gelmiyor derdi evet çocuğuma çok düşkün ama kendimi kandırılmış hissediyorum, bakmak zorunda hiç değil 4 yaşına kadar tek başıma bakıp büyüttüm zaten. Psikolojim bozuldu. Önümüzdeki ay boşanma davam var anneme söylemedim bi Sürü ağlayıp beddua edecek üzülüyor ama beni bu söylemler daha çok üzüyor , dava anlaşmalı sonuçlanacak , az bir miktar ücret alcağım kendi düzenimi kurup taşınmak istiyorum, özgür olmamak bu şekilde hissetmek acaba ben mi çekilmezdim diyorum ağlayamıyorum , sıkıntımı bile yaşayamadım öyle iç dökmeye ihtiyacım vardı sizlerde yol gösterirseniz çok sevinirim