- 5 Haziran 2022
- 3
- 1
- 30
-
- Konu Sahibi kuyruguolmayankedi
- #1
Selam herkese
Yapım gereği çok çekingen bir insanım müşteri hizmetleriyle telefonda konuşmak bile beni geriyor. En basit bir şey için bile dışarı çıkmayı gözümde büyütüyorum, kuaföre giderken bile yolda ne kadar zaman geçireceğimi, orada bekleyeceğimi, tanımadığım insanların olduğu bir ortama gireceğimi düşünüp erteliyorum. Yakın olduğum birkaç kişi dışında normal arkadaşlıklarımı sürdüremiyorum çünkü her dakika iletişim halinde olmadığımız sürece konuşmadığımız zamanda bir şeylerin değiştiğini, benimle konuşmak istemeyeceklerini düşünerek işetişimi azaltıp, çoğu zaman da kesiyorum. Hastalıklı bir düşünce olduğunun farkındayım ama yıllardır bu şekilde ve hiçbir şey yapamıyorum. Tahmin edeceğiniz üzere psikologa gitmek de benim için hiç kolay değil.
Sevgilimden yeni ayrıldım. Her yeri, her şeyi karıştırdım çok fazla istenmeyen şey ile karşılaştım. Kendimi suçluyorum bunun için de. Başından beri içimdeki ses bana kötü şeyler söylediği bile bile lades dedim ve şu an çok pişmanım. İlk sevgilimi hatırlıyorum da düşününce ne kadar mükemmel bir insan olduğunu yeni fark ediyorum. Ve sanırım bir daha öyle bir insan çıkmayacak karşıma.
Çevremdeki insanların yaptıkları, düşünceleri midemi bulandırıyor. Herkes sosyal medyadan birilerine yazıp hangisi gelirse kafasında şansını deniyor, kendini olduğundan farklı göstermeye çalışıyor.
Sevmediğim bir işi yapıyorum, sevmediğim bir yerde yaşıyorum. Gitmek istiyorum ama hiçbir yere gidemiyorum. Böyle bir dönemde yaşamak zorunda olduğum için çok üzgünüm. Hiçbir şey keyif vermiyor artık. Çalışmıyorken işim olmadığı için bunaldığımı düşünmüştüm, şu an çalışıyorum ama mutsuzluğumdan hiçbir şey değişmedi.
Niye yazıyorsun bunları bize derseniz gerçek hayatta bunları paylaşacak bir insan yok. Birileri olsa bile güven problemlerimden dolayı kimseye bir şey anlatamıyorum. Yapayalnız hissediyorum.
Yapım gereği çok çekingen bir insanım müşteri hizmetleriyle telefonda konuşmak bile beni geriyor. En basit bir şey için bile dışarı çıkmayı gözümde büyütüyorum, kuaföre giderken bile yolda ne kadar zaman geçireceğimi, orada bekleyeceğimi, tanımadığım insanların olduğu bir ortama gireceğimi düşünüp erteliyorum. Yakın olduğum birkaç kişi dışında normal arkadaşlıklarımı sürdüremiyorum çünkü her dakika iletişim halinde olmadığımız sürece konuşmadığımız zamanda bir şeylerin değiştiğini, benimle konuşmak istemeyeceklerini düşünerek işetişimi azaltıp, çoğu zaman da kesiyorum. Hastalıklı bir düşünce olduğunun farkındayım ama yıllardır bu şekilde ve hiçbir şey yapamıyorum. Tahmin edeceğiniz üzere psikologa gitmek de benim için hiç kolay değil.
Sevgilimden yeni ayrıldım. Her yeri, her şeyi karıştırdım çok fazla istenmeyen şey ile karşılaştım. Kendimi suçluyorum bunun için de. Başından beri içimdeki ses bana kötü şeyler söylediği bile bile lades dedim ve şu an çok pişmanım. İlk sevgilimi hatırlıyorum da düşününce ne kadar mükemmel bir insan olduğunu yeni fark ediyorum. Ve sanırım bir daha öyle bir insan çıkmayacak karşıma.
Çevremdeki insanların yaptıkları, düşünceleri midemi bulandırıyor. Herkes sosyal medyadan birilerine yazıp hangisi gelirse kafasında şansını deniyor, kendini olduğundan farklı göstermeye çalışıyor.
Sevmediğim bir işi yapıyorum, sevmediğim bir yerde yaşıyorum. Gitmek istiyorum ama hiçbir yere gidemiyorum. Böyle bir dönemde yaşamak zorunda olduğum için çok üzgünüm. Hiçbir şey keyif vermiyor artık. Çalışmıyorken işim olmadığı için bunaldığımı düşünmüştüm, şu an çalışıyorum ama mutsuzluğumdan hiçbir şey değişmedi.
Niye yazıyorsun bunları bize derseniz gerçek hayatta bunları paylaşacak bir insan yok. Birileri olsa bile güven problemlerimden dolayı kimseye bir şey anlatamıyorum. Yapayalnız hissediyorum.