35 yaşında evlendim. 39 yaşında kızımı kucağıma aldım. Çocuk sevmeyen biriydim, hayatım boyunca hiç çocuk hayalim olmadı. Eşim çok istiyordu, bense çocuğu hep ayak bağı olarak görüyordum. Çünkü kariyer hedeflerim vardı, gezmek istediğim daha tonlarca yer vardı. Ama şimdi 15 aylık bebeğim yanımda uyuyor. Bence çocuğa kendini hazır hissetmek gibi bir durum yok, çünkü bir evlat sahibi olmak, maddi kısmıntamamen es geçiyorum, manevi olarak çok ağır bir yük. Gözünden bir damla yaş gelse ömrümüzden ömür gidiyor. Anne babamın sen de anne olunca anlarsın dediği her şeyi anladım, tecrübe ederek. Bunları bilerek şimdi sorsalar çocuk ister misin diye evet derim kesinlikle. Çünkü onun varlığı vicdanımı ne kadar ağır bir yükün altına sokmuş olsa da yepyeni bir bakış açısı, yaşama amacı, güç kazandırdı.