Ne zaman çocuk yapmalı?

Kafanızı kurcalamaya başladıysa zaten yakındır icraate dökmek. Siz zaten girmişsiniz o yola. Niyet önemli her şeyden önce..

İnsan zaten bu işe hep "acaba nasıl olacak yapabilecek miyim?" diye sorarak giriyor.
Hamile kalıp doğurunca bile bu soru işaretleri bitmiyor.
Bu merak ve heyecan heveslendiriyor insanı.

Doğurduktan sonra yıllar geçtikçe endişelerin yerini daha büyükleri alıyor. Hatta bazen o kadar karamsarlığa giriyorum ki dünyanın hep daha kötüye gittiğini ve onu doğurarak bencillik ettiğimi düşünüyorum..

Hem eğitim/iş, hem çocuk evet çok yorucu.
Gündüz dışarıda, akşam evde bir mesai durumu var..
Bazen an geliyor bırakın iş yapmamayı, hiçbir şey düşünmeden sadece durmak istiyorum..

Biraz bizi büyütenlerin iyi ve kötü yaptıklarından örnek alarak ilerliyoruz. Biraz kendi doğrularımızı oluşturuyoruz. Zira hiçbir çocuk diğerinin aynısı değil.
Her bebeğe ve çocuğa aynı şeyi kabullendiremezsiniz. Yani iş kitaplarda yazan gibi olmuyor. Bu aklınızın bir köşesinde olsun gerisi zamanla oturur..

Bu konuda uzun uzadıya yazmaya gerek yok.
Çocugun olma zamanı tam olarak, sizin tam olarak istediğiniz andır.
Tam olarak çocuk istemeden çocuk yapılmasına karşıyım.
Gerçekten istemelisiniz.
Ben gerçekten isteyerek çocuk sahibi olmuş biriyim. Ve bunun çocuklar üzerinde olumlu çok etkisini görüyorum .
Iliskiniz de pek sağlam değilken, siz de tam karadiken çocuk yapmayın, acelesi yok

tekrar sorun yaşayacagi düşünyorsaniz hiç yapmayin bence..

tekrar sorun yaşayacagi düşünyorsaniz hiç yapmayin bence..

Bu konu biraz kisinin kendisiyle alakali
Ben kendimi hep hazir hissettim cocuga , 30 yasinda evlenir evlenmez de yaptim , hic korkmadim ama cocuk olduktan sonra insan korkmaya basliyor ya ona birsey olursa ya bana birsey olursa annesiz kalirsa vs vs annelik gercekten paranoyakca bir duygu ama cok da guzel bir duygu
Benim burada ve cevremde gozlemledigim bir kadin gercekten istiyorsa anne olmali yoksa cok buyuk izdirap cekiyor , bebek icin de saglikli bir durum degil bu
Bence duygularinizi tartin , kesinlikle istediginize eminseniz yapin , bebek icin dogru zaman demek tamamen anne babanin istedigi zamandir

ben tek cocuk ile kalmayacagimdan emindim. o sebeple ikisini ard arda yapip okul cagina geldiklerinde egitimime devam etmeye karar verdim. simdi biri 2.sinif biri anaokuluna gidiyor. ben 31 yasindayim. seneye egitimime ve kariyerime donuyorum insallah :) eger cocuk karari varsa ertelenmemeli. hayatin her doneminde cocuk zor. en azindan ne kadar cabuk duzluge cikarsak o kadar iyi :)

kirmizi oje .!.:

Evet dediklerinize kısmen katılıyorum ama kısmen de katılmıyorum.

Borcumuz yok, birikimimiz var ama şu an ev ya da araba alamayız. Borca girmemiz lazım şimdilik de böyle bir fikrimiz yok.

Öğretmen olduğum için çocukları yakından gözlemleme fırsatım oluyor. Inanır mısınız, gelişimi doğal ilerleyen, mutlu, problemsiz çocukların çoğu mutlu anne babaların çocukları. Maddiyatlari da öyle saydığımız gibi değil. Evet, maddi sorun mutsuzluğu beraberinde getirir, ama bizimki o seviyede değil. Ortalama. Yani bu gözlemler fikrimi değiştirmeme sebep oldu açıkçası. Ama yine de ikilemde kalıyorum...

Genişletmek için tıkla...

Zaten benim bahsettiğim de en lüks semtte en pahalı araba değil. Ben rahatına düşkün bir insanım. O yüzden hem bebek masrafı hem ev hem araba beni zorlardı ve hayat standartımı düşürürdü. Kendimden, yememden, içmemden, gezmemden kısmayı sevmiyorum çünkü. Ayın sonunu zoru zoruna getirmek sürekli borç düşünmek hele çocuktan kısmak hiç benlik değil. O yüzden biz bunlara sahip olduktan sonra çocuk oldu. Siz bilirsiniz ama hayat toz pembe değil. Çocuğu otobüslerde süründüreceksem doğurmazdım ben. Bunlar benim düşüncelerim. Maddi durumu olmayıp dört beş çocuğu olanlarda var. Herkesin kendi hayatı, kendi düşüncesi.

Lucinka .!.:

Biz bu saydiginiz seylerin hepsine cocuklar dogduktan sonra sahip olduk.
Oglum dogdu 3 ay arayla ev ve araba sahibi olmak nasip oldu, kizim dogdu o 1 yasindayken yazlik aldik hemde imkansiz alamayiz dedigimiz bi anda..
Gercekten bazi seyler nasip

Genişletmek için tıkla...

Öyle tabii ki hiçbir şeyin de garantisi yok ama ben yine de riske girmezdim ki girmedim. Kararımdan da pişman değilim

Siz çocukla derslere gidersiniz de, o çocuk derslerde durur mu acaba dedim direk
Yani her ihtimali göz önünde bulundurun derim, pişman olmamak için.
Çünkü şişe de durduğu gibi durmuyor derler ya, çocukta aynı öyle bişey.
O sizin planlarınıza uymaz maalesef, siz onun planlarına uymak zorunda kalacaksınız.

O yüzden her şartıniz hazır olduğunda yapsanız daha az zorlanırsınız
Hayırlısı olsun ☺

27 yasindayim, yeni evliyim ve doktora yapiyorum. Yasadigim ulkede cocuklar 18 aylikken okula basliyor, oncesinde de bakicilar var cunku kadin erkek herkes calisiyor. Kariyer ve cocuk ayni anda yapilir romantikligi bana cok gercekci gelmiyor, evet yapilir ama kisi icin inanilma yipratici olur. Mesela hamilelik doneminde bir sorun cikti raporlu yatmak zorunda kaldim, doktorami bitirmem imkansiz olur cunku bursum sadece 4 sene kapsiyor...gibi. Tabii ben hicbir zaman cocuk sahibi olmak istemiyorum ve kariyer odakli bir insanim. Bu perspektifte yazdim. Herhangi bir sorunda kariyerimi rafa kaldirabilirim dusuncesi goze alinarak cocuk yapilmali diye dusunuyorum.

Merhaba benim söyleyeceğim tek yorum lütfen çocuk yokken yapılabilecek her şeyi yapın. Çocuktan sonra bazı şeylerde insanın gözü kalınca (seyahat, eğitim, yeni beceriler...) zamanla sanki bu elde edemeyişlerin sebebi çocuk gibi görülüyor. Çocukların bilinçaltı da bu durumu hemen kavrıyor. Sağlıksız anne psikolojisi, sağlıksız çocuk psikolojisi ortaya çıkıyor.

beren777 .!.:

27 yasindayim, yeni evliyim ve doktora yapiyorum. Yasadigim ulkede cocuklar 18 aylikken okula basliyor, oncesinde de bakicilar var cunku kadin erkek herkes calisiyor. Kariyer ve cocuk ayni anda yapilir romantikligi bana cok gercekci gelmiyor, evet yapilir ama kisi icin inanilma yipratici olur. Mesela hamilelik doneminde bir sorun cikti raporlu yatmak zorunda kaldim, doktorami bitirmem imkansiz olur cunku bursum sadece 4 sene kapsiyor...gibi. Tabii ben hicbir zaman cocuk sahibi olmak istemiyorum ve kariyer odakli bir insanim. Bu perspektifte yazdim. Herhangi bir sorunda kariyerimi rafa kaldirabilirim dusuncesi goze alinarak cocuk yapilmali diye dusunuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bir de o yönü var.

kirmizi oje .!.:

Merhaba,

Çocuk konusunda kafamda ciddi soru işaretleri var, durumumu paylaşıp sizden fikir almak istiyorum.

Evliliğimde 3 senemiz bitti. Sorunlarımız oldu, burada da paylaştığım, bazen boşanma aşamasına geldiğimiz, ama hepsi halloldu ve şu an evliliğimden güzel tat aldığım bir dönemdeyim.

Yaşım 27. Öğretmenim. Üniversite biteli seneler oluyor. Geçen sene tam zamanlı çalışıyordum Türkiye'de özel sektörde, bu sene ise eşimin ülkesindeyiz ve haftada üç gün 3 saat ders veriyorum. İki gün de yüksek lisansa hazırlık için ders alıyorum.

Şimdi çocuk için içimde bir aşk yok. Ama hiç istemiyorum da diyemem. Çocukları çok seviyorum ama sorumluluk beni çok korkutuyor. Çocuğuma yetememekten korkuyorum, beni neden dünyaya getirdin demesinden korkuyorum. Ama öğrencilerin gözlerine bakıp duyduğum mutluluğu kendi çocuklarımdan da duyacağımı biliyorum, sevgiyle büyüyen çocuklar yetiştirmek istiyorum bir yandan. Annemle geçirdiğim o güzel çocukluğum gibi benim de dizimin dibinde sevgiyle büyüttüğüm çocuklarım olsun istiyorum. Ama işte karar veremiyorum.

Maddi açıdan istediğim refahta değilim henüz. Çocuk bizi biraz zorlayabilir, ama bir iki sene daha maddiyat için ertelemeli miyim bilmiyorum.

Bir de bebekle eğitim hevesime devam edebilir miyim sizce? Mesela şu an çocuğum olsa onunla derslere gidebilirim burada, ama yorgun olur muyum, yetişir mi her şey? Ben hayatımın sürekli eğitim ile geçmesini istiyorum, çocuk buna ne kadar engel olur? Yaş ilerledikçe çocuklarımla aramda çok yaş farkı olacak korkusu da sardı beni. Yaş açısından geç kalmak istemiyorum.

Ne düşünüyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

kirmizi oje .!.:

Evet, ben de o yüzden 3 sene eşimle gerçekten ileride de devam edebilir miyim diye düşünerek hemen çocuk yapmadım. Aman çocuğum olsun da kimden olursa olsun diye düşünmedim. Eşim yardımcı olacak biri bana, çocuklara bayılıyor, hatta onu anaç olarak değerlendiriyorum kendime kıyasla. Ben de hem sevdiğim şeyleri yapıp hem çocuk büyütebilir miyim emin olamıyorum açıkçası, çevrenizde gördüğünüz o kadınlar gibi olmak istemiyorum ☹
[/QUOT

Genişletmek için tıkla...

kirmizi oje .!.:

Merhaba,

Çocuk konusunda kafamda ciddi soru işaretleri var, durumumu paylaşıp sizden fikir almak istiyorum.

Evliliğimde 3 senemiz bitti. Sorunlarımız oldu, burada da paylaştığım, bazen boşanma aşamasına geldiğimiz, ama hepsi halloldu ve şu an evliliğimden güzel tat aldığım bir dönemdeyim.

Yaşım 27. Öğretmenim. Üniversite biteli seneler oluyor. Geçen sene tam zamanlı çalışıyordum Türkiye'de özel sektörde, bu sene ise eşimin ülkesindeyiz ve haftada üç gün 3 saat ders veriyorum. İki gün de yüksek lisansa hazırlık için ders alıyorum.

Şimdi çocuk için içimde bir aşk yok. Ama hiç istemiyorum da diyemem. Çocukları çok seviyorum ama sorumluluk beni çok korkutuyor. Çocuğuma yetememekten korkuyorum, beni neden dünyaya getirdin demesinden korkuyorum. Ama öğrencilerin gözlerine bakıp duyduğum mutluluğu kendi çocuklarımdan da duyacağımı biliyorum, sevgiyle büyüyen çocuklar yetiştirmek istiyorum bir yandan. Annemle geçirdiğim o güzel çocukluğum gibi benim de dizimin dibinde sevgiyle büyüttüğüm çocuklarım olsun istiyorum. Ama işte karar veremiyorum.

Maddi açıdan istediğim refahta değilim henüz. Çocuk bizi biraz zorlayabilir, ama bir iki sene daha maddiyat için ertelemeli miyim bilmiyorum.

Bir de bebekle eğitim hevesime devam edebilir miyim sizce? Mesela şu an çocuğum olsa onunla derslere gidebilirim burada, ama yorgun olur muyum, yetişir mi her şey? Ben hayatımın sürekli eğitim ile geçmesini istiyorum, çocuk buna ne kadar engel olur? Yaş ilerledikçe çocuklarımla aramda çok yaş farkı olacak korkusu da sardı beni. Yaş açısından geç kalmak istemiyorum.

Ne düşünüyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Yas farkıyla içsel motivasyonun hicbir ilgisi yok. 40 yas uzeri anne olup bebekle bebek cocukla cocuk olan anneler de var. Bu tamamen sizin iç dunyanizla ilgili. Yaş farkinin en cok kendini gösterdiği durum enerji konusu. 20 li yaslarda anne olanin uykusuzluk vs gibi ilk 2 hatta 3 yil surmesi olasi durumlar ya da yas krizleriyle bas etme enerjisi ile 30-40 lardaki enerji farkli oluyor. Burada da tamamen içsel motivasyon devreye giriyor. Sizde yeterince var mi? Etrafınizda yenidogan bakimi vs gibi durumlara birebir şahit oldunuz mu? Bebek bir yanda adim attirmazken siz bir köşede ah benim hayallerim diye kivranacaksaniz kesinlikle erteleyin. Ancak bu surecte de sağlık kontrollerinizi (hem esiniz hem siz) rutin yaptirin ki olasi bir durumda girisimlere baslarsiniz. Bebek uysal, varligi yoklugu bir bi bebek olursa ne ala... Lakin tam tersi de söz konusu. Kimse sizin ic dunyanizin kapasitesini sizden daha iyi bilemez. Bu tamamen sizin bileceginiz bir konu. Ayrica çocukları sevmekle ya da ese bakip harika baba olur düşüncesiyle de ilk seneleri asabilmenin, zorlukla mucadelenin çok ilgisi yok. Çoğu kadin eşi icin harika baba olur yahu diye dusunmustur. Ancak onu tek ve sadece kendi cocugunuza babalik yaparken anlarsiniz. Ayni sekilde benden anne olur u da kendi bebeginizle yolculuğa basladiginizda anliyorsunuz. Özetle her an her seyi rafa kaldirma durumunun olabilecegini göze aliyorsaniz evet ama tereddütleriniz varsa hayir. Aksi hem size hem esinize hem bebege haksizlik olur. Ayni durum esiniz icin de gecerli. Onun da içsel motivasyonunu ondan iyi kimse bilemez. Bunlari aranizda istisare edin.

Çocuğa hazır hissetmek diye bir şey yok bence.
Hazır hisssettiğini sanmak var.
Mesela şu an ikinci bir çocuk fikri beni için tarihin tozlu raflarında. Hatta geçen dedim isteğe bağlı gidip tüp falan bağlatsam mı diye...
Bir kere çok kaygılı bir süreç....
Sorunluluk o biçim.
Eşim bakar vs hikaye.
Adam işe gidecek sen evdesin akşama kadar.
Maddi olarak yorucu. Hiç olmadık yerden hiç olmadık masraflar çıkıyor. Her şeyin en iyisi olsun derken gidiyor baya
Manevi olarak yorucu.
Ama şöyle de bir şey var mesela dışarı çıkıyorsun 1 saat özlüyorsun falan.
Uyuyunca suratları böyle patates gibi oluyor mimiksiz. Ben gece uykusunda çok uyanıp ağzını burnunu yalayıp öpmüşlüğüm var..

kirmizi oje .!.:

Merhaba,

Çocuk konusunda kafamda ciddi soru işaretleri var, durumumu paylaşıp sizden fikir almak istiyorum.

Evliliğimde 3 senemiz bitti. Sorunlarımız oldu, burada da paylaştığım, bazen boşanma aşamasına geldiğimiz, ama hepsi halloldu ve şu an evliliğimden güzel tat aldığım bir dönemdeyim.

Yaşım 27. Öğretmenim. Üniversite biteli seneler oluyor. Geçen sene tam zamanlı çalışıyordum Türkiye'de özel sektörde, bu sene ise eşimin ülkesindeyiz ve haftada üç gün 3 saat ders veriyorum. İki gün de yüksek lisansa hazırlık için ders alıyorum.

Şimdi çocuk için içimde bir aşk yok. Ama hiç istemiyorum da diyemem. Çocukları çok seviyorum ama sorumluluk beni çok korkutuyor. Çocuğuma yetememekten korkuyorum, beni neden dünyaya getirdin demesinden korkuyorum. Ama öğrencilerin gözlerine bakıp duyduğum mutluluğu kendi çocuklarımdan da duyacağımı biliyorum, sevgiyle büyüyen çocuklar yetiştirmek istiyorum bir yandan. Annemle geçirdiğim o güzel çocukluğum gibi benim de dizimin dibinde sevgiyle büyüttüğüm çocuklarım olsun istiyorum. Ama işte karar veremiyorum.

Maddi açıdan istediğim refahta değilim henüz. Çocuk bizi biraz zorlayabilir, ama bir iki sene daha maddiyat için ertelemeli miyim bilmiyorum.

Bir de bebekle eğitim hevesime devam edebilir miyim sizce? Mesela şu an çocuğum olsa onunla derslere gidebilirim burada, ama yorgun olur muyum, yetişir mi her şey? Ben hayatımın sürekli eğitim ile geçmesini istiyorum, çocuk buna ne kadar engel olur? Yaş ilerledikçe çocuklarımla aramda çok yaş farkı olacak korkusu da sardı beni. Yaş açısından geç kalmak istemiyorum.

Ne düşünüyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Bende aynı ikilemleri yaşıyorum. Ne eşim ne kendim çocuk diye yanıp tutuşmuyoruz. Hatta ikimiz de hamile kalırsam diye korkuyoruz o derece istemiyoruz.. Elbette doğarsa sevilir ama kafada bin türlü dert varken sırf yapmak için yapılmamalı bence. Gerçekten içinize sindiği bir dönem 'tamam zamanı geldi ' diyebilmelisiniz bence.