- 13 Eylül 2015
- 21.888
- 68.751
- 598
- Konu Sahibi strawberry_cake
-
- #101
Ortada bir sebep olmadığını nereden biliyoruz?
Bir şey var,ama şimdilik bilinmiyor sadece..
Ortada bir sebep olmadığını nereden biliyoruz?Annesi herhalde çocuğunun açlıktan ağlayıp ağlamadığını anlıyordur. Açlıktan ağlayan çocuğa yemek verirsin, susar. Korktuğu için ağlayan çocuğun yanında olursun, susar. Konu sahibinin çözmeye çalışmadığını mı düşünüyorsunuz? Ellerini yıka dendiğinde ağlayan bir çocuk var konuda. Ortada bir sebep olmadan ağlayan çocuk tamamen şımarıklıktan, ilgi çekmek için, istediği olsun diye vb sebeplerden ağlıyordur. Çocuğun uyandığında süt gelmiyor diye ağlamasının altında derin bir sebep olduğunu düşünmüyorum. Bu arada zaten başarı olduğunu iddia etmedim onu nerden çıkarttınız anlamadım.
Pedagoga niye gitmiyorsunuzIyi aksamlar herkese. Cok doluyum icimi bir yere bosaltmazsam patlayacagim. Benim sorunum cocuklarimin her anlamda sabrimi sonuna kadar zorlamalari. Dayanacak gucum kalmadi yildim tukendim adeta. Belki diyeceksiniz her cocuk boyle ama benimkiler normal boyutta degil inanin. Oglum dogdugundan beri herseye ama herseye aglayan bir cocuk su an 4 yasinda kararlilikla bu huyunu surduruyor. Soyledigim seylerin 99% 'a Itiraz ediyor. En basit ornek okuldan gelince guzellikle hadi sofraya oturmadan ellerimizi yikayalim diyorum kiyameti kopariyor. Banyoya soktugumda basini sampuanliyorum en hassas sekilde ama yinede aglama krizlerine giriyor. Sac taratmiyor yuz yikatmiyor. Oyuncaklarini toplamak gibi bir huyu zaten yok asla elini birseye surmez. Surekli aglamak icin bahane ariyor onun aglamasina gram tahammulum kalmadiIsteklerini elde etmek icin tum sinirlari zorluyor asla anne baba otoritesini kabul etmiyor. Kizimda 2 yas sendromuna girdi ogluma gore bir nebze daha iyi ama oda gitgide abisini ornek aliyor. Her gordugunu istiyor her istegi yerine gelsin istiyor gelmeyince aglama krizlerine giriyor. Herseyimiz zor geciyor ne yaptigim kahvaltidan birsey anliyorum ne yedigim yemekten. Her sofraya oturusum yemegin (mecazi anlamda) burnumdan gelmesiyle sonuclaniyor. Cocuklarim kendi baslarina uyumazlar oglen kizimin uykuya dalmasi 45 dakikayi buluyor aksam ikisini birden yataga koyup uyumalarini bekliyorum bazen 1.5 saati buluyor uyumalari. Onlar yatana kadar hem fiziken gem ruhen cokme derecesine geliyorum. Kizim hala uyaniyor geceleri 2/3 kez kalkip sut isitiyorum vermesem catlayana kadar agliyor. Sabah 6 gibi uyaniyor uyku resmen haram bana. Esimle bir yildir ayri uyuyoruz cocuklardan dolayi onunlada pek iyi degiliz. Her hafta sonu çocuklari disari cikariyoruz ama eve donene kadar ikimizde pert oluyoruz. Kizim arabada durmuyor gidecegimiz yere varana kadar agliyor. Oglumda gezi boyunca birseyleri bahane edip agliyor. Mizmiz seklinde degil aglamasi kavga cikara cikara bagira bagira agliyor ben boyle birsey gormedim hayatimda. Disari cikmasak olmuyor dort duvar arasinda iyice bunaliyoruz. Ben ne zaman biraz rahat yuzu gorecegim. Cocuklarim ne zaman herseye direnmekten vazgececek. Oglum aglama huyunu ne zaman terkedecek inanin bilmiyorum Onlarin aglamalarindan kafam agirlasiyor artik sersem gibi oluyorum gurultuden. Sagligimin gunden gune bozuldugunu hissediyorum. Lutfen icimi ferahlatacak birseyler soyleyin inanin buna cok ihtiyacim var.
Siz birşeyleri ağladıgi için yapmadığınız da .Iyi aksamlar herkese. Cok doluyum icimi bir yere bosaltmazsam patlayacagim. Benim sorunum cocuklarimin her anlamda sabrimi sonuna kadar zorlamalari. Dayanacak gucum kalmadi yildim tukendim adeta. Belki diyeceksiniz her cocuk boyle ama benimkiler normal boyutta degil inanin. Oglum dogdugundan beri herseye ama herseye aglayan bir cocuk su an 4 yasinda kararlilikla bu huyunu surduruyor. Soyledigim seylerin 99% 'a Itiraz ediyor. En basit ornek okuldan gelince guzellikle hadi sofraya oturmadan ellerimizi yikayalim diyorum kiyameti kopariyor. Banyoya soktugumda basini sampuanliyorum en hassas sekilde ama yinede aglama krizlerine giriyor. Sac taratmiyor yuz yikatmiyor. Oyuncaklarini toplamak gibi bir huyu zaten yok asla elini birseye surmez. Surekli aglamak icin bahane ariyor onun aglamasina gram tahammulum kalmadiIsteklerini elde etmek icin tum sinirlari zorluyor asla anne baba otoritesini kabul etmiyor. Kizimda 2 yas sendromuna girdi ogluma gore bir nebze daha iyi ama oda gitgide abisini ornek aliyor. Her gordugunu istiyor her istegi yerine gelsin istiyor gelmeyince aglama krizlerine giriyor. Herseyimiz zor geciyor ne yaptigim kahvaltidan birsey anliyorum ne yedigim yemekten. Her sofraya oturusum yemegin (mecazi anlamda) burnumdan gelmesiyle sonuclaniyor. Cocuklarim kendi baslarina uyumazlar oglen kizimin uykuya dalmasi 45 dakikayi buluyor aksam ikisini birden yataga koyup uyumalarini bekliyorum bazen 1.5 saati buluyor uyumalari. Onlar yatana kadar hem fiziken gem ruhen cokme derecesine geliyorum. Kizim hala uyaniyor geceleri 2/3 kez kalkip sut isitiyorum vermesem catlayana kadar agliyor. Sabah 6 gibi uyaniyor uyku resmen haram bana. Esimle bir yildir ayri uyuyoruz cocuklardan dolayi onunlada pek iyi degiliz. Her hafta sonu çocuklari disari cikariyoruz ama eve donene kadar ikimizde pert oluyoruz. Kizim arabada durmuyor gidecegimiz yere varana kadar agliyor. Oglumda gezi boyunca birseyleri bahane edip agliyor. Mizmiz seklinde degil aglamasi kavga cikara cikara bagira bagira agliyor ben boyle birsey gormedim hayatimda. Disari cikmasak olmuyor dort duvar arasinda iyice bunaliyoruz. Ben ne zaman biraz rahat yuzu gorecegim. Cocuklarim ne zaman herseye direnmekten vazgececek. Oglum aglama huyunu ne zaman terkedecek inanin bilmiyorum Onlarin aglamalarindan kafam agirlasiyor artik sersem gibi oluyorum gurultuden. Sagligimin gunden gune bozuldugunu hissediyorum. Lutfen icimi ferahlatacak birseyler soyleyin inanin buna cok ihtiyacim var.
Çocuğun duygusal sorunları dr lee sarkHangi kitapları okudunuz bende araştırıyorum etkili ve yol gösterici ebeveynlik kitapları
Çocuk ağlarken onla konuşmaya çalışmanız hiçbir işe yaramaz. ilkel beyin devrede oluyor. Bu konuyla ilgili bütün beyinli çocuk ve dramsız disiplin kitaplarını öneririm. Zorlansanız bile çocuk ağlarken sakin kalın üzüldün anlıyorum, istediğin kadar ağla ben yanındayım deyin isterse sarılın emin olun çok daha çabuk sakinleşecek. Siz çocuğun duygusunu reddettikçe daha da çok zorlanıyor. Ağlamasının normal olduğunu kabullenin,bakın çocuk nasıl rahatlayacak ve ağlama krizleri azalacak. Kendini regüle etmeyi öğrenmesi için önce sizin desteğinize ihtiyacı var. Destek almak konusunda da babayı dinlemeyin, iyi bir uzmana danışın derim. Online bir şekilde destek alabilirsiniz. Ben sizin yerinizde olsam kendim içinde destek alırdım, ne kadar yıprandığınızı tahmin edebiliyorum. Annelere iyi olmadan, çocuklarına da yardımcı olmaları çok zor oluyor malesef. Umarım kısa sürede feraha çıkarsınız evlatlarıbozla.Aslinda profesyonel destek alacak gucumuz var ama bu konuda esimle cok zit dusuncelere sahibiz. Kendisi bazi konulards hala ilkel fikirleri benimsiyor psikologa gidecek olursam mutlaka bei asagi cekecek yorumlar yapacaktir buda ayri bir gerginlige sebep olacak biliyorum. Bende ogluma cogu zaman oglum agladigin icin seni anlayamiyorum aglamadan derdini anlatki bir cozum bulalim diyorum ama o aglama krizi gecmeyene kadar susmuyor. Sonra sakinlesince konusuyoruz anlatiyorum ona dinliyor tasdikliyor ama sonra yine ayni donguye giriyoruz. Kendime pek vakit aayiramiyrum malesef. Yorgun dustgum icin bir cok seyden geri kaliyorum. Esimin destegi vasatin baya altinda zaten cocuklar herseyiyle bana alistiklari icin artik babalarinda durmuyorlar.
Merhaba bende okuyorum burada açtığım bir konuda bana oyun oynama sanatı önerildi şuan bunu okuyorum ve bence aşırı işe yaradı bizde 21 ocakta oğlumun doktor randevusu var doktora da danışacağım kitap konusunu. Şuan bekleyen bütün beyinli çocuk var onu okuyacağımHangi kitapları okudunuz bende araştırıyorum etkili ve yol gösterici ebeveynlik kitapları
Ceza kavramını nasıl algıladığınıza bağlı. Kurallar ya da cezalar öcü değildir. Yatırıp çocuğu kırbaçlamayacağız. Burada her cümleyi pedagoji dersi gibi ince ince anlatmak çok zor. Meslek gereği öyle aileler görüyorum ki çocuk ortaokulda bile pamukların içinde yaşatılmaya çalışıyor. Hatta örnek vereyim. Rehber öğretmen arkadaş 8.Sınıf kız öğrenciyi odasına çağırıyor, amacı çocuğa haftalık çalışma planı çıkarmak. Bu randevulu bir iş değildir. Sırası gelen öğrenci çağırılır işlem yapılır gönderilir. Ertesi gün bu hanım kızımızın babası okula gelmiş "bundan sonra çocuğumu çağırmak yerine beni arayın ben kızıma söyleyeyim o sizin yanınıza gelsin" kızı çok korkmuş travma geçirecekmiş neredeyseNe yazacağımı bilemedim doğrusu.
Öncelikle şunu söyleyeyim,çocuklarımızı elbette travmasiz buyutmeliyiz.
Travmanın gerçek anlamı nedir,bence ruhta kalan yaradır
Katı kurallardan ne kastediliyor bilmiyorum da,genel kurallarda evet kural olmalı.
Ama cam kutu gibi çocuk içine sıkıştırılmamalı,çocuğun yapısına göre olusturulmali.
Pembis,çocuğunun atiklarinda boncuk arayan bir anne olmadim hiç bir zaman,"ben dogurdum,öyleyse kutsal"ci asla değilim,ama sertliğe acımasızlığa, gerçek yaşamda tanıyacak diye önce bende toslamamali.
Benim güvenli bölgemde yaşamı tanımalı.
Çocukluk,insanın ömür boyu en dar zamanlarinda siginacagi bir siginaktir,gülümseten bir çocukluk mu,dikenli bir fıçı mi,hangisi daha olumlu?
Merhaba, thomas gordan etkili anne baba olmakHangi kitapları okudunuz bende araştırıyorum etkili ve yol gösterici ebeveynlik kitapları
Çocuklarınızı nasıl disipline edeceğinize kadar veremeyiz tabii ama bu şekilde tavsiyeler vermeseniz keşke. Ortada zorlanan bir çocuk var ve siz onu görmezden geliyorsunuz. Çocukta en sonunda öğrenilmiş çaresizlikle durumu kabulleniyor. Çocuğu sarıp sarmalamak, sorun çözme, duygularını düzenlemeyi öğretmek yerine yok saymak doğru değil. Kendinizden pay biçim çok zorlandığınız bir anda en sevdikleriniz sizi yok saysa ne hissedersiniz?Her agladiginda istediği yapıldıysa bu tutumu normal yani. Benim oğlum yerlere yatsa,ağlamaktan çatlasa da yapmıyorum. Bizim bı süt biberonu olayı vardı,5 gün surdu ömrümden 5 sene gitti. Ama çözdük. Ağlarken onu duyamadigimi,sakinlesmesi için yalnız kalmasını,düşünmesini ve sakinleştikten sonra gelip derdini ağlamadan anlatmasını sağladım. Bagirmadim,kızmadım ama ilgilenmedim de. Tek bir cümle söyleyip sukunetinizi korumanız gerek. Böyle böyle alışacak,hepimizin ki alisti
Türkiye de 38 yıldan beri pedagoji bölümü alım yapmıyor ki :)Evet bende görmüştüm pedagog değilmiş milleti kandırmış ve pedagog olması için gerekli olan bölümdende mezun falan değilmiş
Dediğim kitapları bir okuyun lütfen bahsettiğiniz klişelere cevaplar orada.Ceza kavramını nasıl algıladığınıza bağlı. Kurallar ya da cezalar öcü değildir. Yatırıp çocuğu kırbaçlamayacağız. Burada her cümleyi pedagoji dersi gibi ince ince anlatmak çok zor. Meslek gereği öyle aileler görüyorum ki çocuk ortaokulda bile pamukların içinde yaşatılmaya çalışıyor. Hatta örnek vereyim. Rehber öğretmen arkadaş 8.Sınıf kız öğrenciyi odasına çağırıyor, amacı çocuğa haftalık çalışma planı çıkarmak. Bu randevulu bir iş değildir. Sırası gelen öğrenci çağırılır işlem yapılır gönderilir. Ertesi gün bu hanım kızımızın babası okula gelmiş "bundan sonra çocuğumu çağırmak yerine beni arayın ben kızıma söyleyeyim o sizin yanınıza gelsin" kızı çok korkmuş travma geçirecekmiş neredeyseçocuk böyle yetiştirilmez. Böyle yetişen çocuk hayatta ayakta kalamaz. Benim travmadan kastım yoğun şiddet, acımasız cezalar ya da bunu yapmazsan seni sevmem gibi şeyler değil. Haksız verilmiş abartılı cezalar da değil. Çocuk hiç ceza almadan, yaptığının bedelini ödemeden büyüyemez. "bu yaptığın yanlış annecim ama ben seni çok seviyorum agucuk gugucuk" diye bir ebeveynlik de olmaz. Evet çocuğun yaptığı yanlış siz bunu söylediniz ama yanlışın ona bir zararı yok ki sadece yanlış, bu uyarı onu aynı davranışı tekrarlamaktan alı koymaya her zaman yetmez. yanlış da olsa kendisine olumsuz bir dönüt yoksa çoğu zaman yapmayı bırakmaz çünkü yaptığı hoşuna gidiyordur. bu yemeği elinle yedin git odana bu akşam sana tv yok gibi değil bu. Her şeyin dozu var. Hep sevmek hep "guzuuuum" modunda olmak da doğru değil. Benim ceza dediğim şeyleri aslında çoğunuz yapıyorsunuz ama adının ceza olduğunu kabullenmiyorsunuz. Çocuk gerektiğinde evde de sertlik görecek, sizin kararlı tutumunuzu görecek, aynı hataya hep aynı karşılığın geleceğini bilecek. Babanın hayır dediğine anne evet demeyecek, birinin koyduğu kuralı diğeri esnetmeyecek. Kurallar 3 günlük olmayacak. Bu gün hoş gördüm yarın kızdım yapılmayacak. İlk üç gün hayor dediğine 4.Gün asla pes etmeyeceksin, o hayır sonsuza kadar hayır olarak kalacak.
Ben alman dadı falan değilim, bildiğiniz bu ülkenin sıradan bir annesiyim. Ben anneme asla canı gönülden anne demedim, bu çocukken de böyleydi çünkü tutarsız haşin sevgi göstermeyi bilmeyen bir annem vardı. Benim. Çocuklarım anne dediğinde sesin nereden gelip nereye dokunduğunu duyuyorum ben. Kurallı tutarlı ve yeri geldiğinde ceza mercii de olabilmek çok önemli.
Koşulsuz sevgi dediğiniz şeyi doğru ölçüde vemezseniz yarın karşınızda "çok borcum var borcumu kapatın" deyerek defalarca gelen bir evlat olabilir.
Bana siz anne otoritesi kuramamissiniz gibi geldi. Herşeye ağlıyorsa sırf aglamasin diye onun istediği gibi davranmak zorunda değilsiniz zaten öyle yaptığınız için çok ağlıyor nasılsa istediğim oluyo diye .. en basit örnek duşta kafasını yıkayınca ağlıyormus. Güzelce anlatıp saçımızı yikamaliyiz yoksa bitleniriz gibi mantıklı açıklamalar yapın ve ağlasa da o dediğinizden dönmeyin. Gerekirse ses yükseltip kizabilirsiniz. Sizin davranislarinizdan dolayı iki çocuğun da sizi suistimal ettiğini düşünüyorum. Şimdi sadece agliyolar. Büyüyünce sizi otorite görmeyip hiçbir dediğinizi yapmayacaklarIyi aksamlar herkese. Cok doluyum icimi bir yere bosaltmazsam patlayacagim. Benim sorunum cocuklarimin her anlamda sabrimi sonuna kadar zorlamalari. Dayanacak gucum kalmadi yildim tukendim adeta. Belki diyeceksiniz her cocuk boyle ama benimkiler normal boyutta degil inanin. Oglum dogdugundan beri herseye ama herseye aglayan bir cocuk su an 4 yasinda kararlilikla bu huyunu surduruyor. Soyledigim seylerin 99% 'a Itiraz ediyor. En basit ornek okuldan gelince guzellikle hadi sofraya oturmadan ellerimizi yikayalim diyorum kiyameti kopariyor. Banyoya soktugumda basini sampuanliyorum en hassas sekilde ama yinede aglama krizlerine giriyor. Sac taratmiyor yuz yikatmiyor. Oyuncaklarini toplamak gibi bir huyu zaten yok asla elini birseye surmez. Surekli aglamak icin bahane ariyor onun aglamasina gram tahammulum kalmadiIsteklerini elde etmek icin tum sinirlari zorluyor asla anne baba otoritesini kabul etmiyor. Kizimda 2 yas sendromuna girdi ogluma gore bir nebze daha iyi ama oda gitgide abisini ornek aliyor. Her gordugunu istiyor her istegi yerine gelsin istiyor gelmeyince aglama krizlerine giriyor. Herseyimiz zor geciyor ne yaptigim kahvaltidan birsey anliyorum ne yedigim yemekten. Her sofraya oturusum yemegin (mecazi anlamda) burnumdan gelmesiyle sonuclaniyor. Cocuklarim kendi baslarina uyumazlar oglen kizimin uykuya dalmasi 45 dakikayi buluyor aksam ikisini birden yataga koyup uyumalarini bekliyorum bazen 1.5 saati buluyor uyumalari. Onlar yatana kadar hem fiziken gem ruhen cokme derecesine geliyorum. Kizim hala uyaniyor geceleri 2/3 kez kalkip sut isitiyorum vermesem catlayana kadar agliyor. Sabah 6 gibi uyaniyor uyku resmen haram bana. Esimle bir yildir ayri uyuyoruz cocuklardan dolayi onunlada pek iyi degiliz. Her hafta sonu çocuklari disari cikariyoruz ama eve donene kadar ikimizde pert oluyoruz. Kizim arabada durmuyor gidecegimiz yere varana kadar agliyor. Oglumda gezi boyunca birseyleri bahane edip agliyor. Mizmiz seklinde degil aglamasi kavga cikara cikara bagira bagira agliyor ben boyle birsey gormedim hayatimda. Disari cikmasak olmuyor dort duvar arasinda iyice bunaliyoruz. Ben ne zaman biraz rahat yuzu gorecegim. Cocuklarim ne zaman herseye direnmekten vazgececek. Oglum aglama huyunu ne zaman terkedecek inanin bilmiyorum Onlarin aglamalarindan kafam agirlasiyor artik sersem gibi oluyorum gurultuden. Sagligimin gunden gune bozuldugunu hissediyorum. Lutfen icimi ferahlatacak birseyler soyleyin inanin buna cok ihtiyacim var.
Aynen öyle valla bende çocuk gelişimi mezunuyum o zaman bende pedagog olayımTürkiye de 38 yıldan beri pedagoji bölümü alım yapmıyor ki :)
O yüzden herkes pedagogum diyor ama aslında çocuk gelişim mezunu çoğu. Zaten gösterdiği diplomalarda pedagoji üzerine değil.
Pedagog unvanını kullanmasi yasal değil , çocuk gelişimci yakın zamanda Türk pdr derneği hakkında suç duyurusunda bulunduPedagog diye anlatilmiyor muydu programda? Dediklerini takip etmedim açıkçası ama aklimda kalanlar oyle anormal seyler degiller. Cok şaşırdım. Bahsettigim kadının fikirlerini çürütenler kimler? Okumak, izlemek isterim.
Olayı bilmeden yorum yapıyorsunuz. Öğrenilmiş çaresizlik bile olsa böyle olması gerekir bazen. Bebeğinizin artık türkiyede satılmayan biberonu kırılsa ve siz durumu anlattığınız halde aldığınız biberonu beğenmeyip çığlıklar atsa yurt dışından biberon mu getireceksiniz çocuk öğrenilmiş çaresizlik yaşamasın diye. Ki bu düpedüz inatlaşmadır. Sütü çok seviyorsa bulduğu biberonla içer o zaman da "öğrenilmiş çaresizliği" (!) öğrenmezÇocuklarınızı nasıl disipline edeceğinize kadar veremeyiz tabii ama bu şekilde tavsiyeler vermeseniz keşke. Ortada zorlanan bir çocuk var ve siz onu görmezden geliyorsunuz. Çocukta en sonunda öğrenilmiş çaresizlikle durumu kabulleniyor. Çocuğu sarıp sarmalamak, sorun çözme, duygularını düzenlemeyi öğretmek yerine yok saymak doğru değil. Kendinizden pay biçim çok zorlandığınız bir anda en sevdikleriniz sizi yok saysa ne hissedersiniz?
Çocuğun o biberonu bırakması gerekiyorsa biberonu elinden alırsınız ama ağladı diye cezalandırmazsınız. Evet çok üzüldün biliyorum bırakmak istemedin ama buna izin veremem şeklinde kısa bir açıklama yapılır, sakinleşince de anlatılır. Bu işin doğrusu budur olayı bilmeye gerek yok. Ben o anneye sadece tavsiyesinin yanlış olduğunu söyledim, kendi ebeveynliğine de karışmadım farkındaysanız burda sizi öfkelendiren ne?Olayı bilmeden yorum yapıyorsunuz. Öğrenilmiş çaresizlik bile olsa böyle olması gerekir bazen. Bebeğinizin artık türkiyede satılmayan biberonu kırılsa ve siz durumu anlattığınız halde aldığınız biberonu beğenmeyip çığlıklar atsa yurt dışından biberon mu getireceksiniz çocuk öğrenilmiş çaresizlik yaşamasın diye. Ki bu düpedüz inatlaşmadır. Sütü çok seviyorsa bulduğu biberonla içer o zaman da "öğrenilmiş çaresizliği" (!) öğrenmez
Benim çocuklarım güvenli bağlanma dönemini geçeli çok oldu. Altta yatanı bulmak tabi ki önemli ama her huysuzluğun altında da böyle şeyler yatmaz tek derdi kendini kabul ettirmektir. Ve bunu görmek çok da zor değildir.Dediğim kitapları bir okuyun lütfen bahsettiğiniz klişelere cevaplar orada.
Emin olun sizin de işinize yarayacak.
Ben eskiden sizin dediğiniz şeyleri denedim ve söylüyorum daha çok işe yarıyor.
Bir kere çpcuk saatlerce süt için ağlıyorsa şımarıklıktan değil başka bir derdinden ağlıyor. Kitapta önce onu bulun diyor. Bu o gün okulda olan bir şey de olabilir, kardeş kıskançlığının dışa vurjmu da olabilir. Ben bu durumda önce sarılıyorum sakinleşmesini bekliyorum. Sonrada duygularını tanınlıyorum. Bu çocukta annem beni anlıyor rahatlamasına sebep oluyor. Mesela şu an kendini çok öfkeli hissediyorsun değil mi diyorum? Yada şu an bana çok kızgınsın değil mi diyorum. Bundan sonrasında çocuk dersi neyse dökülüyor zafen. Halbuki dediğiniz yollarla gittiğimde o gün olan canını sıkan şeyi öğrenemiyordum. Şu an çocuk da benimle işbirliğinde. Gerçekten inanılmaz faydalı kitaplar
Görmezden gelmek her zaman ceza değildir. Olumsuz davranışı söndürücü olarak kullanırız. Eğitim bilimlerinde de yeri vardır. Yaptığınız açıklamaya rağmen çığlıklar devam ederse görmezden gelirsiniz. Çünkü çocuğun yaptığı insan kullanma yollarını denemektirÇocuğun o biberonu bırakması gerekiyorsa biberonu elinden alırsınız ama ağladı diye cezalandırmazsınız. Evet çok üzüldün biliyorum bırakmak istemedin ama buna izin veremem şeklinde kısa bir açıklama yapılır, sakinleşince de anlatılır. Bu işin doğrusu budur olayı bilmeye gerek yok. Ben o anneye sadece tavsiyesinin yanlış olduğunu söyledim, kendi ebeveynliğine de karışmadım farkındaysanız burda sizi öfkelendiren ne?
Bu arada ben bunları söylüyorum diye herzaman uygulayabiliyorum anlamına gelmez. Sonuçta hiçbirimiz pozitif disiplinle büyümedik ve tetiklendiğimiz noktada sakin kalmak zor oluyor ama benim herzaman doğruyu yapamam doğruyu değiştirmez. Yanlıştan tavsiye olmaz. Bir erkek çocuk yetiştiriyorum ve duygularını tanımayan, öfkesini yönetemeyen bir birey yetiştirmekten deli gibi korkuyorum. Öfkelenmek normaldir, üzülmek ağlamak normaldir. Bu duygular hissedildi diye insanlar cezalandırılmamalı önemli olan yönetmeyi öğretmek. Bunda karşı çıkacak birşey yok doğrusu budur.
Onları kabul etmek bizim en temel görevimiz değil mi? Karın doyurmak nasıl en temel ihtiyaçsa ruh doyurmakta öyle. Bakın ben her istediğini yapın, hiç ağlatmayın demedim farkındaysanız. Disiplin olmalı ama pozitif bir dille olmalı. Çocuk yapmaması gerekeni yine yapmayacak ama öfkelendi ya da üzüldü diye anne sevgisinden mahrum bırakılarak cezalandırılmayacak. Ben bireysel olarak hiçbir annenin çocuğuyla ilişkisine karışma hakkını kendimde görmem ama burayı birsürü anne okuyor. Kafası karışık annelere yanlış tavsiye verilmesini de doğru bulmuyorum. Sözlerimi kişisel algılamayın lütfen.Benim çocuklarım güvenli bağlanma dönemini geçeli çok oldu. Altta yatanı bulmak tabi ki önemli ama her huysuzluğun altında da böyle şeyler yatmaz tek derdi kendini kabul ettirmektir. Ve bunu görmek çok da zor değildir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?