Merhaba, ben 22 yaşında Türkiye'nin en iyi üniversitelerinin birinde okuyan bir kızım. Muhtemelen bir çoğunuz benden büyüksünüz. Yaşam tecrubelerinize çok ihtiyacım var.
Her şeyin başında söylemek istiyorum ki, ar namus meselesi diyip beni daha da çok üzecek olanlar rica ediyorum içinden konuşsun. ben yeterince duydum bu sözleri. Sadece bir abla bakış açısıyla tavsiyeye ihtiyacım var.
2019 yazında, 20 yaşındayken en yakın arkadaşımın yazlığında bir çocukla tanıştım. Sadece 2 gün geçirdik birlikte, sahilde oturup uzun uzun konuştuk ve ona ilişki düşünmediğimi söylememe rağmen benimle ilgilenmeye devam etti. O başka bir şehirde okuyor, ben ise istanbulda okuyordum. Her ne kadar uzak mesafe ilişkinin mantıksız olduğu düşünsem de bilmiyorum aşk mı derler etkilenmek mi ama onuna konuşmaya devam etmek istedim. Aradan 6 ay geçti biz artık sevgiliydik ve hiç yaşamadığım o sevgiyi ondan gördüm, ben de öyle sevdim. 2019 Kasım ayında bulunduğum şehire geldi. öyle bir şeyi belirtmek istiyorum ki, hayatımın hiçbir döneminde bekaret benim için hiç önemli olmadı. ama sevdiğim güvendiğim bir insanla yaşamak istiyordum. ve onu çok sevdim. hayır desem asla dokunmazdı ama istedim. ve bir ilişki yaşadık. asla pişman değilim yaptığımdan ve hiç utanmıyorum. O okuluna döndü ben de öyle. Derslerimin hepsini geçiyordum, bir yandan da seviliyordum burda ne problem olabilir ki? Eğer isteseydim kendi okulumda da bir çok şey yaşardım ama yapmadım.
Pandemi araya girip biz şehirlerimize döndüğümüzden beri dünyam karardı benim. Ailem, iyi yerlerde üniversite bitirmiş, babam iyi bir şirkette çalışıyor ama maalesef kendi sınırları var ve hiçbir fikri benimle uyuşmuyor. Özet geçmek istiyorum. Bu bir buçuk yıl içinde, sevgilimi öğendiler, babam defalarca bekaretini koruyacaksın diktesinde bulundu bana. her seferinde tamam babacım dedim. karşı çıkmanın anlamı yoktu. Dün eski bir sd kartımı bir telefona takıp sevgilimle fotoğraflarıma videolarımı görmüş, bu babam için bir ilk ama annem zaten bunu sürekli yapıyor, günlüklerimi okuyup bilgisayarımı karıştırıyor. onun da gördüğü şeyler olmuştu, ama babamın verdiği tepki hayatım boyunca bende yara kalacak.
Dün bu fotoğrafları gördükten sonra, ne orospuluğum kaldı, ne eskortluğum. Kendim için çektiğim bikinili fotoğraflarıma laf ederek tam eskortsun dendi. Dövüldüm. Bakire misin ne yaptın diye defalarca soruldu, sustum. "Cesaretin varsa bekaret kontrolü yaptırmaya gidelim yarın." dedi. Dehşetle yüzüne baktım. Yasal değil baba ne kadar ayıp ve küçük düşürücü olduğunun farkında mısın dedim ve daha çok dayak yedim. Ablalarım soruyorum size 22 yaşında bir kızın kendi isteğiyle cinsel birliktelik yaşaması eskortluk mudur? Ben sevgilimle hala birlikteyim. Her zaman da yanımda olacağını söylüyor. Sorun değil, biz ayrılabiliriz de. Ben istemediğim hiç bir şeyi yapmadım. Asla yaptıklarımın hiçbirinden utanmıyorum. Sadece aileme acıyorum. Bu kadar modern görünümlü cahiller, kızını bekaret kontrolüne götürecek kadar.
Kendime zarar vermeyi düşündüm. Üniversiteye gidemeyeceğimi söylediler yüzüme. Ben bu üniversiteyi çok çalışarak uykusuz kalarak kazandım. 22 yaşındayım. Aile bağımı bozmak istemiyorum ama gerekirse yaparım. Şimdilik sustum her şey yuttum, kabul ettim. Cesaretim olsa, kaçıp giderdim. Belki de bunu yapmalıyım. Kalan 2 senelik üniversite hayatımda nasıl yaşayacağım bilmiyorum halihazırda psikolojim bu derece bozukken daha fazla burada kalmak beni nasıl etkileyecek bilmiyorum. Defalarca intiharı düşünüyorum gün içinde. Her ayak sesinden korkuyorum. Ben bunları hak edecek bir şey yapmadım. Ar namus bu olmamalı. Eğer buysa da öyle namus olmaz olsun.
Sizden akıl istiyorum, bu evde kalmalı mıyım? 22 yaşında telefonumdaki resimler bile her gün kontrol edilirken. Dayak yiyorken ve bir "eskort" olduğum düşünülüyorken...
Dediğim gibi ne olur yargılamayın, haklı olduklarını da düşünebilirsiniz. Ama hiçbir şey, hiçbir şey bu derece şiddeti haklı çıkarmamalı. Beni üstü kapalı öldürmekle tehdit etti bu adam. Ne olur buna göre yorum yapın.