merhabalar hanımlar
uzun zamandır konu açmıyordum herhalde, bugün gerçekten ihtiyacım var gibi.
gece doğru dürüst uyuyamadım düşünmekten, ara sıra da ağlamaktan. bir de size danışayım dedim.
şöyle ki, yaklaşık 8 aydır devam eden bir ilişkim var. genel anlamda güzel bir ilişki, hatta bu zamana kadar (yaşım 27) yaşadığım en güzel, en normal, en düzgün ilişki diyebilirim. erkek arkadaşımı öncesinde de sadece internet üzerinden de olsa tanıyordum, 1 yıllık bir tanışıklığımız da vardı. sonra olay ilişkiye evrildi, biraz da benim sayemde sanırım. şu an için sevgisinden şüphem yok (galiba???), bir sürü çekilmez huyuma bile katlandı, geçmişte yaşadığım çok çok kötü olaylar vardı, o konularda da bana hep destek oldu. gerçekten çok saçma bir döngüye girmiştim, iğrenç bir hayatım vardı ve onun sayesinde o saçmalıklardan uzaklaşıp nihayet okula odaklanabildim diyebilirim. ailemle tanıştı, annemle babam da seviyorlar çok efendi, düzgün çocuk diye. geleceğe dair planlarımız da var. yani aslında her şey yolunda, bir sıkıntı yok gibi duruyor.
ama bundan yaklaşık 2 ay kadar önceydi sanırım, onların evindeyiz, o uyuyordu. ben de bilgisayarında oyalanıyorum, şeytan dürttü resmen, zaten meraklıyımdır da böyle şeylere, bi' arama geçmişini kurcalayayım dedim (yok öyle porno izlemiş falan demeyeceğim
gelin görün ki o günden beri benim bu adama ve ilişkiye bakışım değişti sanki. biliyorum o kadar büyütülecek bir mesele olmaması lazım, ama aklıma geldikçe sinirim tepeme çıkıyor. başka bir şeyden kavga ediyoruz mesela, aklıma bu konu gelirse bir de iyice sinirleniyorum, tahammülüm kalmıyor. o zamandan beri birçok şeyine de tahammülüm kalmadı zaten, en ufak bir şey yapsa sinir oluyorum. "sen bana güvenmiyorsun zaten, beni sevmiyorsun artık" vs vs duygu sömürüsü de yapıyor bol bol. gerçekten dayanamıyorum artık, bazen o kadar bunalıyorum ki "güvenmiyorum sevmiyorum, karı kız fotoğrafı kovalamasaydın sen de" diye bağırasım geliyor. sıkıldım mı, ne oldu, niye böyle oldu, kendime bir bahane mi arıyordum bilmiyorum. yani neredeyse 1 aydır da ayrılık var aklımda, bu şekilde ona da haksızlık oluyor, ne hissettiğimi ben de bilemiyorum çünkü ama eskisi gibi sevmediğim kesin. yakın zamana kadar okulun stresinden belki böyleyimdir, ondan sinirlenip duruyorumdur diye düşünüyordum ama şimdi tatil de başladı. beni strese sokacak çok bir şey yok. onunla görüşecek olma durumumuz dışında... sanırım istemiyorum, sinirimi bozan huyları aklıma geliyor, "nasıl tahammül edicem, üff kesin kavga edicez yine" gibi şeyler geçiyor aklımdan. ama bir yandan da yaşadığımız güzel şeyleri falan düşününce içim acıyor. zaten beni düşündüren kısım da burası. yoksa seviyor muyum hala? psikolojik sorunlarım yüzünden mi sinirliyim bu kadar? ya zamanla düzelecek bir şeyse? ya ayrılınca çok pişman olursam (bu kısım aşırı bencilce, evet)? ya çok üzülürsem? ya dayanamazsam?
bir yandan da yine bencil bir şekilde şunu düşünüyorum, gerçekten pek çok insanın katlanamayacağı kaldıramayacağı durumlar yaşadım. başkası beni böyle kabullenip sevemez gibime geliyor. öte yandan artık evlilik çoluk çocuk vs istediğimi de pek sanmıyorum zaten, ama eski saçma sapan yaşantıma dönme ihtimalim de beni çok korkutuyor.
n'apıcam ben, ne istiyorum, anlamadım ki. buraya neden yazıyorum, sizden ne bekliyorum onu da bilemiyorum. hiç olmazsa içimi dökmüş oldum :/
sabredip okuyabildiyseniz teşekkür ederim. mutlu hafta sonları
uzun zamandır konu açmıyordum herhalde, bugün gerçekten ihtiyacım var gibi.
gece doğru dürüst uyuyamadım düşünmekten, ara sıra da ağlamaktan. bir de size danışayım dedim.
şöyle ki, yaklaşık 8 aydır devam eden bir ilişkim var. genel anlamda güzel bir ilişki, hatta bu zamana kadar (yaşım 27) yaşadığım en güzel, en normal, en düzgün ilişki diyebilirim. erkek arkadaşımı öncesinde de sadece internet üzerinden de olsa tanıyordum, 1 yıllık bir tanışıklığımız da vardı. sonra olay ilişkiye evrildi, biraz da benim sayemde sanırım. şu an için sevgisinden şüphem yok (galiba???), bir sürü çekilmez huyuma bile katlandı, geçmişte yaşadığım çok çok kötü olaylar vardı, o konularda da bana hep destek oldu. gerçekten çok saçma bir döngüye girmiştim, iğrenç bir hayatım vardı ve onun sayesinde o saçmalıklardan uzaklaşıp nihayet okula odaklanabildim diyebilirim. ailemle tanıştı, annemle babam da seviyorlar çok efendi, düzgün çocuk diye. geleceğe dair planlarımız da var. yani aslında her şey yolunda, bir sıkıntı yok gibi duruyor.
ama bundan yaklaşık 2 ay kadar önceydi sanırım, onların evindeyiz, o uyuyordu. ben de bilgisayarında oyalanıyorum, şeytan dürttü resmen, zaten meraklıyımdır da böyle şeylere, bi' arama geçmişini kurcalayayım dedim (yok öyle porno izlemiş falan demeyeceğim
gelin görün ki o günden beri benim bu adama ve ilişkiye bakışım değişti sanki. biliyorum o kadar büyütülecek bir mesele olmaması lazım, ama aklıma geldikçe sinirim tepeme çıkıyor. başka bir şeyden kavga ediyoruz mesela, aklıma bu konu gelirse bir de iyice sinirleniyorum, tahammülüm kalmıyor. o zamandan beri birçok şeyine de tahammülüm kalmadı zaten, en ufak bir şey yapsa sinir oluyorum. "sen bana güvenmiyorsun zaten, beni sevmiyorsun artık" vs vs duygu sömürüsü de yapıyor bol bol. gerçekten dayanamıyorum artık, bazen o kadar bunalıyorum ki "güvenmiyorum sevmiyorum, karı kız fotoğrafı kovalamasaydın sen de" diye bağırasım geliyor. sıkıldım mı, ne oldu, niye böyle oldu, kendime bir bahane mi arıyordum bilmiyorum. yani neredeyse 1 aydır da ayrılık var aklımda, bu şekilde ona da haksızlık oluyor, ne hissettiğimi ben de bilemiyorum çünkü ama eskisi gibi sevmediğim kesin. yakın zamana kadar okulun stresinden belki böyleyimdir, ondan sinirlenip duruyorumdur diye düşünüyordum ama şimdi tatil de başladı. beni strese sokacak çok bir şey yok. onunla görüşecek olma durumumuz dışında... sanırım istemiyorum, sinirimi bozan huyları aklıma geliyor, "nasıl tahammül edicem, üff kesin kavga edicez yine" gibi şeyler geçiyor aklımdan. ama bir yandan da yaşadığımız güzel şeyleri falan düşününce içim acıyor. zaten beni düşündüren kısım da burası. yoksa seviyor muyum hala? psikolojik sorunlarım yüzünden mi sinirliyim bu kadar? ya zamanla düzelecek bir şeyse? ya ayrılınca çok pişman olursam (bu kısım aşırı bencilce, evet)? ya çok üzülürsem? ya dayanamazsam?
bir yandan da yine bencil bir şekilde şunu düşünüyorum, gerçekten pek çok insanın katlanamayacağı kaldıramayacağı durumlar yaşadım. başkası beni böyle kabullenip sevemez gibime geliyor. öte yandan artık evlilik çoluk çocuk vs istediğimi de pek sanmıyorum zaten, ama eski saçma sapan yaşantıma dönme ihtimalim de beni çok korkutuyor.
n'apıcam ben, ne istiyorum, anlamadım ki. buraya neden yazıyorum, sizden ne bekliyorum onu da bilemiyorum. hiç olmazsa içimi dökmüş oldum :/
sabredip okuyabildiyseniz teşekkür ederim. mutlu hafta sonları