Babamı çocukken kaybettim. Annemi geçen sene kanserden kaybettim. Annem kanser olduğunda yeni nişanlanmıştım. İşimi gücümü bıraktım sadece annemle ilgilendim bu süreçte. Annemin kanseri son evreydi ve kurtulma şansı yoktu. Annem ölmeden evlenmek istedim. Çalışmadığım için de mecburen aile apartmanında yaşamayı kabul ettim. Normalde asla etmem. Annem ölmeden önceki bi kaç ay bizimle yaşadı. Radtoterapisi vardı ben götürüyordum. Kayınvalidem özünde iyi birisi ama değişik. Bizim yaşadığımız evin anahtarı vardı onda. Biz evde yokken sürekli girerdi. Eşimle konuştum bu konuyu aşama aşama çözdü. Önce bir şekilde girmemesini sağladı. Sonra anahtarı degistirdik falan. Anahtar değistirdikten sonra bizden tekrar anahtar istedi. Vermedik tabi ama istedi :) Gerçekten iyi birisi ama biraz kontrolcü. Sık görüşmek istiyor haftada 2 gibi mesela. Bir de çat kapı ugruyor. İceri girmiyor ama ben haber vermeden kapıyı çalmasına bile gıcık oluyorum artık. Eskiden severdim kendisini artık sevmiyorum. Ben annemi kaybetmeyi hala atlatamadım. (Terapi psikiyatr hepsine gittim destek aldım) Düzenli bir işe girebilecek psikolojide değilim. Bu yüzden şuan eşimle ortak bir iş kurmaya çalışıyoruz. Evden çalısacağımız bir iş ve tutma ihtimali çok yüksek. Ben bir kaç ay sabırla bu evde yaşarsam, kısa sürede kendi evimizi alabiliriz. Eger iş tutmazsa da kiraya geçecegiz bu konuda anlastik esimle. Eşim sadece benden biraz zaman istiyor bu işi kurabilmek için. Eşim gercekten cok anlayışlı davranıyor. Benim için yeri geliyor ailesini kırıyor da ama 60 yaşında insanlar anlamıyorlar, değişmiyorlar. Bu evde yaşamaya biraz daha katlanmamı istiyor. Ama ben asla katlanamıyorum. Resmen nefret ediyorum evden. Sürekli kavga çıkarıyorum. Nasıl dayanabilirim bu duruma?
