Eşimin ablası bana bir ton nasihat çekti. Benim iyiliğimi istiyormuş, ben onlarla içiçe olmalıymışım, sürekli gelip gitmeliymişim, bir şey yapıldığında hep beraber yapılılırmış, uzak durursam ben zararlı çıkarmışım, beni çok seviyorlarmış. Diğer görümcemin ettiği lafı söyledi; geçende yediğim tabağı masadan kaldırmamışım o da bana çok sinirlenmiş. Düşündüm ben kaldırmıştım diye hatırlıyorum ki belki eşiminkini kaldırmamış olabilirim diye düşündüm çünkü o benden sonra sofradan kalktı. E o zaman da kendisi kaldırsın eşim değil mi. Kendi oğullarına hiçbir şey öğretmemişler, bana sürekli söylenmesini biliyorlar bu kaçıncı oldu yok yan baktın yok düz durdun yok bilmem ne ufak tefek şeyleri görüp eşime şikayet ediyorlar bana nasihat çekiyorlar falan sıkıldım artık ben bu durumdan. Bide kendi açımdan bir sorun görmüyordum ben gidiyorduk arada sohbet muhabbet, yemek, piknik falan... gayette sohbet ediyordum onlarla hatta onlar benle pek konuşmuyordu. Hayır bide onlar dam dum bağıra çağıra konuşur, en kuzu kuzu oturan saygılı efendi duran benim aralarında sırf saygılı olayım diye ama demekki yaranamıyorum kimseye onu anladım bundan sonra daha mı farklı olmalıyım acaba diye düşündüm. Sessiz durdum, saygıda kusur etmedim diye mi oluyor bunlar acaba diye düşündüm. Bunları ablasınada söyledim ben böyle düşünmüyorum diye ama biraz afalladım sanırım tam konuşamadım. Ne yapayım sizce ?